VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 16

iB I ՝ ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
զովութիւն մը էլը սաՀի, . յապաղած՝ վերջալոյսներէ յետոյ, ծփծփացող փե
տուրներու վրայ » • • .
Այն այլա զան ութ իւնր որ կարեւոր մէկ յատկանիշն է Ա՚ախոխեան
արուեստին, իր երանգապնակը պտրտցուցած է ամին
առՀեւ» ծովին մինչեւ յետին խրճիթ ր։ Այսպէս ան ունի լաւ բաժին մը
դաշտանկարներու, որոնցմէ մէկը մանաւանդ ուշագրաւ է։ (հուսիոյ ա
րածիր դաշտերու մէՀ, ձիւներ է, սառած գետակ մը դժուարաւ
գոյցները կը քաշէ մինչեւ, մշուշապատ Հեռաւորսւթիւննեըը, ուր ալ
վերածուի արծաթէ բարակ թելի մը։ Երկինքը ց աօ ՛ է ե՛ տխուր,–
մշուշ մը տակաւին կը զգացուի, ոչ մէկ բան, բացի երկու
որ կարենայ մեզ խանգարել զգալէ տիրող Համատարած սուգր,
ձիւնած է—–բայց տակաւին պիտի ձիւնէ^-կը բացագանչէ Օկտաւ
այս տեսարանին առՀեւ։
Աոլրիշ տեղ մը» ((.լուսնոյլոյսՖով, ձկնորսի երկու նաւա1լներ մեղկու­
թեամբ կ՚օրօրուին փոքրիկ ալիքներու քմայքոտ ծփանքին մէՀ, որոնք
Հազիւ, կը փոթփոթեն Հանդարտ և անուշ ծովը* արծաթազօծ մեծ
լայննալով Հեռուին, կը ցոլացնէ կաթնային սպիտակութիւնը լուսինին, որ
իր ճառագայթները կը մաղէ ամպերու մէՀէն, կարծես աւելի խորՀր լա
դարձնելու Համար նուաղուն Հմայքը իտալական գիշերին։
Այսպէս, իր դո բծեր ո ւն մէՀ իրենց որոշ տեղերը ունին լուսնի բոլոր
խաղերը, արեւի բոլոր զոյները, առաւօտին մինչեւ՛ երեկոյ եւ երեկոյին մին­
չեւ առաւօտ։ իր զննողի աչքերը լաւ կը ճանչնան տարերային օրինքնեըը ե
իրենց քմա Հաճոյքները, որուն Համար ան կրցած է զգացնել տալ այ
որ ինք կը դգայ, ցոյց տալ այն, իսչ որ ինք կը տեսնէ, ա
միջնորդն է մարդուն և նիւթին, որով բնութեան միՀեւ։
քիոաին արուեստին տուաւ մտածումը, գաղափարին Հետ։
Մ ախոխեան՝ կշռականութիւնը, ծաւալիս և զանգուածին Հետ։
իր գործերր, ընդՀ՚անսւր ա/լնարկով մր, Հանդարտ, ան շռայլ ել դ
կան են, բայց Մախոխեան ո՛չ մէկ ղսէրոցի կր պատկանի, ա
արուեստագէտն է, ինչպէս մեր ս%Հ շատեր, անկախ՝ արուեստի
մանումէ, միշտ բնութեան Հետ և դէմ ղիմաց. իր ներշնչումի աղրիլրը ան
է և ոչ թէ թէդբիներ. իր ոճը ղդացոլսն է, որով իր Հոգին կը պ
ցընէ նիւթին Ա ոչ թէ միևնոյն ձեւր կը կիր ա րկէ ա,մին նիւթի Համար։
Ամին գնով նոր. բան մր Հնարելու տենՀը ներկայիս շատեր կը մ
րեցնէ։ Մինչ մախոխեան մր ի^քգիսք միշյո խոնարՀ պիտի զգայ բնութեան
առՀեւ։ ինչպէս պոտըլէր կ՚րսէ, արուեստագէտը բնութեան դիմաց
մենամարտողն է, որ տակաւին չյազթուած կը պոռայ սարսափին։
կարներիե՜ այնպէս կը կարծէք թէ բան մը չի՜գիտեր, տակաւ
ունի սորուելու, զգացնել տալով միանգամայն թէ ըրած է ինչ որ
մինչեւ իր ոյժերուն ծայրը, բայց տակաւին միշտ պատրաստ՝ սորուե
Հասկնալու, գիտելու, մանրազննին Հոգածութիւնով մը և գերագոյն Հանքով
մը—ԱՀա Մախոխեան նկարիչը, իր գլխաւոր գիծերուն մէՀ։