VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 14

/ 4 Վ Ե Ր Ա Ծ Ն Ո հ Ն Գ
այնպէս առանձին, ինք իր մէք, ինչպէս ըրած. են Այվազռվսքի,
խոխեան. յետոյ, գ ոԼ ք Հ ոս չէք տեսներ աչք ՛չլացնող լոյ սեր ու.խա
ներ ու կախարդական շերտաւորոււաեր և կուտակումներ, որոնք
կանի մը մոգական գաւազանն են և կր պատկանին, առհասարա
նէլներու և Գուրպաներու արուեստին և որոնք կը կոչուին արդիական
նումով <Լ ինքնատպութիւնէ |
Ներկայ արուեստագէտներր այլեւս ըմբռնած՝ են թէ այս գ
արուեստը կը ղիմէ ղէպի ուծացում, դէպի այլա սեռում։
Վար դան Մախոխեանի արուեստը այս տկարացումին մէ £
կ ըլլայ փնտռուած ի բա կան ո ւթե ան, գիտակցութեան, Հմտութեան, գիտո
թեան և մանաւանդ ճշգրտութեան, ասոնց աոֆեւ Գամիլ Մոքլէր ո
ուած կը գոչէ <ւՀ?ովու երգի՜չը», «L e symphonist e d e l a mer. »
Թէ ու՛ր է Մախոխեանի արուեստին ոյժը և խորութիւնը—
m բուն ի ս կ նիւթին, տարրին մէֆն է 1 իր բոլոր ծանրութիւնով
թանձրութիւնովը, խորութիւնովը, շարժունութիւնովը, և այս
իր անշունչ կտաւին վրայ ...յաւիտենական ըմբոստը սանձուած՝ ա1լն թար­
թի մը մէֆ * . • Գարձեալ, ինչպէս կարենալ արտայայտել, վերին վար
մող նայուածքով մը,ալիքի մը տեղատուութիւնը և ուռոյցքը և չդա
նալ թէ ի՚նչպէս այգ ալիքը շրջանակին ՛ա մէֆին վար չիյնար .
այս բոլորին մենք [ Ա ել կը կարծենք իրենց բախումը խարաններուն
զգալ ցնցունները յաւիտենական փոթորիկի պատերազմներուն. Հոս թո
խօսի իր Հիացողը՝ Գ. Մոքլէր* Հ-Ւրմեծ ալիքները կը վազեն ուղղակի մեր
վրայ, խարազանող կատաղութեամբ մը, կռիւի մեքենաներով, նեաընկէց
րով, որոնք կը շրջապատ են փրփուրէ տժգոյն Հեծելազօրքեր. ամին ինչ աղ
մուկ և քաօս է, բայց բոլորն ալ ներդաշնակ, որովՀետեւ Հուրին այս մո
գին, Հեծկլտացող ՝ և կատաղի տրամը կը ղեկավարուի ծովուն
գրական կշռականութիւնովը, որով ա /իքը mկր ^՚^յթքէ՛ կը պա առի, կը
փշրուի, նորին կ՚իյնայ, նորին կը բարձրանայ, կանխագիտակ միօրինակու­
թիւնով մը, ուր Հիները գտած՛ ՛են ՛առասպելը Աիգիֆի՛ միշտ յաջող
վրայ, միշտ վրիպած, բայց երբե՛ք յուսաՀատ . .)) (Սիգիֆ որդին էր Հով
աստուածին. աՀարկու մէ1լնէր իր աւա՛զակութիւններովը և
նովը. մաՀին ետք դատապարտուեցաւ ժայռ մը գլտորելու, դժոխքի
լերան մը գագաթը, ուրկէ միշտ վար կ՚իյնար։) Ուրիշ մր Մախոխե
աւԻքԱերր կը նմանցընէ զարնուած մարդու մը, որ անմիՀապէս իյնալու վա­
խին բոնուած, գլուխը կախ խելակորոյս կը վազէ։
Բայց իր ծովանկարները միշտ փոթորկոտ չեն, ունի շատ
պա շտելի օրին քաղցր տեսարաններ ալ։
^tuPn ^ n<u Հանդա՜րտ կը քևանայ, աւելի ճիշտ կը մրափէ, ի
ցող կուրծքին տակ մեծցնելով նենգաւոր սերմերը վաղուան փոթորիկ
րուն՝ երբ ժայռերսւն սիլուէթներր կը Հակին, աբեւոտած
Համբուրելու Համար անոր ելեւէիղ կուրծքը —այս այն պաՀն է, երբ թեթե՜ւ