VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 192

—Գուն անցիր, ըսաւ մէկր, որ կարծեմ ՀյաՀնուրն էր։
—ք ՝ա յՅ դուն ո՛չ, յարեց դաոնալով ետիս գտկուող մարդու մր ղ
չէի ճանչնար։
Օ՚արդր բողոքեց, լէայց մտիկ րնոդ չեղաւ։ Սանդուխէն սկսայ վեր
բարձրանալ, առանց բան մր Հասկցած ըլլալու Ph էն չո՞ւ զիս կր
այն մարդը կ՚արգիյէին։ Վեր ելլելուս՝ անմիքապէս սլիտի Հասկնայի՝ սլա աճ առ
Տոքթ. թորգոմեան, ՚Բէլէկեան, Տոքթ. ճէվաՀիրճեան, Տակոր Գ
Բիւզանդ Բէչեան, սեղանաւոր քԻէրլէմէղեան, 3 | Պալագեան Վարդապետ,
ճասաըեան, Հ ՅովՀան վարդապետ, ե ուրիշներ զորս չեմ (իշե
զլուխր ոգեւորուած՝ խօսակցութեամբ մր րռնուած էյն։
— (քնաց անկողին բերելու, կ՚ըսէին՜, աէլնարկելով մէկու մր որուն ո՝վ
ըսաւը լէՒ ղի՛՞եր։ g
–––Գէշ մ^արդ չերեւար* կը Հաւաստէր մէկու
—Լյան աչքեր ունի, դիտել կու տար ուրիշ մը։ jjSÉ* !
— ՎստաՀելիք մարդ չէ, մրմռաց ուրիշ մը*
է լ այսպէս՝ ամ^ն կողմէ մէկ մէկ գնա Հա տում միշտ այդ
մարդուն նկատմամբ, որուն մեղ դիմաւորող սպան, իզղէթ պէյր « ԸԱա
իմացայ \ շուտով։
—Տեղերնիս շատ Հրապուրիչ չէ, բայց Հոգ մի լնէք, շուտով անկո
կը բերեմ րսելով ելեր գացեր էր։
ՇաՀնուր՝ շարունակ վեր կ՚ելլէր կ՚իքնէր սանդուխէն։ Բէլէկեան ան
ոն դՀ ատ Հրամաններ կու տար անոր։ Յայտնի էր որ վարր, բակին
նացողներէն րնտրութիւններ կ
9ըլլային՝ վեր առնելու Համարդ է լ այլեւս կր
Հասկնայի թէ ինչո՞ւ զիս թողեր էին սանդուխէն բարձրանալու, մինչդե
այն միւս անծանօթ մարդր որ ինծի Հետ միեւնոյն ատեն ելլել կ՚
արգիլեր էիե։
Սանդուխին գլուխէն Հեռանալով մխրճուեցայ երկար նրբանցքի մը
մէք, որուն երկու կողմերը բազմաթիւ խուցեր, բոլորն ալ առանց կարասիի
և մութ։ Գրեթէ բնաւ պարապ խուց չէր մնացեր։ Ամէնուն մէք ալ
կը տեսնէի։ Առաք Հասնողր աեղ մր բռներ էր արդէն ե չէր Հեռ
վախնալով որ ուրիշներ կը գրաւեն։
ինծի տեղ չէր մնացած՝» րայց կը խորՀԷի որ ետքէխ կրեայի
քէն մէկ անկիւնն ալ երկննալ։ Այդ ապաՀովութեամբ իք այ վար,
զարմացայ տեսնելով որ Հազիւ մէկ երկու Հոգի միայն կը սլքտայ
Հարցուցի թէ ու՞ր են միւսներ, ե բակին անկիւնը գտնուող դուռ
տուէն։
—Ղօվուշը գացին, Հոն պիտի պառկէնք, ըսաւ մէկը։
Փութացի ղէաի այղ դուռը։ Երկար սրաՀ մը մտեր էի, որուն մէք էի
մեր բոլոր րնկերները և կր տեղաւորուէէն։ ՛Բանի մր աղօտ լոյսեր, ը
բախտի ճարուած լապտերներէ խուսելով, կը բեկբեկէին այս ու
շրքմոլիկ Հուրերու պէս։ Բայց շուտով զինուոր մր խոշոր լամբար մր բերե­
լով կախեց սրաՀին կեդրոնը և սկսանք իրար տեսնել։ ճամբան ՝ կառք