298
ՎԵՐԱԾՆՈհՆԳ
թ՛ափէ Տէր ց °ՂԴ °րՀ
<Ա
ու.թեւսն մկրտարանի՛ն վրայ, ուր Հայ մա
ներն իրենց արիւնին մէք խեղդեցին։
թ՛աղմանական գի շերր յաւերժօրէն
երկարեցաւ։
Արիւնքարաւ
Հիճեկր ւէեր սգաւոր դռներին ներս մտած՜, ցեղիս յոյսին վերքին թելերն ալ
խլեցին։
Նազովրեցի ՚,դուն յարութեան Աստուած՜,
րաց թեւերդ
յաղթա
խլէ փ
ոլ
֊շէ սլսակր ցեղիս արիւնոտ գլխին։
.
&tk
՚Բրիստոս ղուն խաչովդ աստուածային, քանդէ էլնքուած
սլա
Հայ շիրմխն, ուր նոր գարուններ են ծներ, Հոն Հայուն Հոգին Հինգ գարու
նիրՀին է
արթնցեր։
վ_ենեա[ւ կ
ԱՏՐՈՒՇԱ
ՆՈԻԻՐՈԻԱԾ
Պ» IL
ԱՀԱՐՈՆԵԱՆԻն
Ք՚ԽԻԹԱՐԵԱՆ
ՄԻԱԲԱՆՈՒԹԵՆԷՆ
Ե ո- ա գ ունե ա
ն "Զօ՚Տի գ ր օ շ Մա ս ե այ յ ի ծ ա յ ր
երկնա ճեմ՝ , Ա րի ք Ա ո ւ ս ս դ ք Ziu.lր1.1ւbuiy . լը „
ռ հ ս ց ե ՚ն տ ա ւլ ք հե լի կ ո ն»
(1890 )
ՈԳԻ՛Ն
ես դու արփիահրաշ,
փառապանծի՝կ
ՆախագաՀ,
թորգոմեանցս
Հայր
անմաՀաշունչ
Հնգին
Հայկայ՝
Որ նորաՀրա
շ իւր Յարութիւնն
աւելու
մեզ կու գայ*.*
Ի՞նչպէս
մեր անձն յուզուէքեերով
սրրաաարրոփ
չըծրփա՚յ,
ԼՈԻՍՄԼՈԸՈԳ
ՄրԷսիթարայ
շառաւիզներլլս
արրուպ,
Լի՝ Հաւաաքով՝
կէՀդկ
ա
՚թ
սիրով՝
գալուդ
կարօ՜ ան
ենք
քաշեր,
Մինչ
Հուսկ
աՀա
գուն
երեւցար՝
ոսկեգիսակ
իբր ասուպ.*»
—ԻՀնե՜ր
վրրադ՝
իբր ՛Հայրենեաց՝
բ ի ՚ ֊
ր օրՀնութիւն
լ\ե–
ա
•ÊÈ- ւ
հ
ր՛
Ա՜Հ*., սոսկակա՛ն
անՀաա
Ար չես,
Ողջո՛յն
քեզի
որ եկար
Հ
Մեր
սրրաերուն
յորդ
բաբախմունքն
անդրանկածին
բզ
զալու,
Հա լաս ա ան ի քաղցրի՝
կ մուսայ,
Սուրբ
Լա զարու
սիրաՀար.**
Գորովագութ
մեր
Մ այրիկի՛"
Հըմայքն
եր զէ՛
տաղերու։
