172
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
յին տաո ապանքր
Հաճոյք կը պատ ճառէր այս տմարդի
արարատ
չՀամբուն
ձա՛նձրոյթը
փարատելու. Համար
իրենց
սովորական
Հաճ
նիւթն էր հ՜ազրել ամբողջը կամ Հայ ազգր։
«ԱՀմէտ, գիտե՛՛ս այս
կեավուրն
ուր կ՚երթա՛ն...»– «Ո՞*~ր կ՚երթան,
Ա՚ուսթաֆա»։
՛Ս՛եր մեծ՜ փատի շա
Հր—ԱլլաՀ
իր մէկ օրն Հազար ընէ —ասոնց
Համար լեռնային, անտառոտ
գեղեցիկ տե
որոշեր է և Հոն ասոնց թագաւոր
ութիւքն տուեր,
Հիմա ասոնք
կ՛ երթա՛ն
ապրելու– ե իրե՛նց թագաւորի՛ն
զի՛նուորութիւն
ընելու...Հա՜... Հա՛ ...Հա՛ ..
վուրներ, ալ ինչ կ'ուզէք
...Ֆ
Դարձեալ
քրքի£ ե. մտրակրնոր
ուժով մը կ
որու որ Հա՛նդիպի, վզի՛ն, գէմքին...։ Գուք ապերախտ՛ներ,
շուներ, մեր երկիր
ռ
կր րնակիք,
մեր Հացր կ՚ուտէք
և. մեր դէ՞մ կը դաւաճա՛նէք,
Հիմա
ք
տեսնեյ
...ն
նոր1քնմտրակը..*
իրիկուն յոգնած՜ ու ա՛նօթի կը Համեի՛նք Աքսէրայ և Հարը
միզա
մէ£ սովորակա՛ն
ծ՜եծ՜՛ն ու ՀայՀոյանքը
վայելելին
յետոյ կը մտնե՛նք բա՛նտ,
կիսով չափ արդէն
լեցուած՛ է բանտարկեալներով։
«Սովորական
որովՀետեւ
րացի
ճամբու
ընթացքին
մեր կերած՜ ծ՜եծ՜է՜ն, երր կայարա՛ն մը
Հասն Էի՛նք ՛նոր
Հիւրնկա լ գխոայրը պարտք կը Համարէր ա՛նխտիր ամ^նքյ
հե
ծել ՝ դուրսը բակում կամ բա՛նտի մէ^յ ՛էյերս մտնելով
Հազիւ տեղ մը գ
պատիս տակ, ուր կապոցս տակս առած ՝ կսկտած՝
Հազիւ ՛ն
պատի՛ն, ձեռքս ծ՜նօտիս
կը դիտեմ բանտի մէ £ խաժամուժը,
երբ
յաղթական
րփ* ներս կը մտնէ տասնապետ
գի^՚այրը՝
միշտ մտրակը
ձեռքին՝ ե.
լով կր յառասան այ մէ £ տեղը և սպառնալից
Հայեացք
մը շ
nL
՝P^^ ^
վեր £ կ՚ըսէ» — «Ով որ ժամացոյց, դանակ,
լուցկի... ունի թող Հանէ...յետոյ
տի խուզարկեմ,
որու քովքքն որ ելլէ, ա՛լ ինքը գիտէ...
J>։
Ունեցողները
դուրս
կը Հանեն՝
ծ՜խողներն
իրենց
լուցկիի
տուփերը (այդ
միջոցին
լուցկին շատ
սղեր էր)» ուրիշներ՝
դանա/լներ, ես ալ կը Հանեմ
ժամացոյցս։
Մարդուն աչ
քերը նոր փայլ մը կ* ստանան։
«քք՚ւրէ ասոր
շղթան » կը Հարցնէ։
«Շ
չունիմ»,
կը պատասխանեմ։
«Անկարելի
է, այսպիսի
ժամացոյց
առանց
թայի չըէէարձ* կը պնդէ տասնապետը։
Տուած՜ս վճռական պա տա
ու բացատ բութի
ւննեը^ն ըստ
՛երեւոյթին
Համոզուած՜՝
«ինծ՜ի ծ՜ախէ ժամա
ցոյցր, դուն խեղճ մարդ, ի՛՛նչ պիտի ընես ժամացոյցը,
վազ՛
միւս օր
ձեռքէդ
պիտի խլեն...իսկ ինծ՜ի կրնաս ծ՜ախեր...։
a
Հ£եմ ծ՜ախեր, ինծ՜ի ալպէաք
կուդայ
,Ֆ
կր պատասխանեմ։
ժամացոյցը
թնծ՜ի կը վերադարձնէ
խորՀրդաւոր
՛կ
աւելցնելով
«վաղը ճամբան կը տեսնուինք»։
Փակագծ՜ի
մէ9
ըսեմ, որ
եալ օր առաւ ժամացոյցս և իր iO դաՀեէլնոց ժամացոյցն
ինծ՛ի տուաւ, փ
նակեցինք. ..
Ե
Ա
կը շարունակեմ
դիտել շուրթս անցած՜ դարձած՜ ր միշտ
ձեռքս
ծ
տիս
և յանկարծ՝
Հարուած՜ մը մա տներ ուս, կը բողոքեմ այս անարդար
մունքի
դէմ, ըսելով,
որ ես ար լէն դատուելու
կ՚երթամ, եթէ յանցաւոր
Հոն թող իս պատժեն... Այս բողոքն ալ աւելի կը կատղեցնէ
Թուրք
սաստկութեամբ
Հարուածներ
կը տեղայ, մինչեւ
որ ինքը բաւ
Համարէ։
ԱնՀանդուրժելի
է Հոգեկան վիճակս։
ԱմբողՀ գիշեր պատին տակ կ
կր %ամ — որովՀետեւ
գետն ի վրայ երկննալ
կարելի չէ—կը տառապիմ
ս
