VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 23

ՎԵՐԱԾՆՈ ՒՆԳ 25
Անտարակոյս մեծ ճշմարտութիւն մը կայ այս մտացածին պատմու­
թեան ներքեւ որ մեզի կը թուի որ քիչ մը շատ Հեռու մզուած է, որովՀե­
տեւ մենք միայն նիւթական և վաղանցուկ իրականութիւնները կր տեսնենք։
Մեռեալները մեր մէ£ կ՚ապրին ե կը շարժին շատ աւելի իրականօրէն ե
աւելի ազդու կերպով քան թէ պիտի, կարենար նկարագրել ամենին ար կ
ծախնդիր երեւակայութիւնը։
՛էք ատ տարակուսելի է որ անոնք կր սնան իրենց գերեղմաններուն մէֆ:
Նոյն իսկ ՀետզՀետէ աւելի ստոյգ կը դառնայ թէ անոնք երբեք թոյլ չեն
տուած՝ որ սիրենք փակենք գերեղմաններու մէֆ։ Հ/իրիՅներու ներքեւ, ուր
զիրենք բանտարկուած կը կարծենք, քիչ մը աճիւն կալ միայն, որ այլ ես
իրենց չի պա ական իր, զոր լքած առանց վիւա ի ՂՈՍ Հաւանականա­
բար չեն բարեՀաճիր այլ ես յիշռլ։ Ի՚ոէոր կր կ ա դմէր իրենց իսկական էու֊
թիլնը, մեզ Հետ կը սնայ։ Ի՞նչ ձեւի տակ, ի՞նչ եղանակով» • % Հազարաւոր,
թերեւս միլիոնաւոր տարիներէ յետոյ, տակաւին չենք գիտեր, և ոչ մէկ
կրօնք կրցաւ ալդ մեզ յայտնել գոՀացուցիչ ստուգութեամբ մը, Հակառակ
ամենքն ալ $անաց ած են այգ ընել» բայց, որոշ նշաններէ զատելով, կարելի
է յուսալ որ օր մը պիտի գիտնանք։
#
* *
Առանց աւելի նկատողութեան առարկայ դարձնելու զօրաւոր բայց
շփոթ ճշմարտութիւն մր որ առ այժմ ան Հնար է ճշդորոշել կամ ԴԳ ա էի
դարձնել, դո Հան անք այնքանով որ առարկելի չէ։
ինչպէս այլուր ըսած եմ, ինչ որ ալ ըլլայ մեր՝ կրօնական Հաւատքր,
ամէն պարագային տեղ մը կայ ո ար մեռեալները չեն կրնար մեռնիլ, ուր կը
շարունակեն գոյութիւն ունենալ այնքան իրականա պէս ե երբեՏն աւելի
գործօն կերպով քան թէ երբ տակաւին մարւաացեալ էին* մեր իսկ մէֆն է
որ կը գտնուի այդ կենդանի բնակարանը և այդնուիրագործուած վայրը, որ
անոնց Համար զոր կորսնցուցինք կր դառնայ դրախտ կամ դժոխք, նայե­
լով թէ որքան կը մօտենանք կամ կը Հեռանանք իրենց մտա ծուեն երէն և
իրենց իղձերին։
Ijl իրենց մտածուններ ր և իրենց իդ&ռրը միշտ աւելի բարձր են քան
մերխննեըը։ ()ւըեաքն մենք ինքզինքնիս բարձրացնելով է որ պիտի երթանք
դէպ իրենց։ Մենք է որ պիտի առնենք առածին քա/լերր. անոնք այլեւս չեն
կրնար իֆնալ, մինչդեռ մեզ Համար մի՝շտ կարելի է բարձրանալ. որովՀետե,
ինչ որ ալ եղած րլլան իրենց կեանքին մէ£, մեոեալներր կը դաոնան լաւա­
գոյն քան մեզմէ լաւագոյն երր. նուազ լաւերը, իրենց մարմխնր թօթափելով,
ազատուած են անոր մոլութիւններէն, պզտիկութիւններէն, տկարութիւն–
ներէն, մեր յիշողութիւնն ալ այդ բոլորը կր լքէ և միայն ոգին կր սնայ որ
ամէն մարդու մէՀ մաքուր է և– չի կրնար ցանկալ ուրիշ բան, բայց միայն
բարին։ Ձար մեռեալ չի կայ, որովՀետեւ չի կայ չար Հոգի։ Այղ պա աճա՛