VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 119

• ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ ա
րիին սեզի ընկերացած էր, մօտեցաւ. Ար օ՜ր ո լ՛նէին ե Հարցուց.
— Ազուպ Ավատ իսեան, նամր տիկէրի Արզունի, սի" զ մի սինիդ (
Աւետի սեան, այլ անուամբ Արծրունին դո՛*լք էք)է
Արծ ր ունի ի Հաստատական պատասխանէն վրայ,
—Գուք Այաշ սլիտի երթաք, յարեց, ձեր թուղթ ր այն տեղէ Համար է ֆ
ե սխալմամր Հոս բերուած՝ էք . • . ան որ ձեր տեղը Հոն թողուած՝ է
բերուի Չանղըրը» » *
Հազիւ թէ ատեն ունեցանք վերջին Համբոյր մր փոխանակելու, որո
Հետեւ շուտով բաժնեցին մեզ, Արծ՜րունին ձգելով ձիաւոր ոստէկան-զինուորի
մր Հսկողութեան։ կ՚երեւայ այգ ո ս տի կան՛ զինուորն էր լուրը բերողը։ Բայց
նորին ՚ չուզեցինք լքել մեր ընկռ րր ե ոստիկաններուն առաջարկեցինք որ
մեր կառքերին մէկր պարպելով անոր թողունք։
— Պէտք չկար պատասխանեցին, գիւզր կառք չի պակսիր։
Բայց լաւ գիտէինք որ կառք չկար գէ՚֊դէ՚ե ՚^է^։ ՛Նախապէս՝
ուզած էին Գալէճիքի, ինչպէս շրջաններու տրամադրելի կառքերր, և անոնց
մով էր որ ղէպի Ձանդրրր կ՚իջնէինք։ Ո՛– թերեւս Պ՚ալէճիքին Այաշ՝ խեղճ
տղան Հետիոտն ստիպուեցաւ Հետեւիլ ձիաւոր ժանտարմային, անշուշտ
թեւերր կապուած, ինչպէս կանոն էր։
ԱԼ աՀա նոր մտա Հոգութ իւն մր մեզ ամին ուս Համար։ Աքաշի ե
ՂԸՐԸՒ միջեւ անպատճառ զանազանութիւն մը կար, ե բախտի,
արդիւնք չէր մեր խումրին մէջ կատարուած բաժանումը, քանի որ
նին կ՚առնէին ետ՝ Այաշ կը տանէին, յայ անելով թէ այն տեգի սաՀ մա
էր։ Ոմանք կ՚ըսէին թէ Այաշ վտանգաւոր ն կա տուած մարգոց յատկացո
է, բուն դժոխքր, որուն ք ո վ՝ մեր Զանզըրըն տեսակ մը քաւարան կը
նար։ իրաւունք ունէին այսպէս խորՀելու։ Բայց աքդ պա Հուն՝ տարակուսիլը
ներելէ էր մեզի, որովՀետեւ Այաշ հնացած բոլոր մարղիկը զվտանգաւոր»
չէէս» խսչաէս մեզէ Հետ Qu/նղրրր քշուողներուն մէջ ամին մարգ չէր
ըսել թէ dանվնաս » նկատուելէք արարած մրն է։ Այաշ մարդիկ թողած
որոնց անունը նոր կ՛իմանայինք* ոչ մէկ գեր խաղացած էին ազգային
քի մէջ։ իսկ մեզի Հետ կը գտնուէին մարդիկ որոնք յայտնի կուսակցական–
ներ էին ե շատ աղմկալից կերպով մը խառնուած՛ էին վերջի՛ն տարի
ազգային անցքերուն։
Այս շփոթութեան մէջ կառքնստանք՝ տանջանքի ճամբան շարո
կելու։
#
(քնա , *քնա', միշտ նոյնր։ Բարեբախտաբար աւելի Հանգիստ էինք այս
անգամ։ Մեր կառապանը ձիերուն յարգէն տոպրակները կառքէն մէջ
էր, ե էրր բարձ կը գործածէինք զանոնք։ կառքր միշտ կը ցնցուէր, ե
մէկ ցնցումէն՝ յարդի խուրձեր կը խուսէին այղ պարկերին, կը Հովթփէի
մեր շոլրջը» կ*էքսա յէ*ս մեր վրայ: ՚հէմքերնէս, մազերնիս, Հա գուսանիս, •
վերջապէս վերին վար յարգով կը ծ՜ած՛կուէր տակաւ։
՛ճամբան այս ան գաս սարերու կուշտը կր քերէր, կ՛ անցն ինք աղուոր