ՎԵՐԱԾՆ
ՈհՆ
Գ
Դուն սի ՚ լար մայրիկ, քու. լացիդ փոխարեն, անապատի
մրրիէ
ազուդ վրայ պիտի ողբերգեն*
Մեր սրտին մէ9 մաՀը սուգն, է լեցուցեր, ալ յոյսի տեղ չէ ւէնացե
Լացինք, լացինք, և արցունքով սեր աչքին
ղռներր
փակեցինք։
Նոր
ա
յգր շատ Հեռու է Ասացեր, մենք մեր գողգոք ծունկերուն ա
վստաՀ, ա՛լ Հենք բռներ այն երկար ուղին, ուր մաՀն է սփռեր ի
քր մռայլէ
Ո՛՛վ կրնայ ցոդիո ցաւերն սփոփել, անմահութիւնով
լի սափորը գե
՛րեզմանին քարին վրայ խորաակեցաւէ
Հայ դրօշակին
շուրքր զուարթ
մայիսր գեռ չի ծաղկե ցաւ։
Սի Հունի ափունքին նաւասարդի
աղաւնիներն ետ դարձան, անոնց
թեւերը նոր մարտիրոսներու
արիւնովն Էր կարմրեր։
Մեր տունր կրպկով արիւնով Է լեցուեր,
լքաւեր
տանիքին
ձ վրայ
ուսինն իր տխրութիւնը
կ՚աղօթէ։
՛Վայրի վաըդր շոճիին պիրկ պատատուկ
վեր Է բարձրացեր,
րակին գարնան սիրերգին Է կարօտցեր։
Մեռնելու կարգը թռչուններուն
Է Հա սեր, վ
ա
յրի
Վ
ա
ՐԴԸ
է***/"^"
տատրակին դիակը սրտին խոցուած Է գտերէ
ԱՀա՝ խաղաղութեան
քուրմերուն
ափին մէ£ .դրամբ կը Հնչէ, խաչ
ուած
ցեղս, անդամ մրն ալ խաչին վրայ կը մեռնի։
Հայուն արեւը վերջալոյսին մէ£ կը նիրՀէ,
Հայուն յոյսր
Ղ°բթ
ս
ս
անձրեւ անոր վրայ կը կաթ
կրթէ։
Անվեր £ գիշերներու պատանքին մէք ցեղիս մերկ Հողին,
մենաւոր
լուսնի սպիտակ տրտմութիւնր կը Հագնիէ
Աշտեշատ
փ առա պանդ ոստան, աստուածներուդ
աճիւնին
մէ
Հանէ, ցոյց տուր Հայուն բաղդը
լուսաշողէ
Տեղիս այգիին մէ£ ողկոյզ չի սնաց, զարեր եկան անցան,
լուծերուդ
լծկան չի սնաց։
.*y»
*
Մնցան Հադար Հազար ղազազներ* կալիդ կալւոր չի սնաց։
կը բացուի
Հողը, լացող սրտերր Հոն կը թափին, թախծոտ կեանքե
րը Հող կը դառնան։
(Հաւերժացած գարու՛ններուն տակ անմաՀ յիշատ ակն եր կր թաղուին։
Ազատութեան
բագինին մէ$» Հազար Հազար մարտիրոսներուն
բողո
քի երգր
նուազեցինք։
Օրէ՛նքներու քուրմերը,
մեռելի սեւ պա տանգը զերթ դրօշակ, մեր ՛նոր
գերեզմանին վրայ պա բդեցին :
Հայեր, Հայեր Հանգած
Հոգիները մի մոռնաք, ամէն
կիրակմըտին
անոնց
Հոգթն
ծխեցէք։
Ցեղս» քու Հանճարիդ անուշ անուշ բուրումին,
մաՀը բնաւ աչքը չի
դոցեց։
Վիշապներն անքրթիթ դա գա ղի գ մէք Ք^Դ յօշոտեցին։
