« 8 ԱՌ
ԱՋ>
Գ
1\ I՛ Ն
ՈԶ Թէ 0՝ԱՐԶԱՆ՝Ի
•
3 ՚ " – ՚ ՚ " > Հ ս ւ տ ե ց ա ն բոլոր
անոնք՝ որ ամ
էն
տարէ
, գպբռւլական
տաբեշրքանէ
փակոլ–
մ էն անմ էւքապէս
՛էե բք ) ուսում՛նական
, կր
թական
Հարցերու
ձ՚՚*–բք
հ
բաղէրներու
տարափ
մ ր կբ տեւլա
յէն
մեբ մամ
Աւլէ
է–
քերէն։
Մէկր
միւսէն
չ լ ՚ ո ց ՚ ՚ ւ ց ի չ ,
մէկը
միւսէն
յուսատու
;
Լաւագոյն
հ՜րագիրբ
ներկայացնելու
մ բ–
ցումի մբ տպաւորութիւնբ
կբ կրէինք
՚ " յ ն
ատեն :
Մ էկր կ՝ աււաքա
ր կէ ր նա խա
կբ թա
բաննե–
բու
ցանցուէ
մ բ օժաե
լ
ֆ
ր
ան սա
Հ ա յ գա -
գութր
ե լ առՀասարակ
գագութներբ
: Ու
րիշ
՛քր կր թուէր
երկբորգական,
բարձբա
գ ո
յն վարմա
բաններ
ու առաւե
լութ
իւննե
բ բ
եւ
աւելին
ցանկացռւ^եր
ալ պակաս
էէին
Տ
Ա յգ
յօգուահներուն
ստո րագրութիւն
-
ներն ալ վստաՀութիւն
կբ նեբչնչէին
բռ -
լորիս
ե լ անստոյգ
վագուան
տագնապէն
գ ո գ ա Հ ա բ մեբ Հոգիներր
րիշ
մ բ կբ զովա
նային
, գոնէ
քանի մբ ամ սուան
Համար :
Տակաւին
ա
յն ատեն
, երկու
տարի ա -
ոաք
, երբ վրա
յ կր Հասնէր
ամ առնա
յին
արձակուրգնեբու
շրք՚ոնբ , ամէն
՚քէկր
"՚–
ռանց
հրագիր
պատբաստելու,
կբ պատ -
րասաէր
պայռւսակբ
ե լ կբ մեէ^էբ։
Աւ ի–
րենց
Հետ՝ մէկ տարուան
Համաբ
, աբձա
—
կ
III
լւ ւլ է կբ մեէ^էբ
նաեւ
գպրոցական
Հաբցբ :
Յօգուահագիբներբ՝
որոնք
ա
յնքան
սէւրտ ու միտք
էին գրահ,
Լ՚"ՐէրկեԷ"Վ է՛ ՜
րենց
գլուէսը
, յգանալռլ
Համար
՛ո յգ գե -
գեցիկ
հրագիրներ
ը , հովու
աւագին
՚էր՚ոյ
երկնցահ
եւ կամ նոճիի
մը բունէն
կըրթ–
նահ
իրաւամբ
կբ Հարցնէին
, թէ
ինչո՛՛՛ւ
րնթացք
էտրռւեցալ
իրենց
առաքարկին
:
Ո՞ւր
գո՛ցէ՛ն,
ինչո՞ւ
այլեւս
չեն
Գրեր
ա յս
ն իւթե
րով
Հ ետաքրքր
ուռղ
մ ե բ յօգ -
ուահագիբներբ
:
կ՛՚երեւի
ցոյց
տբուահ
անտաբբեբութե
-
նէն
զգուելռվ
քաշուեցան
իրենց
սլաաեա -
նին
մէք։
Ալ
տար
էւնե րը
1լ անցնին
ե լ մինչ
՚ ^ է կ
կոզմէ
անձնական
ձեռնարկներռլ
թիւը
օ–՜
րէ օր կ^աւելնայ
, անգին
, ՝
Հաւաքական
ազգային
կրթական
ձեռնարկներռլ
Հա
մար,
չլ՛սցուցի
չ
հ բագի
րնեբ
միայն
կը
գիգուէւն
իրարու
վրա
յ ;
ինչո՛՛՛ւ այս աններգաշնակ
,
տարրական
արամաբանռւթե՜ան
Լ գ Ի ՚ ք ՚ ո ց ՚ ՚ Գ
վիճակը
:
Պարգասլէս
անո ր Համար
, որ
աչխատոզ
ձեռքե
բու սով կբ տիրէ մեր մէք։
Ամէն
յօգռլահագիր
^ իբ մաքի
պտուզբ
Հրապա -
րակելռվ
պարտականութիւնը
լիովին կա–
նւարահ կբ նկատէ
, գ ո րհագբո
ւէմիւն
ը
ըս–
պասելով
ռլբէւշներէն
:
Ո՞ւրիշ։
Ո՞՛է գիտէ, այգ ուրիշին Հաս -
ցէն : Պետութիւն
ունեցոզ
բախտաւոբ
ազ–
գեբոլ
մէք, այո, կ"՚րելի է րաց
նամակ
գրել « առ որ անկ է» ե լ առաքարկներ
տա–
^ԻԼ
ն ո յ ն
Հասցէին։
Եթէ է ՚ ՚ ե լ ք ի
մօտիկ.
Հանրութեան
օգտակար
միտք
մրն է, ձեռ–
^"&Ր
՚թ^Րցնող
Հաստատութիւն
մը կը գտ
նուի : իսկմերմէ՞ք
. . .
Այ՛՛՛գէ՛՛
կ՝՚սնցնին
օրերբ
ե լ
ՀետգՀետէ
կ՚^աւելնան
փռէսագաբձ
մ եգագրանքնե
ր ը ,
մինչ
Հայրենասիրական
ոգին օրէ օր կը
Հիւհի
, կը նաՀանքէ
:
Ո^վ է պատասխանատուն
:
Անպայման
մ տաւո
րականռւթիւն
բ շատ
աւելի քան ժռգռվուրգբ.
է յ Ո ր ո ւ թ ի ւ ն
մը
բսահ չեմըլլար եթէ ստոբագհեմ
որ՝ երբ
անգին
մեր
ազգին
մտաւռրականնե
ր բ , մեբ
մ չակո
յ թ ի
մշակներն
ու
պաՀապաններբ
լ ո յ ս քագաքի
լ ո յ ս
սբաՀնեբուն
մէք նբս -
աահ
, լսարան ու գասախօսոլթիւն
կբ խա
զան
, գաւառի
անկիւննեբը^
^ԱյԲ^Ր
Իրենց
գլուխի
սանտրի Հետ չփռթոգ
Հայ
կիներ
ինչպէս
կ՝ըսեն
իբենք
գիչերնեբ
կը
լուսցնեն
^^նե
լու
Համ աբ թէ արգեօք
ա
յս
աարի
չե՛՛՛ն
կրնար
իբենց
գպրոցը
րնկե -
բուՀի
՛Բ՛ի
պարտէզի
Հիւղակէն
Թ՛ի սր
ճարանին
եաեւի
էսոնալ
սենեակբ
փոխա -
գրել :
Այո,
գիչերներ
կը լուսցնեն
այգ Հա -
մեսա
րայց
պաշտելի
կիները,
ռրպէսղի
ազգին
զաւա1^երը
Հայերէն
սորվին :
Բայց
ի ՞ ն չ պայմաններու
մէք,ի գին ինչքան գժ–
ոլարութիւննեբու
եւ ինչքան
գոՀոզու -
թեան։
Տարիներ
չարոլնակ
սրաՀի, ու ֊
""՚-ՑէԻէ
գրքի
^՚՜ նիւթական
միքռցնեբռւ
մոգերը
կուգան
մեր րնկե բռւՀ
ինե
բու
, Հայ
տիկիններու
սեղաններուն
վրայ։
Աւ– ս՛" -
կայն
արմատական
լուհում ը չէ ղտնռլահ
,
ձեռք
ձգուահ
արգիւնքը
բաւարար
չէ ,
էոկ
ամէնէն
կաբեւորբ
եղահնեբն
ալ
սկը^
սահ են տեգ աեղքանդուիլ
:
Ով
ի ՚ ե լ ք ը
թռցուցեր
է
Որ
երթայ կի ֊
րա1լնօրեայ կամ Հինղչաբթի
օրուան գա–
սբնթտցքով
զբաղի։ կլմեր
մտաւռրական
նե րբ կբ չտ բ ո ւնա կեն
եր անե
լէւ անտարբե -
բու թեամ
բ գիտել
իբենց
լսարաններէն
, թէ
էւնչււլէս կը չորնայ
արմատը
մեր
մշակոյ–
թիլ, մերո ս կե գին
ի կէւն՝
ոբոնց
անունով
ե լ գում
կ՝ րնԼն
իրենք :
Անշուշտ
մ ենք պ է ա ք
ունինք
լսարանի
՛սւ , ե րկրո բղական
վա րմաբան
ի ալ ե լ նա
եւ , արդիական
հրազբով
եւ պատրաս -
տուահ
ուսուցչական
կազմով
նախակրթա–
րաններռւ։
Ո՞ վ է որ չռգելորուիր
այգպի
սի Հեռանկարով
մբ : Ո՞վ է , որ պիտի մխ–
աէր
անոնց
կա րեւո
բութ ի ւ ն բ ։ Ամէն բան
իր Ժամանա1^
ունի : թերեւս
անոնց
աՀ
ժամանակբ
գայ։
Բայց
մինչ այգ, ե լ Հա
ւանարար
այգ երանելի
երազներու
Հար -
ցական
ի ր ա գ ո րհում
էն
՚էերքն ալ տակա -
լին,
մենք պարտաւոր
ենք ուժ տալ
փոքբ
ճիգե բով եւ Հաղար
գժուա բութ իւննեբո
վ
մէքտեղ
բերռւահ
Հայերէնի
գասլ^թացք
-
նե րէււն :
*
քք՛վ մեղ ստիպեց որ Հայերէնի
ուսուց ՜
ման
ներկայ
ձեւբ
լնգգրկենք
, ե լ
Հաստա–
աենք
կիբակնօբեայ
թէ Հ ինգչա
բթօրեայ
գասլ^թացքնե
բ ^ ո բոնց
գպրոց
անունը
կուտանք
: Պատասխանը
ամէնքս
միաբե -
րան
կրնանք աալ
մեր պայմանները
:
Այս
ժռգովուրգը
ե՜րբ ՀոզմաՀալաքք
այս
ափերուն
ւէրայ
Հիւրընկալուեցաւ
, երբ իր
վաղը
անստոյդ
էր տակաւին
, առանց ՛էե -
րէն
ՀրաՀանղ
, ոլղղութիւն
կամ նիւթա -
կան
մ իքոցներ
սսլասե լու
, մ ղուահ՝
մ էւա
յն
մեր
ազգային
դիմագիհբ
պաՀելու
էն^ւա–
պաչապանութեան
բնազդէն
, Հիմը
դրաւ
Հայերէնի
ուսուցման
ներկայ
ձեւին։
Կ՝ը ~
սենք,
լքե՜ր պայլքանււերււՆ պարասւդլաւ -
յ^^եաԸ տսւկ :
փոէսռւա՛՛՛հ
են սլայմաններր։
Ոչ^
Տ՚՚ւեալ
՛սլա յմ աննե բուն մէք
շօչափե
լի
արղիւնքի
մբ Հասա՛՛՛հ
ենք։
Այո։
Այս
ժոգռվուբգբ
սկսաւ
գորհ
՛քբ՝
որուն
ձեռնՀաս
ութէւ ւնբ
չունէր : կամ
քի
ուժով
տուալ
ինչ որ կբնաբ ; Աւելին
սսլասելոլ
է–
բաւունք
չունինք
, բայց
, ո՛՛վ պիտի
շարու
նակէ
սկսուահ
ա յս կենսական
գորհը
, ա–
ւե լէւ ամուր
Հիմերու
վրայ
դնելով
զայն
I
Զա բժե՛՛ բ ռբ մտաւռրականնե
րը
քանի
մը
ժամ ալ այս ւլորհին
յատկացնեն
:
Ոչ թէ դժուարին
պայմաններու
տակ
ձեոք
ձգուահ
արդիւնքին
առքեւ
էսունկ
հէսելսւ,
այլ անո ր
ուղղութիւն
եւ
մզում
տալու
Համաբ
^ զայն
նկատե
լով
Հիմը
մնա ցահ
բոլոր
հրագէւրներոլ
իբականաց
-
մ ան :
ինչո"
լ ա յս
Հասցէին
տուինք
նաէսընտ -
բութիւնը
: Զէ՞ որ դպրոցական
Հաբցին
կապուահ
ուրիշ
կաղմ
ակերպութիւններ
ունէւնք
արգէն : Այո
, ունինք : Գիտենք նա
եւ թէ ինչքան
ւ ւ է ք լ ա ւ ք Տ ք է ^
Կ՝ՐԱ"՚ն
Բ՛՛՛բե -
գրրհականէ։
ե լ ուբէւշ կաբգ
մը կազմա
—
կե բսլութիւննե
րռւ
կրթական
ղո
րհունէոս–
թեան
շո՚-րք–
*հէ՚աենք
մ ի ե ւ ն յ ն ատեն որ
նիւթական
միքոցները
չէ որ կը պակսին ,
եթէ
անոնք
ուզեն
Հարցբ
արմատական
ձե
ւով
լռւհել : Բ ՚ ս յ ց թեւերբ
սօթթահ
՚էէրքր
լուա
լու
մ ասին
խո բՀող չէք գաներ
այգ
բո լո ր կաղ
մակե
րսլութ
իւննե
բուն
մէք։ Ա -
նոնք մէկ քիլօ
նաբինքով
Հիւ՚սնդաեսի
Կ՚երթան
իբրեւ
մխիթարանք,
մինչ
անգին
վէրքը կր լայննայ
, կբ տարահուի
ե լ կը
սպառնայ
մաՀացու
դառնալ :
Այգպէ՞ս
էին մեր վարդապետներն
ու
ոլատուելինեբբ։
Այդսլէ՞ս
էին մերյեղա -
փռէսականներն
ում աաւո րականնե
ր
բ , Ագ–
գանուէբ
ՀայուՀեացնեբն
ուՄիացեալ
ըն
կե րութիւնները
:
Անոնք՝
ժողովուրդէն
հնահ,
ժոզովուր
գին կը խառնուէին
, անոբ
Համաբ
կ՝աչ -
խատէին :
Այսօր
աւելի քան եբէկ
անՀրաժեչտ
է
ժողովուրգին
հոցին մէք ապրիլ եւ անոր
Համ ա ր աշխատիլ։
ԱՀա թէ ինչու
Համաբ
դիմեցինք
լսարանի
չուբք
Հաւաքուահ
մեբ
մաաւորականներուն՝
ոբոնք
նոյնպէս
կտբ–
ուահ են ժողոփռլբգէն
, րայց
կրնան
կապ–
ուիլ
•• ինչպէ՞ս
:
Ամբողք ական
ե լ փեբքնական
հրագիբ
մբ
նեբկայացնելոլ
յաւակնութիւնը
չունիմ :
ԱմփյՈէի
ղհերով
պիտի
սլաբղեմ
միտքս ;
ծաւալուն
ե լ ժողո
էէ բղական
կաւլմ ակե
բ–
սլութիւն
մրն է կապոյա
Խաչբ։ Ան մւսս -
նաճիւզեր
ունէւ
բոլոր
այն
վայրերուն
մէք .
ուր
Հայկական
բազմ
ռւթիւններ
կան : Ի ր
գոբհունէութեան
մաս կը կազմէ
կբթա -
կան
Հարցը։
Բաւական
գպրոցներ
կը պա
ՀԷ ան տարիներէ
էւ ՛էե ր ե լ առանց արտա -
քին
օժանդակութեան
:
Ունի
աչէսատող
ձեռքեր
է
Լսարաննեբռւ
չուբք
Հաւաքուահ
մաա —
ւորա
կանութիւնը
, ո ւսո
ւ մ ն աս
իբ ելէ
վերք
գաղութին
Հնարաւորութիւնները
, կը
կազմէ
ուսումնական
կրթական
՚Լ՚՚՚րԻէ
մ արմին
մբ : կասլ կբ ստեղհէ
կապոյտ
Խաչէւ կեգբ–
վարչութեան
ներկայացուցի
չէ՛ն Հետ ե լ կբ ււլտարաստէ
աչէսա
տանքի
Իր յատակագիհբ՝
քննելէ
վեբք
եղահ գպ
րոցներու
կրթական
մարմ
իններու
գժուա–
րութիէնւները,
եւ ցուցմունքներբ
;
\ւա էսա պա
տ
ր
աստա կան այս աշխա -
տանքնե
բէն
վեբք
միայն կը ճշդուին
այն
Հարցեբբ
որոնցմով
"լէէոք է ղբազի այդ
մարմինը
: Ուսուցչի
^ գասադրքերու
, ոլ ֊
սումնական
միօրինակ
հբաղրի
, նիւթա
- \
կան
միքոցնեբու
ապէսՀովութեան
, նոր\
ղ պրո
ցներ
բանալու
նման
Հարցեբբ
, ի –՛
րենց
ամբողքական
իմաստով,
բմ բռնե
լէ \
կբ
ղառնան՝
երբմաբգիկ
անոնց
իւբա - :
քսւնշիլրին
՛էրայ
միտք կբ
յոգնեցնեն,՛
կարհիքներ
կբ Հաւաքեն,
ե լ լուհում
կը,
վւնառեն :
Կը կարհենք թէ այղպիսի
մարմնի մբ
ուղղամիտ
գորհունէութիւնբ
կրնայ
Հար
թել շտա մը գժուա
րո ւթիւննե
ր ե լ ճամ -
բան
բանալ
ղորհտկցութեան
,գոնէ կբբ -
թակէսն
գետնի
վրայ •
Վերք
տանք
գբչի ու էսօսքի
մարզանք -
ներուն։
Այս ժողովռւրգբ
իբ
կարողու -
թեան
սաՀմանին
մէք, գորհով
Հաստա -
տահ է իր զզացումներբ
ե գորհ կը սպասէ
Ւ"Լ՚՚րէո
֊.
ԱԻԱԱԿ
ԱԻԱԼԵԱՆ
ԿԱՐԴԱՕԷ՚-թ ԵԻ ՏԱՐԱԾԵՑԷ՚-ք «8ԱՌԱՋ»1՛
ԵՐԿՈԻ 8ԱՆԴՈԻԳՆ
ՁԵՌՆԱՐԿՆԵՐ
(Ուրֆայի հերոսամարտի ՅՑրդ
տարեդարձին աււթ֊իլյ
Ուրֆայի
մէք Հ՛այերն
ու
Թռլբքերը
աաբբեր
թազամասեբու
մէք կը բնակէին
,
շուկան էր այն
վայրը,ո՚^ր
անոնք կը միա–
խառնուէին
ու իսկական
գրացի
կը գառ .
նային։
ԱյսուՀանգեբձ,
Հայկական
թա -
ղամասի
հայ
րամ ա ս ե ր ուն
վրայ
կային
աղքատ
գասակարղէն
թուրքեր
կամ
թըր,
քացահ
Բիւրաեր,
որոնք
միչտ
չփման
մէք
գտնուելոփ
Հայերու
Հեա , Հայախօս
գար
ձահ
էին։
Ասոնցմէ
մէկբ,
Աչճի
ՄԷՀմէա
անուն,
լալ
Հայախօս
եւ կեղհաւռբ
տիպար
մը ,
չատ կր մօտենայ
Հայերուն
Աոմ . ԱաՀ -
մանագբութեան
Հռչակումէն
փերք։ Այգ
օրերուն
«եղբայրութիւնբ»
չատ թարմ էր
յ
Աչճի
ՄԷՀմէտբ
1լույլէ օգտուիլ
ւգատեՀռլ–
թենէն, ու առիթր
չ ի փտէսցներ
ներկայ
ՐԱ՚սլոէ֊
Հ՚՚՚յ՚՚ց լսարաններուն
,եբիտա ֊
սարդական
ժողոէէնեբռւն
:
Տանգգնութէւլ–
նը Հոն կը Հասցնէ ռբ , ամէն
օր
հայցելէ
Գա^ակցութեան
ակում
բր , կբ
էսօսակցի
ազոց Հեա, կր հանօթանայ
Հոն
ույցելող ֊
նեբոէն
, չատ անգամ
իբբեւ Հայ ներկա -
յացնե լոփ
ինքղէնքբ
ոմանց :
Մկրաիչ
Եօթնեզբայրեան
,
աւք էնէն ե -
ո անգո
ւնբ
ա յղ
օրերու
երիտասարդական
շարժումին
ղեկափարներէն
, սկիզբէն
կը
նշմարէ
Աչճի
ՄէՀմէտի
խեղկատակռլ
-
թիւնը եւ կր ղտնէ
անոր
մէք
ճարպիկ
թ ՚ ՚ ՚ Ր Ք
լբաեսբ։
Շատ պաղ
վերաբերում
կ՚ունենայ
անո բ Հետ , եւլռելեայն
տղաքբ
Կս. ՂԳ՚՚՚-շ՚՚՚ց^է
անոր Հետ մտերմանալէ
:
Բայց
օրին
մէկր, կբ պատմէ
Արշէսկ ,
Մկր՚ոիչ
փոխեց իր
քաղաքականութիւնը
ե լ սկսաւ
մօտենալ
ԱէՀմէտին
:
ժամանակ
մբ
էէեբք
Հակալքոլական
Մ կրաիչբ աես ֊
նուեցալ
Որ
կբ մասնակցի
Օղիի
սեղաննե–
բու. այգ թուրքին
Հեա։
Ամէնքբ
զարմ ա–
ցահ
ե լ չուարահ
էին Մկրտիչի
նոբ
ռւղե–
՚լհէն :
Խօսքբ
կրկին
Արչակինն
է ։ Ան կը պատ
մէ թէ
«օ/յ
մը իրենց տան գիմաց
գտնբ -
•ւՓ
՚ղ^աղօբիքն
էի ԼՊրաիք
մէյաանի
մէստա–
րր) • Ագօրիքին
մութ
անկիւնէն
, մաբգ -
կային
Հռնդիւնի
էսռլլ
ձայն մր
լ"եցի :
^ՐԲ
ԴԷ՚ՂԻ
^ " ն ուզզուեցայ
, յանկարհ
գի–
մէսցս
եկաւ Ա կրտիչ
, արիէնւոտ
գա
չո
յն մբ
ձեռքին
մէք, եւ այնպիսի
խոժոռ
գէմքով
՛քբ, որ սարսափահ
տեղս
ղամուեցայ
» :
Ո՛կրաիչբ
էլ ըսէ
իրեն.
«Ազգական
պատա
նէ, գէտես թէ որքան կբ սիբեմ
քեզ,
բայց
եթէ
տեսահղ
մէկուն
պատմես
, այս դա -
չոյնբ քու սրտիգ տլ սլիտի
մխեմ» , ու
կ անՀետանայ
. . , ,
Ա կրաիչ
ինքնադլուխ
հբադրահ
եւ գռ
բ–
հագբահ
էր Հրէշ
մատնիչին
աՀաբեկռլ
-
մբ,
առանց
նոյնիսկ
գնդակ
մը տբձակե -
լու,
վստաՀ
իր սլռղպատէ
գաչոյնին
ե լ ա–
՚-ելփ քան սլողպատ
էը սրտէն
....
ՄՈՌՑՈԻԱԾ
ԷՋԵՐ
Ե ՚ Լ Ե ԳՆ ՈԻՀԻՆ
(ՀԷԲԵԱԹ)
•
Իրիկունը
երբ կբ մօտենայ
պառաւին
գալոլ
ժամանակբ,
ԵգեգնուՀին
կը քո՛չ ՜
ուի
անկիւն մբ եւ կը պաՀուի :
Երբ
պառաւը
նեբս կը մտնէ ու կը տես
նէ պատաՀահը
, կըէքնա յ ղարմ ացահ :
— Ո՞վ ըրահ
պիտի
րլլա
յ ա յս
ամ
էնը ^
1լըսէ ան ին^իրեն
: Գուռը
ղոց էր ,
մարգ
չէր
կրնար
ներս
մտնել։
թեբեւս
մէկը
սլա–
տոլՀանէն
է մաեբ։
Բայց ով որ է, ինձ ա–
ղէկութիէն
է ըրեր
, երանի
միչտ
այսպէ"
ընէ :
ԵղեդնուՀին
կը լսէ պառաւին
խօսքե
րը
եւ կամաց մբ դուրս
կ՚ելլէ
մութ
անկէ՚ւ -
նէն։
Պառաւբ կըՀիանայ
անոր
՚էր՚"յ
՚՛
^Գէ-ԻԿր կր փաթթուի
պառաւին
վիզը
"՚–
Կ՛Ր՛՛Է •
Գուն
ինհի
մայր
, ես քեղի՝ աղ^կ
է
Շատ
ուրախ
եմ , կ՝ըսէ
պառաւը,
բայց
դուն
այնքան
գեղեցիկ ես ռր
կաբհես
Հեղեղէն
չըԱաս
, եբեսէդ
լ ո յ ս կը թ ա փ է :
Բանի
դուն այս տունն ես ,ոչ ճրաղի
պէտք
կ՚ունենանք
, ոչ ալ կրակի։
Բայց
դուն
ո՛՛՛վ
ես , ուրկէ՛"
եկար :
–
իմ ով
ըլլալս
մ ի Հարցներ
, օբ մը
կ^իմանտս։
Մարղոլ
ալ մ ի Ը"եր որ
ինհի
նման
աղքիկ
ունիս ; Բեզմ
է զատ ,
մարգ
պիտի
չտեսնէ
իմ եբեսս : Գուն կբ
չարու–
նակես
աչխատանքգ
; Ես տունբ կը մնամ
Տ
ինհի
Համար ալկար ու ձեռագորհ
կը բե
րես -
X
ԵզեզնուՀիի
կար ու ձեռագոբհի
Համ -
բաւր
պալատ կբ Հասնի : թ ա գ ա ժ ա ռ ա ն գ ը
կը կանչէ
պառաւը
ե լ կար ու
ձեռագոբհի
պատուէրներ
կուտայ։
Երբ գորհը
սլատ -
րաստ կ ՝րլլա
յ , թագաժառանգը
կը մնա
յ
՚լարմացահ։
Անոր
այնպէս
կ՝երեւէ։
ռր
շինռւահնեբուն
ձեռք ու ասեզ չէ գպահ :
Երբ թ ա գ ա ժ ա ռ ա ն գ ր կբ Հարցնէ թէ ո -
բուն
ձեռքի
գորհն են ա յ դ
բոլորը
, պա -
ռաւը
չ ի կրնար
հահկել եւ կը պատմէ ե -
զե լութ
իւնբ :
,
թագաժառանգը
կբ փափաքի
տեսնել
աղ2փկը : Պառաւը
կ՝ուզէ
աոնել
Եղեգնու–
Հիին
Հաճութիւնը
: Ազքիկը կր
Համա -
ձայնի,
պայմանով,
ոբ
թագաժառանգին
ընկերանան
թագաւորը
, թագուՀին
ե լ
Հարսնցուն։
Պառաւին
Հրաւէրով
բոլորը
միասին
Հիւբ
կ՝երթան
անոր
խրճիթը •
ԵգեգնուՀին
արքա
յա վայել
լ^գո ւնե
լու
թիւն
կ^լ^է
Հիւ֊բեբոէնւ,
որոնք կը
Հիանան
անոր
վրայ,
ինչ գեղեցկութիւն
, ինչ
շարժ
ա
ձեւ,
ինչ խօսքեր ուղրոյց : Անոր Հա
սակբ
եղեգնի
նմ ան
ճկուն էբ եւ
նուբր
Երբ կր խօսէր,
կարհես
բերանէն
մաբգա–
րիա կբ թափէր։
Երբ կր մպտէբ,
կարհե–՛
երեսին
էէարգ ումանիշակ կբ բացուէին
:
թ՛ագաւորբ
կբ յիշէ "բ իր աեսահ
աղքի–
կը ասոր
կը
նմանէր
, բայց
ձայն չփՀա-
նեբ։
թագաժառանգն
ալ
կը
ղէլայ որ
Ա
՛յ"
պիտի
ԸԱայ
իր Հարսնցուն
: Իսկ
բո չա աղ
քիկբ
ամէնէն
աււաք կբ ճանբայ
ու կը
սկսի
աւելի ու աւելի
սեւնալ։
Կը սկսէ՛
սրտնեղիլ
, էլուզէ որ մ եէլնին
շուտով ,
րայց
մարղ
կարեւորութիւն
չ ի տար
անոր
էսօս քե բո
էն :
Պաււալին
ոլրա խութ իւնբ չ ա փ ու սաՀ-
մանը
1լ անցնի : Ան կը յայտաբաբէ
ոբ էր
աղքիկբ
Հեղեղէն
չէ , այլ
երէլինքէն
իքահ
Հրեշտակ
, որուն
ձեռքէն
ամէն
ինչ
կո՛–
գայ :
ք^ագաւռրը
կը գառնայ
Եղե՚լնուՀիին
ո՛–՝
կ
՝ըսէ
.
Աիրոլն
աղքիկ,
մենք
քեղի Հետ խօ ֊
սելէն
չենք
կշտանար
, քեղՀեա
ապրողին
Համար
տարին մէկ ժամուայնսլէս
էլանց -
ն ի : կը փափաքինք
որ
մեէլի
շուաաք
ըսես
թէ ո՞վ
ես
դուն
, ուրկէ" ես եկահ , ո՞ էք
եւ
ո
՞՛ւբ են Հա
յր
ու մ
ա յրդ
:
իմ
մասին
ոչինչ
կրնամ
ըսել, կբ պա
տասխանէ
աղքիկըՀ
Րայց եթէ
է^աբաօնէք
ե լ
ձանձրոյթ
չեմպատճառե
ր , կարճ
Հէք
եաթ
մը կբ պատմեմ :
Դ.ԱԶԱՐՈԱ
ԱՎԱ8ԵԱՆ
(3)
Fonds A.R.A.M
