ՎԵՐԱԾՆ
II/«Ն գ
21
Ա
՚ Լ Օ Թք
Mon Dieu ! qu'est-c e que ce monde.. .
Alfred de Vigny
էքս
ա՛նզա il մր անտառ մտայ, երր գԻւ
ռ
ՐՐ աշխարՀ
ղարձուցած էր
խորՀրդաւոր ու պակուցիչ
ուրուականներու
օտարոտի ճեմավայր
մը։
քքս անտառ մտար ինծի ծանօթ կածանովը,
ուր բարաթները,
կն
ները, կասկենիներր
երկարած
է՜ին, երկարած
է՛ին և որոնց . կատարներ
չարագուշակ
պտոյտներ
կ՚ընէխն
որկխոքի
t
lO
UJ
J
:
Բան՝ սարսափահար,
լուսնին
շ
ո
դերր՝
գի շերուան լռակեաց փառքը, դաշտավայրերուն,
րոյներուն,
ծառերուն,
ծերպերուն
բոլոր քնքուշ
Հրապոյրները առած ՝ փախեը էր տե
մը, ուր Համայնատարած
գիշերը լէր թափանցած։
Աետաղային
լռութիւնն
՛ու մեռելային
ան շարժ ութիւն ը,>որ պատած
էրն ա շիւ աբոն,
զարհուրելի աղ՛
մուկ մը ու քսաւքն ելի իրարանցում
մը կը բուրէին։
Լեւիաթան,
Հրէ՜ շային
ծիծաղով կարծես կը թաւալէր անծանօթ աշխարՀին անսաՀմանհւթեանր մէՀ...
Յեղակարծ
Հով մր կելլէր. ան Հա մար բարձրուղէշներու
ան Հա մար սա
ղարթներն
թեթեւ ու օտար աղմուկներով որ կիկլոպէական
ճիչերու .
նա շփոթութիւն
մը կը յուզէին՝
բարբարոս
սէնֆօնի
մը կը կազմէին
ուր
լռութիւնը,
անխլիրտութիՀնր,
մաՀը կը տիրէր։
%ա
Օղթ այազերծ,
ճիւաղային
քրքիջներով, պառաւ վՀուկներ էին, որոնք
խօլօրէն կը շրՀէին կապարէ
միջոցին մէՀ ուր ո ՛չ երկինք կար ո ՛չ գետին։
Ցիր ու ցան մազերով, կոր ճիրաններով
վՀուկներուն
պարն իս
որ սատանէական
ուրախութեամբ կր բոցավառուէր. կարծես
ի
Ա՛ օռկանն էր, որոնք Հսկայական ու քսաւքն ելի մռլտուքին
մէՀՀնկը խնդային,
պարեգօտներր
Հովին, թխաթոյր
ստինքներով։
/Աաւարր այնպէս սուզած է
ամէչնայետխն
ծակտիքներուն
մԷՀ բնութեան
որ կարծես,՛
Հոն արեւր իր
պայծառութեամրր
երբեք լուսաւորած
ԷՐԱար։ Անտառի սոխակներուն
ձայնը
այնպէս կտրած էր, որ կարծես
երրեւիցէ
սոխակին աստուածային
բուն ի լուր, յոգնար եկ ճամբորդը կանդ չէ առեր՝ դիւթուած, առիւծները քա–
՚րայըները
չեն ուղղուեր՝ խոնարՀած։
ինչպէս
մեծղի անթրոցով
մը Հրավառ
ղժոխքը պիտի քրքրէր*
մութ ձեռք մր կը ցըցուէր
մերթ ընդ մերթ և ցնո
րական շարժումներով կը բորբոքէր
տարածութեան
մէՀ ցրուած
անթիւ*
ան Հա մար, մեծ ու փ
ո
ՔՐ
ոգիները
որոնք
բոլորն ալ Զարին ու f
րին մարսՂւացոււաերր, կատաղութեան,
նոպաներու
մէՀ կը յափրանային
այն
գարշաբոյր
շոգիէն որ 2_էկ
ո
է
ո
Ր կր բարձրանար,
ինչպէս
սրբութիւննե
դիա կարան է մը, իրենց քեՀենային
քուրաներին
ուր կր խմորուէին
աղիճ
կիրքերը* անասնական փափաքը բռնապետելու, ուր կր կեռար
լար ապատ
ընդելականը
մռայլ ու ոճրապարտ
Հոգիներուն..*
