VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 193

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ , 17
լքէք՝ իրարմէ ա՛նքատ Տնտցեր էինք, չէի՛՛ք գիաեր թէ ո՞վ են մեզի ը
ցող՛ները։ Հիմայ, այղ տեղ, Համախումբ բազմութեան մէք, շփոթեր էինք տես­
նելով բոլորովին անծ՜անօթ ղէմքեր որոնց ուշադրութիւն չէինք ըրած բան­
տին մէք, զորս երբեք չէինք j/դեր տեսած ըլլաԱ և զորս սակայննոյն ճա­
կատագիրը բերեր միացուցեր էր մեզի այգ Հեռաւոր ու անյայտ ա
մէք* Խումբ մը իրարու սրտակիցներ քով քովի կեցած՝ մէկիկ մէկիկ
գիտէինք զանոնք։ Ամէն դասակարգէ մարզիկ կային մէքերնին, նոյն իսկ
aթուլումպա ձի նի տարազով խումբ մը որ միակ զանգուած մը կազմեր և
սրաՀին կեդրոնը բռներ էր։ Բայց Հարկաւ ատեն պիտի ունենայինք ամէնուն
ալ ծանօթանալու։ Փութացի Դա ս պա ր Զերազի մօտ ՝ որուն չարչարանքէ
ելած մարտիրոսի խռովուն գէս՞քը նշմա բեր էի Հեռուին։ Հանդարտեր էր
այլեւս, բայց տակաւին քիդերր փոթորկի մէք էին։ ,
—ի՞նչպէս ես, Հարցուցի իրեն մօտենալով։
— Բան մը չունիմ, ըսաւ, միայն ժանտարմա մը կար որ կ'ը սէր P
մեղ կախելու կը տանին։ 0lè\
Մինչդեռ ինք ատիկա ըսած էր ժանտարմային։ Հա կա զգեցութիւնն էր
որ իր գործը կը կատարէր։
—If ատակ է, ըսի խնդալով, ամին ուս ալ այդպէս ըսաւ ան պի տան
ՇտՀնուր սրաՀը մտեր էր այգ . միքոցին ե նոր մարդիկ կը փնտռէր վ
Հանելու Համար։ կանչեցի ղինքը խորՀուրղ տուի որ {£ երաղր անպատ­
ճառ միասին առնէ, ու փութացի Տ ոքթ* ճէլալի մօտ, որուն քիսերն ա
ատ են է մը ի վեր տա էլն ու վրայ եղեր Էին, ե որ բարձրաձայն անըմբռ
բաներ մը մրմռալով կու գար մեր կողմը։ Այն տպաւորութիւնը ՝ունեցայ թէ
Զերազի ուղղուած էին այգ խօսքերը։ ֆւ իրօք՝ վիճեր են իրարու Հետ՝
րը գտնուած՜ ատենս բոլորովին աւելորդ բանի մը Համար, որուն ինչ ըլլալն
ալ անյայտ սնաց կամ չուզեցինք Հաս/լնալ։ ՈրովՀետեւ մեծ՜ դժուարու­
՛թեամբ կրցանք առաքքր առնել նոր փոթորիկի մր, որուն երկուքն ալ
յանձնուելու տրամագիր ըլլալ կը թուէին։
Արդին իզղէթ պէյ այդ միքոցին ներս մտաւ մէկ երկու զինուորի U
խումբ մր տեղացիներու Հետ, որոնց շալակը դէզ ղէղ անկողիններ, վերմակ՛
ներ, բարձեր։
—կրնայ ըլլալ որ ամէնու դ ալ չբաւէ, ըսաւ, բայց գիշերանց այս–
քանը միայն կարելի եղաւ ճարել, այս գիշերը անուցէք և վաղր Աստուած
ողորմած է։ >^
Դեռ խօսքը չէր լրացուցեր, երբ անկողին, վերմակ, բարձ, ձեռքէ
յափշտակուեր էին արդին։ Ոմանք կը կռուէին իրարու Հետ։
—Դուրսը ուրիշ ալ կայ, ըսաւ մէկը, ե. շատեր որոնք չէին յաքողեր
ման մը ձեռք անցնել, վազեցին դուրս։
իրենց Հետ ես ալ դուրս ելայ։ Իրօք անկողիններ դիզուեր էին բակին
մէք» բայց իզղէթ պէյ ըսաւ թէ ատոնք վերիններուն Համար են ե
u^ Uiêa B 2 ու՜ք2. ռ գանուող մարդոց որ առնեն ու իրեն Հետեւին։ Գիրուկ, կար՛
ճաՀասակ մարդ մը կեցած էր անկոզիններուն մօտ, և իր կարգին