VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 118

100 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
Աք Ս Ո ՐԻ Ճ Ա Մ Թ Ո ԻՆ * Լ Ր Ա8
( Յ Ի Շ Ո ՚ Ն Ո Ւ Օ - Ի Ւ Ն Ն Ե Ր )
\iJWY î lU' l . ' l . l ' J ' i :
( Ç ա ր n ւ» l i u i կ ո ւ. Թ ի h 11 )
կառքերը մեծ մասամբ լեցուեր էէ՛ն։ Մեր ը՛նկեր՛ներ մէկ քանի՛ն տա՛
կալին կը յամառէին յարգի և խոտի խուրձեր փնտռել ճամրուն Հանգստու­
թիւնը ՚ապաՀովելու Համար։ խօճասարեան ե Տ» Վար գան քաՀանայ խելա
թիւն ըրեր էխն կանուխէն գրաւելու մեր կառքը։ Կը պատրաստուէի իրենց
մօտ ելլելու, երր Ակիւտարցի երիտասարդ մը, Յարութիւն Գա լֆ այ եան, կար­
ծեմ Հնչակեան, եկաւ լուր տուաւ թէ ժանտարմա մը թուղթ մը բերաւ
րաւանին Հսկող զինուորներու Հրամանատարին։
:— Անպատճառ նոր րան մը կայ, կ ըսէր։
Մէկ քանի Հոգի իրարու երես նայեցան։
— Արդե՞օք» .*
Ամէիտուս ալ շրթունքին վրայ էր այս Հարցու մը։ կը յուսային որ թե
րեւս վերադարձի Հրաման մրն էր եկած Պոլս (շն։ Պատրիարքարան ե
Իշխանութիւններր կրնային մեր ազատման Համար կատարւած գիմուհնհրը
արդիւնաւորած ըլլալ։
Բայց յոյսի փաք լակ մըն էր ասիկա լոկ։ Ոստիկաններ տակաւ կ՚իջն
զառիթափն ի վար, կառքերո&Հձառաքին շարքերը կարգի կը դնէին,
Հատ ժամացոյցի նա քելով։ Ամէն րան ցոյց կու տար թէ ճամրան պիտ
րունակ էինք։ ՚վֆւ ՚փ " ^ S r
է լ աՀա ՀԼրծրո ւնիե1 -վ որ ժանտ ար մայի մը Հետ կ՚անցնէր մեր մօտ էն։
—Ո՞ւր կ՚երթաս, Հարցուցինք։
—^էեմ գիտեր, ըսաւ, զիս ուզեր են։
Հետեւեցանք իրեն, նորէն ելանք զառիթափն ի վեր, մինչեւ խանին
առքեւ, ուր իրեն ծանուցուեցաւ թէ ինք պիտի սնայ, որովՀետեւ սխալմա
բերուած է մինչեւ Գալէճիք։ ՊաՀ մը ուրախացաւ տարաբախտ
մենք ալ նոյնքան ուրախացանք, կարծելով թէ մէկը կազատի գոն
Հոգիի ազատումը յոյսի աշխարՀք մըն էր միւսներուն Համար, è մանաւանդ
"Ր յա յ տ * "է կուսակցական գործիչ մըն էր ազատողը, ինչ որ բոլորովին կարե
1ե !lP դարձնէր միւս ոչ-կուսակցականներուն, մեր խումբին ստուար մեծա*
մա սնութեան ազատումը։
Բայց այս ուրախութիւնը փորերնիս պիտի սնար։ Գօմիսէրր որ Աեկիւ՛