ա
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
17
իսկ Այվազովսքրն
ա
որուն
յ իշատ ակր տակաւի՛ն շատ
թարմ է մ
ներկայ
սերունդին
մէՀ, եւ որը իր ժամանակին
յայտնութիւն
մը եղաւ,
այժմ դժրախ տարար շատ քիչերու,՝մէՀ
միայն կապրի,
որովՀետեւ
իր
ուեստը, թէև այնքան
բարձր,
Հետք մը չէ թո զահ՜ գե զարուեստական
սուցուԱներու
վր
ա
յ*
այլ մթնոլորտր
լեցուած է Գուրպէի մր կամ Գա պա
նէ լի մր
փ
շունչով ել արուեստի
ուսանողները
ծովը կը ճանչնան
միա
անոնց վրձինովը եւ ներկեր ո վր։
ք*այց
Հմուտ գրագ
էտ-քննադ ատներ
զգան այգ
արուեստին
պարապութիւնր,
զայն կը կոչեն
«ձեռնածութիւն»
ղաչքի փ
ո
շի նետեր և շատ փոքրաթիւ
քանի մը գործերու մէ £ խնա
տեղ կուտան երկրորդ Հայ արուեստագէտին
գործերուն եւ արուեստի
Հատութես/ն
լաւագոյն
րաժինր կը յատկացնեն
Հեղինակին, զետեղելով
զայն
ամենանշանաւոր
ծովանկարիչներու
ԱՀ կողմը։
Բայց որքա՛ն
պիտի
ուզէինք
մենք, Հայերս, տեսնել
Աախոխեանի
լիքներուն
մէՀ Վան այ Աովուն
յոյսերը, դարաւոր՝
ինչպէս
րարախուսներր
իր առասպելներուն,
Աղթամարի ցոլացումները՝
կրկնուող
երկինքի մը երազ
կոտ
կապոյտին
մէՀ, Ա Լան այ
լիճի՛ն
վերՀալոյսներր,
Արարատի սպիտակ
սրրութիւնր,
ԱՀնիի ոսկորն երր, Բիւրակնեան
լեոներդւ աննման
վեՀութիւնը.
ինչով վար կը սնայ Հայ գեղՀուկին խրճիթը պոՀեմականէն
. . .
Ա՚ենք խորունկ ցաւր
ունինք,
բ՚ւլոր––Հայերս ալ, ՚ կորսնցնելու
Հայ
արուեստի
Հրաշակերտները,
Հայկական ոճը, Հայուն
սրբութիւններր։
Մեզ
Համար աւելի՝ բան մը եղած պիտի ըլլար, եթէ Մ ախոխեան մր
էյւր
ներկայացնէր
Հայուն
f/գին, Հայուն
Աիրտը։
քՒէեւ մինչեւ
Հիմայ մեր պայ ման ա դրեալ քաղաքական և
ազգայ
վիճակր մեծ մասով կ՛արդարացնէ
զիրենք,
բայց . այսօր իրականութիւն
որ մեր արուեստագէտներէն
շատեր ուծացած են Հայրենի ոգիին,
Հա
աւանդութիւններին,
սրբութիւսներին։
ներշնչումի
ծովեր կան մեր երկրին
մէՀ, իր խոպան աւեր վիճակին մէՀ ի
ս
կ* "^fài. Հայուն զաւակներ ր օտարին
դուռն են ինկեր, մեր ռամիկը իրենց Համար
անծանօթ
մըն է և. իրեն
անոր, մեր գեղՀուկր
օտար է իրեց
սրտին և իրենք՝ մեր գեղՀո
մեր երկիրը անՀրապո՚յր
է. . •
Դա՚րձ դէպի Հայ Արուեստը,
Հայ ոգին, արդին իսկ ուշ է։ք^Մեր գրա
կանութիւնը,
լեզուն փրկուեցան
նոյնմիՀոցով՝ գեղեցիկ
«Հայաստանեայցնով։
Ատեն է որ մեր արուեստագէտները
գիտակցին
իրենց նուիրական
կան ութ ես *նր ՚ ղէպի իրենց ժառանգութիւնը։
ժամանակն է որ այլեւս նկարի
չը վերցնէ իր կտաւր ե վրձինը, արձանագործը
իր մուրճը,
ՀութակաՀա
իր լարերը, ճարտարապետը
իր կարկինր,
կանգնին բոլորը
միասին, դիմեն,
ուխտագնացութեան
մը պէս» գէ՚գի
Հայրենի աւերակներր,
ուր Հին օրեր
Հեթանոս գեղեցկութիւնը
իրենց կը սպասէ • • •
Փարիզ .
ՊԵՏՐՈ
Ս
