ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
i03
Աղուոր բնութիւն
մր՝ ա՛նուշ օղով մը որուն
ամբող^ կազդուրիչ մաք–
րութիւնր
Հրճուանքի
մատնեց մեզ յանվարձ՛։
Տղու պէս բաներ մը դարձեր
էինք, կը կաաակէինք, իրար կը Հրմշտկէինք
բարձունքներն ի վար,
րեթէ ամէնքս ալ կ՚երգէինք։
Մեր զինուորր իմ Հետս էր միշտ։ Շուքիս պէ
էր
:
f)
չ
թէ անոր Համար որ կր վախնար թէ կը փախչիմ ե գլուխ
կը բերեմ, այլ անոր Համար որ անպիտանին մօտ ծ՛խելու
մոլութիւնր
երբե
Հանգիլ չէր գիտեի և իր սիկառի
Հայթայթիչը ես էի։ Բայց այս անգա
Գ^Յւ
առէԱ
նց
փոխարինութեան
տալ,
պայման դրի որ Անատօլրի երգ
՛քառի մր շուրթն էինք, նստանք՝ բոլորակ
մը ձեւացնելով, մարգը
մէՀտեգնիս։
(ճ ա ո ոճււս կհլ խ
ԱՐԱ
2այ Լ/այրերա ն
Հայրենական
մեր արնակին
լուսանցքէն
Այս իրիկուն
նորէն ծուխը թարս՝
խունկին
Ո լոր ո ւելով կր բարձրանա՛յ
յաԱրօրէն
Մեր նաՀա ա ակ Հոգիներու
Բագինին։
Կիրամուաք է, մա/րր ըսաւ իր գաւկին
— Տրղաս գբնա՛ խբնկամանին
կրրակ գիր»
Մ՚եոնոդ գա սող մեռելներու
Լոյս՛
Կեանքին
ք}սկի գոյնով, ան ո։շ ր
ո
յր
ո
վ
խը^ՀԻՀ դիբ*
Տընակն
Հիմայ մրշուշին մէք_ խունկ
ծախին
Ղ՛իg՚անոյշի փոքրիկ ծովակ մր կ Ըէէաի
Ու փոքրիկը
մ՛այրիկին Հեա թախծագին
Լուռ կ՚աղօթեն
ձեռքերն
իրենք սրրաին
վրայ։
Ու կ՝ազօթե՜ն..* ու կ՝աղօթեն
սըրաագին
Մորթուածներու,
լացողներու
արցունքին.
Հազա՛՛ր Հագա՜ր մանկիկներու
արեւին,
Հերոսներու
սլաքքարներուն
ոսկեծին,,,։
Հայրենական
մեր արնակին
լուսանցքէն
Hju իրիկուն
նորէն ծուխը թարմ
խուն կին
Ոլորուելով կը բարձրանա՛յ
յամրօրէն
Մեր նաՀաաակ
Հոգիներու
Բագինին,,,։
Փարիզ .
UPUb V Աճե-ՍՆԱ Ն
