Մէնչ
մենք,
Հայ գիրի
ու
գրականութեան
իո–
նարՀ
ա շխաաալո
րնե
ր
,
գրե
թկ
մ ոռցահ
էթնք
« Սրրոցն ԱաՀակայ
եւ Հքեսրոպայ–»
աօնր,
Հայառ–
ւոանեա
յց Ե կեգեցին
, Յուլիս
Յին աօնե լով
ա յս եր
կու
Հայագրոշմ
1) ուր
բեր
ուն
յ ի շ՛" տ ա կբ , մեղի
ալ
յիշեցուց
, թէ Հաղաբ
Հինգ
Հարիւր
աարի
առաք
աեղի
ունեցահ
էր մեր– պատմութեան
մեհաղոյն
Հբաշքր,
Հայ Այբուբենի
գիլաբ :
Եբախաամոո
յեանոբղներ
, մենք
ոչ իսկ գի– -
աենք
Հիմա^, թէ այս երկու
Աուբբերբ
այն Հաս–
աաաոլն
վէմն
են՛, որուն
վրայ ապաՀով
ու
կան
գուն
կբ
մնայ
միչա
մեբ
Հայութիւնբ
,
այսքան
ղարեր
մաչելէ
, ամղոէնելէ
, ղրեթէ
աղաւաղելէ
\
եաք
իսկ
••
I
Զենք գիաեր , թէ քանի՞ գաբէ
ի վեր
կր խօս– ՝.
ուի
Հալ
լեղուն,
րայց սաուղապէս
գիաենք
, թէ \
աասնրՀինգ
ղ֊ար
է աՀաւասիկ
կր գրուի
ու
կբ \
կարղացուի
մեր «պերճ
բաբբաո»բ։
Ասիկա
չնոր–\
Հ րն է բ մեր
Հ
բաչաղո
բհ Ա ուբրերուն՝
Ա աՀակի
եւ
Աեսոպի
, անոնց
Հ
եա
նաեւ
Վո ամշապոլ
Հ թագա
ւո րին
է
որոնք
յղացան
եւ
մ իասնաբաբ
իբադոբհե–
ցին , ի՛նչ որ մենք
Հիմա
կբ կոչենք
Հայկականէ
ալ–
փաբեա
, «ն շանէէէղի ր ս աղփաբեէոաց
Հայերէնէ
լեղ
ուի»,
իւնչպէս որ կ՚անւուանէ
ղա լնէ կորիւն
;
Մեր
թագաւոբութիւնբ
կո
բէւնցուցինք
, « յ ո -
լով
անւդամ»
ձեռքէ
Հանեց
ինք
մեբ երկիրն
ւ
//Հ ,
բալց
ամրօբէն
կաո չահ՜ մնացինւք Հալկական
ալ -
վ^աբեէոսէ լին : Աեբ
բո լո ր մա ռանէղո ւթեանց
մէք
ղրեթէ
էք
իակն
է էսն , որ մանղ. չ բոնեց
ել ո րոլն ի
փաոէէ
էոքնեցան
ու
էէասաակեցան։
մեհ ու
խոնարՀ
«ղսլիր»ներ
, այսքան
եբկար
ղաբեբէ
ի վեբ
։
կ՝ բսեն
, թէ բէսնւասէոեղհ
Լո րաբ՝
Պա
լբբնւ , ոբ
Ա • Վաղարու
ւքենէէսւււոանին ՛քէք պաՀ
մբ
Հետամ
ոլա
եղաւ
սո բվե
լու
Հէո
լ լեզուն
, անւո ր
ղեզեցկոլթենէն
յափշաակոլահ
բացագանչեր
է. «Ասաուհոյ
Հեա
խօսելու
միակ
լեղուն
Հայերէնն
է »%
Աւելի
մեր
օրեր
սարգ կրօնաւոր
մ ր՝ Հայր
Լուի Աաբիէս
,
Փարիղի
մէք, գասա իւօս ու թեան
մբ րնէթացքին
,
բսահ
խօսքբ
ուղզելոէի
իր Հայ ունկնղիրներուն
•
« Եթէ
ես Հայ
բլլայի,
իրաւամբ
Հպարա
"(իաի
զցսէյի
ինքզինքս
այսպիսի
լեղու
մր ունւե -
նալուս
Համար։
Ղ՛ուք կրնաք
պարհենալ
ձեբ լե -
՛Լուով
» :
Հայաղէտ
վւրոֆ . Ա. Աեյեէ
քլբ գրէր
\936ին
« Յայտնի
է, որ Հայ այբուբենր
ղլուխ
նէ
գորՇ՜ոց
՛՛ր մրն
է ։
Հւ 1
յ
Հնչարանս
լ
թեան
Հնչիւններէն
իւրաքա
չիւբբ
յաաո
ւկ
ն չանա բանո վ մբ
նոթաղբբ–
ուահ՜ է ,
եւ
ս
իս տեմ բ այնքան
լաւ
Հաստատուահ
է ,
ո
բ Հա յ աղղին
Հա լթա
յթահ
է Հն չա բանո ւթեան.
էի ե
բքն
սէ
էլանէ արտաբա
յտութ
իւն
մ ր , աբաա
յա
յտու–
թիւն՝
որ սլաՀպանուահ
է մինւչեւ
այսօր
առանց
ւիո փոիսու թիւն
մ բ էլբ ելու , վասնղի
սկիզբէն
ի
՚՚Կ
անիկա կատաբեալ
էբ :
«, Հայ լեզուինէ
ճոխութիւնն
ու
ճկունութիւնբ
ում
մ բ եղահ
են Հալ
ազղ
ինէ Համար , Ասաո
ւա՛հա–՛
շունչի
թաբղմանոլթեան
օրէն ի վեբ
» :
Եսկ էտուար
Աուլիէ
, Ասաո ւահա չուն չի Հա -
յեբէնէ
թարղմ անու թեան։
\ 5րգ գաբագարձին
առի
թով
իր խօսահ
ճալւին
մէք , Փարիղ
, կբ պատղա–
մէբ։
«Գիտակց՝ու–թ–իւնը ունեցէք, Հւսւյեր, ձեր քա–
ղաքաւկրթ-ո՜ւթեաւն արժէքին »:
Հարկ
եղաւ,
որ օտա րնեբբ
սո
րվեցնեն
մեղի
,
թէ Աստու
հո
յ Հետ
խօսելու
յարմ ար
լեզու
մ բն
է
Հայերէնր
, թէ մեզմէ
ամէն
մէկբ
ինքղինւք
Հպաբտ
զգալու սլատճառ
մբ պէտք է նկատէ
իրլեղուն
,կամ
թէ
սէլիղբէն
իսկ կատաբեալ
բան մ լ ն էբ մեր
այ
բուբենր
՝
Հարկ
եղաւ
ղարձեալ
, ո բ
Օաաբ
մ բ
Հ րաւիբէ
մեղ
ու1ւեեալու
ւլիւոա կցո լթիւն բ մեր
մ չակո
յ թ ի ն
եւ
մեր քաղաքակրթութեան
արմէքին
:
Աւաղ, հանր է լսել օաա
րէն
մեզի տրուահ
այս
գասե
րբ
, որոնք ղաւէէ աւելի
բան
մ լ ն են ,
գրեթէ
ււա սա մլն
են
այլեւս
:
ԼնզուակաՍ ՎԵղաԱլոՆ^էԱԽր
Շաաեբ
էլբսեն
, իսկ ոմանք
նոյնիսկ
կբ
գրեն
թէ , մեբ երէց
սերունղբ
մա յբենիքբ
ՈԼղփղ
կբ
ւլո բհահէ
:
Ոչ մէկ առարկութեան
տեղի պիտի
տար
ա
յս
վկա
յոլթիւն.բ
, եթէ
ան չուչա
Համ ա սլա տա
ս խան է բ
բացաբձաէլ
ճշմ աբտոլթեան
:
Ամէն
ոք ղիաէ որ, երանելի
մեր մեհերբ,
յա
բաբե րաբաբ
երքանիկ
անցեալի
մբ մէք, Երկիբբ
,
կսն ոնա
լ
ււբտ բա բ յաճա իսե ցին
ազւլա յին
ե բ1լբո բ -
գական
գպրոցնե
բ , ուսանւ աչխարՀաբաբ
եւ գրա
բար
ու սե ցտեցին
մեր
մ եռե ալ եւ կենգանի
լե գու
նե րո ւն կրք^ակ
քերա կանո ւթի
ւնբ
:
քէւ ամէն
ոք նոյնսլէս
ղիտէ որ, անոնք
յիսուն
տարիէ
ի վեբ
՚էրիչ
կր չարմեն
եւ
եբեսնամեայ
իոո
ր գառն
ու թեամ բ կբ ղանղա տ ին սիսալազիբ
ի -
րենց յա9։1 րղնե ր էն
:
,
Ղ՛մ բաիւտա բտ բ , սակա
լն , անոնէց մեհամաս
-
նէ
ութե ա՛՛ւ լեզուն
, Հակաոաէլ
ե րկա
ր աձ իղ տա
ր ինե
րու տքնէութե ան , Լուբք
մշւսէլումի
կբ կարօտի,
ոբ
սլէսղի հառա
յէր
ղոնէ
մ ե Լ՛ ինբ աոաքնո
րղե
լո ւ եւ
կերտելու
: Ընղ Հ ա կա ռա
էլն , շատ
յաճաիս , ան
կբ
մե գանչէ
էէոսկալի
անփո ւթութեամբ
եւ անխնա
~
մութեամբ
, ղաբՀուլւելի
անտարբերոլ
թեամբ
ու
թա
փէ
թ փւահ ո լթե
էս
մբ
, բաււե րոլ
բա ր րէս րո ս ղււ բհա–
հ ութեէէէմբ
եւ քե բա կան։ ական։
ււնտ րամ ա բանու
-
թեամբ
;
^
Հաւատացէք
, ո չին չււ
էի
պիտի
տում՜է ինք
, բնգ– \
Հակառակն
պիտի
չաՀէինք
անղամ ,
եթէ
բնաւ\
չկարգտյինք,
ղոբ
Օրինաէլ
, քաիսքախիչ
մեհամաս–
I
նութիւնբ
մեր բազմաթիւ
խմբաղիրներուն։
:
^
Ալ
կր բանամ
աՀա որսապարկս
, ուրկէ
գուբս՛՝
պիտի
գան,
ՀետղՀետէ
, ամէն Հասաէլէ
ղրոէլնեբ,ձ
ի Հարկէ
անանւուն , հանր ու թեթեւ
իրենւց
մեղքե~՝
րով
:
ԱՀաւասիկ,
նախ
ել առաք, ալեւոր
ղրաղէտ–
ներբ,
բաղմաբղիւն
Հ րապա բ ակագի
բնե
ր բ եւ վաս–
աակաբեէլ
իսմբագիրներբ
, լնգմէք
ղի բքե բու , գբ -
րական
Հանւգէսնեբոլ
եւ օբա թեր
թերու
:
Կ բ սկսիմ
ա յն
նմ ո յ^եբով
, որոնք
կբ մե -
գանչեն
Համաձա յնւական
էլանոնն։ երու
Հ իմն։ ակտն
անգիտո լթեամբ
: Ֆրանսացի
ամ ենա յետին
ԴՐ"՛^
անղամ
պիտի
զգոլ չանար
ա յգպիսի
սա յթաքում
-
նեբէ
:
« Ես պէաք
չունւէի , ոչ ալ պաՀ ան քեցի
,
այգ
եբգումր
»։
Երկամււեայ
Հանւգէսէ
մբ էլուդայ
ս։յս
խօսքբ,
որուն
երկու տեսակ
բա յե բբ
միեւնո
յնէ ինղիրբ
տ–
ռեբ
են , անտարակո
յս՝
Հ ե զինա կին
անւՀոզ
ութեան
կամ տգիտութեան
Հետեւանքով
:
ք՛
Հարկէ
մեզսա–
էլից է պարբեբակտնինւ
խմբադիբբ
:
ււախո՚էլրթարանին
աչաէլերտբ
գիտէ
որ
,պէաք
չոէ1.նէի
ներղոբհական
րս՛լ մբ չէ , Հեաեւաբաբ
չէբ
կրնար
սեռի
խնղիբ
ունենալ
: Զէզոք
բայ մլն է ,
ուստի
բնութեան
խնգիր
պիտի
առնէր
:
ԱւբեւՈւ , հերունի
ղ րաղէտբ
, գոնէ նուաղա
-
գո
յն ուշագբւււթեամբ
մբ, Հետեւեա
լ կերպովդ "էԻ՜
տի չարաղասէբ
իր խօսքբ
•
— « Ես պէտք չունէի այդ երդւումի1ն, ուչ ալ
սյաեանջեր էի զայն »:
Ան շուչտ,
կատարեալին
ձգտումբ
պիտի
որո
նէր արտա լա լտութես՚ն
աւելի
անբասիր
կառոլց
-
ուահք
մ ր
I
Ա
եւեռենք
մեր ուչաղբ
ութ
իւնբ
ն։ո յն
մ եղքե -
բուն
վբա
լ
է
« Ոշ ալ կբ յարդէ
կամ
էլբ Հետեւի
անոր
պատուէ բնէե րուն
» :
Այս
իսօսքին։ մէք,
կր յարդէ
ներգոբհաէլան
բայ
մբն
է,
կը հետեւի՛
չէգոք
բայ մբ,
իսէլ
պսաաւէր–
ներուն՝
բն։ութեան
խնգիր
: Ուսաի
, «էլբ
յարգէ»
բա յբ էլբ պաՀանքէ
սեռի
իսնգիր
:
ն.
Գ Ո Ր Շ
Ե Ր Գ
Այս անձրեւն աշնւաւն
Արցո՜ււնքն է աչքերուն՛
Որ 3աւէա փակուեցաէն • - •
Անձրեւն այս տրտում
Մեսելի մտանե՛՛ր են
Որ սրտի՜ս կր զւարնեն • • •
Անձրեւն այս զիշեր
կը բերէ հըբագիս
Խսւ՚նկի բոյր եւ յռւշեր ,
Եւ– գաւլտնի, մեղմօրէն
կ՚օրօրէ որբ հոգիս • • •
Մեոելի մատւնեբ են
Որ աւքւվերջ կը զարնեն
Ամայի սենեակիս
Ս՚ըթ-ամած ապակին • • -
ԱՐԱԷՆ
ԵՐԿԱԹ
Հետեւաբար
, ալեւոր
բարոյախօսբ
սլիաի
գրէր՛
^ ^ Ոչ ալ կր յււսբգէ անոր պաաուէր-ները կամ
կր հետեւի աւնււնց»։
իյմբսզ ր՚սպետի
մբ գրչին
տակ՛
<՛ Զենւք ստանար
կամ
չենւք Հեաեւիր
Ա . Հա
յաստանի
Հ րատա րա1լո ւթիւննե
բուն» :
Ի՞նւ" բան
չենք ստանար
: Հրա։ոա րակո
ւթ իւն -
՜՛՛երր՛՛
Ր՚^նչ րանի
չենք Հեաեւիր
:
Հբատարակոլ֊
թիւններուն
:
Ջանա՛նք
ուղզել
ուրեմն
՚
— « ^.՚ե1ւք ստանաւր Ս • Հայաստանի հբաւտա -
րակուըիւնւՅերը կ՛ամ չե<ն|ք հեաեւիր անուԹց»:
Ամ իսներ աոաք
, վաւերական
Հրապարակա
.-֊•
գիր
մբ շարաղբեց
ու
Հ րատա րակեց
Հետեւեալ
խօսքբ .
« կոչ ըրաւ սիրե լու եւ պաբհեն՚ալոլ
Հայ ո–
ղխն աբտա
յա յտ։ւղ
մեր ղեզա րուեստով
ղոր
ղնա–
Հատահ
են նոյն՛իսկ
օտարներբ
» :
ԱՀաւասիկ
ձեղի՝
չքՏւաղ չա րագա սութեան
ղբ–
Լուխ
զո րհոց
մ բ, ղոր էլարելի
է ։սզզա
յ ին թանգա–
լ։։։։ն տանւիլ :
Ոչ մէկ կասկահ
որ, գուք
եւ ես,
ամբողքուէին
պիաի
տար րաղա գրէ
ինք
եւ կերպա բանա փո խէ ինք՛
փերոդրեալ
բրահոն
, ղա՛յն
էսն գրա ռում
ի
կանոնին
Հետ
Հ ա չտե
ցն ե լո փ մէկտեղ
Հ
կոչ բբաւ
սիրելոլ
ի՚^նչ
բանբ։֊–
Մեր գեղար -
ուեստը :
Ոչ թէ՝ մեր զեղաբուեստոփ
:
Րսէլ քննագատական
յօգո ւահա՛ շարքէ
մ լ^ւ ալ ,
աւելոբգ
բութս փ մր, ի մէք ա՛յլոց , ձեր
ուչագրու–֊
թ՚էւան
կբ յանձնեմ
սա Հաստատումր
՚
« Ոանասւոեղհբ՝
իր ա՛ոա՛քին գոբհոփ
կ՛ա -
պաՀոփէ
ու կ՚արժանանայ
ա յղ բաղձա
լիւլի րքին» :
Ընգունելի
է որ , բանա
ս տ ե ղհ բ
արժանանայ
"՛յգ
բաղձալի
գիբքին։ : Րայց
տն
ի՞նւչ
ւք ււքոցԴէեբու
պիաի գիմէ,
որպէսզի
կարենայ
նաեւ ապաՀոփել...
«այգ
բաղձալի
գիբքին
»:
0՜ , ուբեմն
այգպէս
, ո՛փ ուկնգիրներ
,
կբ
վա՛բանիք։
ՈրոփՀետեւ,
աչակեր տական
օրերու
յիշոզութիւնբ
ձեղի
թէ։ լարեց ,
փա յրկենւա բա ր ,
քերականութեան
սա շատ
պարղ
Հարպումւ
՛ՐՅ՛
՛ււ՛
Կ՝ապաՀոփէ
թնչ բանւ։
Այգ
բաղձա
լի գիրքր. ՝•
- •
ԵԼ
ան՜չուչտ
, կբ ւիութաք
ուղղել
.
« իր առածին դործսվ, բ՚աւնէաւտեղծր կ՚ապա–
հռվէ այդ բաղձաքլի դիրքր ու կ՚արժանանայ ա -
նոր» :
Երոնի
այգ
բանսւստեւլհին
, որ իբ
առաքին
գսրհոփն
իսկ,
կ՚արժանանայ
բաղձալի
ղիրքերու։
իսկ
մենւք , ոիրելի
բնթերցուլնեբ
,
բնգՀատէ^՚ք
մեր
ղրոյցբ,
Հոս, ու ցտեսոլթեամբ
բաժնուինք
ի–
րաբմէ
, ոբպէս
զի ես ալ ղոնէ ապաՀոփեմ
ձեբ
յարատեւ
ուչաղրութիւնբ
եւ արժանւանամ
ձեբ
բարեացակամ
ունկնգրութեան
:
ԱՐՇԱԻԻՐ
ԽԱՆԷՏԱՆԵԱՆ
Ղ՛արձեալ
աւաղ
ա յն անչուք
, անփա
յլ
է
փառունաէլ
վիճակին
Համար,
որուն
բերինք
Հաս–
ցուցինք
մեբ դեղեցիկ
, աստուահ
։էւ
խօս Հա յեբէնբ
,
ղայնւ վե րահե լով սդաւո բ ,ա լր ի ի։ մ բ, որ նւստեր իր
անցեա
լ լիաոքբ
էլ ողբա յ Հիմա
ել
յո յս չո լնի ւիե -
բաւլ տնե
լու իբ
էւ րրեմն։ ի չքեղ անքբ
,
մ եհա տուն
ի
իր Հին ճոիսէէւթիւնն
ու փա բ թամ
ութ
իւն բ :
Աղալոր
այրիի
այս փիճակբ
ստեղհուեցալ
ա -
մէնէնէ աո ա ք եւ ամէնէն
աւելի
մեբ Երկրի՛ն,
մեր
Հալլւենիյփւնէ
մէք։
Այնւ լեզուն,
որոփ բաղում
դա
-
լ՛է՛ր խօէէե ցան
մ իչտ
մեբ նաիսաՀ ա յրեբբ
ել որոփ
Հւէէւլէոր Հի՛նգ Հարիւբ տարիէ ի ՚էեբ դրեցինլ
ու
՛թբ–
հ-ւսնեցին
անոնւց յաքորէլներբ
, Հիմ ա անճանա չե լի
բան մբ դւս րձահ
է ղբեթէ
;
Այս
լեղու
ին փրա
յէն։
ս բբո
ւահ
են Հետքբ
եւ
չունչբ
Արբոցն։ ԱաՀաէլայ
եւ Ա՚եսրո։։լայ
,
երանելի
ել բաղմերաիլւո
Աոլբբեր
, ոբոնք
չէին։
գիտեբ
,
չէին
էլրնար գիտնա
լ , թէ անանուն
բարբաբոսնե
-
բու
աբչաւ անքբ պիտի
չէիարանւէր
թիւբելու
, եդ -
հանելու
մեր
Հ ոգին,
.այնքան գամ անօ րէն
Հերձա–
տելէ ետք
մեր մարմինբ։
ՈրովՀետեւ
լեղուն
մաբ
մին մբ ՐԱալէ
աւելի
բան մլն է. Հողի մբն է , ազգ
մբն
է :
Րայց
միայն
Հայրենիքբ
չէ , որ այ արշաւան
-
քբ
ղոբհեց
մեր
Հոդիին
գէմ։
Գտւէսճանեց
նաեւ
Ափիւոքբ,
այլեւս
չ՚՚ոբփելոփ
մեբ
լեզուն,
քիչ մբ
ա-մէն օբ մոոնալոփ,
զրեթէ
աբՀամաբՀելոփ
՛լայն
ել անոբ փրայ
դւււբգոլբալէ
ղաղբե լուէ :
Եւ Հազար
Հէ
՛նդ
Հարիլր
տարի
ետք,
մէնք
գ ե ռ
Հասահ
իսկ չենք
Հ՚ւն,
ուրկէ
ճամբայ
ելան
մեբ
եբաէստալոր
Աուրրեբբ
տասնբՀինգ
գար առաք :
Գաբերոփ
եւո դացէնք
ուրեմն,
փոխանակ
ղո
նէ տտ րինե բոփ առաք երթալու
:
կարդացէք
Հիմա
մեբ դիբքեբբ
,
կաբգացէք
մանաւանգ
մեր թերթերր,
որոնք
անխնայ
կր յօ–
չոտեն
մեր աստուահտէսօս
լեզուն
: կարդացէք
եւ
փնլւոոեցէք
չունչբ
ԱաՀաէլէն
ու Աեսրոպինւ
, Հետքբ
Խորենացիին
ու Եղիշէին,
փայլբ
Եղնիկին
ու կո -
բիւնինէ,
բաբձբաթռիչ
յս։
լի
շտտկո
լ
թիւնր
Նաբե
-
կս՚ցիին,
ՇնորՀալիին։
, Բադբատուն
։իէ
՚ն
եւ
Հիւր
֊
միւզին
:
Խեղճ
Բադ րատունւի
՚ • • Ինքն
էր,
որ Կ րոէբ
,
թէ ամէն
օր Հայերէն
կաբգալով
ամէն օբ նռր
բառ
մբ,
նոր կանոն
մբ, նոր րտն մբ կբ սորփփ։ ^ ինք ոբ
լեղուի
ղիտութիւնբ
Հասցուցահ
էր արուեստի
:
ի՛՛նչ պիտի
կրնանք
բոել
մենք Հիմա, Բաղրա.
տունիէն
ետք
:
Պիաի կրնանք
բսել
միտյն
, թէ տմէն
օր նոր
բառ
մբ, նոբ կանոն
մբ, նոբ բան մբ կբ
մոռնանք
մեբ
արդէն
չդիտցահ
Հայերէնէն
:
թւբ
սլիաի
՚ոանի
մեզ չդիտնալոլ
, բա յց
մա–
ն։աւ ան դ
ղէէ տ նա՛ւ
չոլզելոլ
անւիառոէնակ
,
զրեթէ
ւոխտաւոբ
այս մտա
յնութ
իւն բ,
ղո ր Հիներբ
չոլ -
նէին
եւ զոր նորերբ
չենք գիաեր
ուրկէ
եւ
որմէ
մ առանգահ
են ։
Եթէ
չրԱային
այն։ քանի մբ փե րքամնացնե
բ բ ,
որոնք
Հին օրերու
ոիրո՚ւ^
բհա խնգրո
ւթե ամ բ ,
գրեթէ
էլիրքոփ փարահ
էլբ մնւան։ Մեսրոպեան։
Այ~
բուրեն
ինէ եւ կր պաՀեն
միչւո
իրենց
պաչւոամուն–
քբ
Հայ լեղուին
Հանղէպ,
շաաոնց
ունիթոբետն
կորճսւյի
մբ փերահուահ
պիտի ԲԱար
մեր
«Հեշտ
բաբբառբ»
, այսօրուան
եւ փագուան
մեբ
գեղեցիկ
աշէսւսրՀարաբբ
Հ
Այս
փեբրամնտցնեբուն
է, ոբ ուզզուահ
է Հի
մա աչքբ
Մեսբոպէն
եւ աքբ
ԱաՀաէլին
.••
(Խմբաւդրական՝ ՅՈՒՍԱՐԵՐի)
Fonds A.R.A.M
