VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 10

Խ Հ հ Ր ԱԾՆ ՈՒՆ՛Ի
իր բովանդակ էսւթեան անբացատրելի խորհուրդը որ դԻ^քը 1լ առաջն
այնպիսի ճամբտսներէ որոնք աս աղեր ո սև եւ արեւն երուն մէ£ կ ՚անՀետին
Հակասական եւ մտ աղան ցական բնաւորութիւն մր, տարուբեր՝
.րաւ որ գաղտնի ոյժերու միֆեւ որոնք ղիոքը միշտ ենթակայ կ՚ընեն Հոգեզ­
մայլանքի ե յուզոււաերու, տխրութեան և Հրճուանքի։ ճշմարտութիւն
իրեն Համար կշոոյթն Է որուն կուզէ տիրանալ, եւ երբ 4ք այլես վարպե
մրն է, երբ իր մատներուն տակ քնար՛ը կ՚աղէ բաղխի ցնորակոծ՜
թեամբ մը վսեմ նուագներու, ինքնամոռաց ե գժբաղգ մըն է ան՝ դ
մը մեզի Համար որ չենք Հասկնար իր Հոգին որուն մէ£ անոր էութի^ը կը
բարձրանայ, կը սաւառնի, ^ ինչպէս արծիւ մը ան սա Հման երկնքին մէ
Իր երջանկութիւնը, միա՛կը զոր երբեք պիտի չուզէ փոխել աշխարՀի ամե–
նաճոխ Հարստութեանց Հետ, ն ե ր շն չ ո՛ւ մն է, որ այլեւս
օրէնքներէն ծնունդ առած, իր առածին թեւապար ու խայտալից
չունի, այլ քերթողին մտածումին ե անոր այնքա՛ն եր կար օրԷն ու ցաւա­
գին օրԷն փնտռած գեղեցկագոյն ձ ե ւ ի ն մէ£ կը յայտնուի։
Ի՛՞նչ փոյթ որ անց՛ած են դարեր ր, երբ ա Ատուածներուն կեանքը
նաշքեղ եւ ամենապայծառ գեղեցկութիւնն էր սփոած բնութեան ե
կային մտածումին մէ£, ի՞նչ փոյթ որ ամայացած են պուրա/լներն իրենց
՚ նիմփաներին, աղբիւրներն իրենց նայուՀիներէքն, ալիքներն իրենց ծովանոյշ–
ներէն, քերթողր կ՛ ոգեկոչէ զանոնք, ե ի՜նչ մելամաղձոտ ե յււղո ւս%ա լիg
քաղցրութիւն մր կայ անոր երդերուն մէֆ..»
Հին գեղեցկութի՛ւն ր աղբի ՚ւրն է իր ներշնչումին, ան Փարոսի մար­
մարին մէ£ պիտի յղանայ նոր ձեւն իր երազներուն, նոր րաշափառ
և ան մա Հա կան Արուեստին։ էւ եթէ կործանած են Ա՚եՀեանները
քանդակ սիւներուն վերել լուսնկան կը յածի մեղմօրէն արտասուելով։
Աւեր ակները կ՚ապրին ե.կ՚ապրի միտքը բանաստեղծին Համար։
իյորՀրդապաշտ ձեւր բոլոր մաՀացած գեղեցկութիւններուն, աՀա՝ ին
որ ան մա Հ է, ե քերթողր միայն պիտի ստեղծագործէ Հզօր գաղափարի
մէ£ անոր սլացիկ ու վճիտ պատկերր։
Վարպետներն անցած են և ամենավառ ծաղիէլնե՚ըն անոնց ըդեղին
գարդարեն այս աշխարՀը։ ճամբան՝ ուրկէ անոնք օր մը քալեցին, Արե
ւին ճամբան է դէպի– Արեւին մեՀեանը, Արեւին տաճարը,. Արեւին բագ
Ու բանաստեղծը կը լեցնէ սափորն իր էութեան արեւին ոսկեշառայլ աղ–
բիւրէն, անոր բազմերանգ վրձինն է իր գրիէը» անոր ճ առա գային է իր Հ
կոււքներուն ճրագը։
է լ եթէ իր կեանքն ամբողֆ մեՀեան մը, տաճար մը, բագին մը
անոր դրան վերեւ Ապոդոն պիտի քանդակէ ան^ն^ելիօրէն՝ ճշմարտու
ա ՛չաման դե այ մուրճով, գԱրեւի՚ն, Արեւի՛ն, Արեւի՛ն գէ^ոիովը պիտի արբե­
նաս, ո՜վ անցորդ, այս խորՀրդաւոր սեմէխ ներս, եթէ միաքն ուխտի
գեղեցկութեան ու վշաի ա Ատուածներուն » :
քերթողութիւնը անբաժան մասն է իր Հոգիին, և ամբՈզֆ Հմայքն իր
արտայալտութեանց։ Առանց անոր՝ ծնած էպիաի րլլար ան այս աշխ