VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 120

102 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
Հովտի մը բարձունքէն, որուն մէք տեղ տեղ պզտիկ ու սիրուն գիլզե
ռաշատ րնդարձակ տարածութեանց ժէք։Մեր դէմը՝ Հորիզոնը փակ
բողքո վին։ Մն վեր քան ալի լեռն ա շղթայ ՚ մը կը քօղարկէր զայն ամէն կողմէ։
Զինուորր որ մեգի կ՛ընկերանար» ծանօթ էր այգ վայրերուն, գիւղի մը
րը, ու~րիշ ԳՒ՚՜ԴՒ Ա եիքը» ՈԼրէւէ Հև*խ Ս & Ո ՐՐ ՂԸ.՝Գ Ոէ1էր բերանը շաչեցնե­
լով։ Բայց այդ ամէնր մեգ չէին Հետաքրքրեր։ րնչ որ յանկուցած
ամբողք մտածուեներր՝ Qu/նղրրըն էր։ Մնունը բոլորովին անծանօթ չէր մեգի։
Գիտէինք որ թուրք ցեղին ազգային մեծագոլն ճարտաբարուեստական
զաքներէն մէ!լն էր,— Հլէալէպիւ>ին ե ղլէպլէպիճիններու Հայրենիքը// է լ աւելի
անոր նկատմամբ տեղեկութիւն ստանալու ան Հա մրեր էինք։ Բաք g մեր ր
տէն զինուորր բնաւ չէր ճանչնար Չանզըրըս։
Ու ժամերը կ՚անցնէին։ Որո՞ւ մտք(£ն կ՚անցնէր թէ մեզմէ շատերուն Հա­
մար, այդպէս արագ արագ սա Հող ժամերէքն իւրաքանչիւրր զիրենք քայլ
աւելի կը մօտեցնէր այն քստՏնելի բանին,— մաՀուան։
* #
— Պանա ՚ պագ, Հէմշէրի, ֆանզըրըքա քա՞ չ սաաթ( ինծի նայէ՛ Հայրե­
նակից, Ձազըրը քանի ժամէ՞ն)։
Տէր Վարդանն էր որ այս Հարցումը կ՚ուղղէր թուրք գէ 1լ Դ ա ՅՒԷ
Մ աՐԴՐ մինակ չէր։ Զորս կամ Հինգ Հոգի էին, կեցեր էխն ճամրուն _ վրա
բերանաբաց կը գիտէին մեր կառքերուն ան Հատն ուժ կարաւանը։
բար զարմացած, ապշած էխն՝ այդքան բազմութիւն տեսնելով այգ
վրայ։ Բայց շատ աւելի ապշեցան՝ երբ թուրքերէն խօսք մր լսեցին
որովՀետեւ անշուշտ իրենք ալ, ինչպէս իրենցմէ առաք մեր դէմը ելած
Թուրքերէ մեզ ռուս գերիներ կարծած էին։
Տ* Վար դան կրկնեց Հարցումը։ Գեղքու1լներէն ժ*էկր՝ վայրկեան մը խոր–
Հրգակցելու պէս ըրաւ իր ընկերներուն Հետ, յետոյ աք ձեռքը բարձրաց
ափր բացաւ և Հինգ մատուռները մէկանց ցոյց տալով՝
—ԸՀա ՚, ըրաւ։
— Ադէկ եկեր ենք, Հինգ ժամ սնացեր է ըսաւ Տ* Վար դա
թեամբ։
Աւետիս մըն էր որ կու տար մեզի։ Պոռացինք ՛քիւս կառքերուն
գտնուող մեր ընկերներուն որ չարչարանքը լճանալու վրայ է, Հինգ ժ
տեղ միայն են ա ցած է։ Ու կառքէ կսՒռք ուրախառիթ լուրր՝ տարածուեցաւ
վանդակ կարաւանին երկայնքը։ համացոյցս նայեցայ։ ժամը դեռ եօթն էր։*
Մ ութը չկոխած Qu/նզրրր պիտի Հասնէինք ուրեՏն։
Բայց աՀա կարաւանը կեցաւ յանկարծ։ կառուղին ՝ լերան մը կողէ
օձապտոյտ կը բարձրանար մինչեւ գագաթը։ Ձ՛իերը յոգնած ՐԱ ա լով* £ ա
կրնալն բեռցած կառքերը քաշել։ Ամանքս ալ, բացի մէկ քանի ծերունիներ
վար իք անք, թողուցինք որ կառքերը բարձրանան սարն ի վեր ե քա
ժան տար մաներու Հետ սկսան ք Հետե լիք Հովտին մէք!քն երկարող արաՀետի
ուրկէ սարին միւս կողմը անցնելով կառքերուն կրնայինք Հասնիլ։