Յ Ա Ռ Ա Ջ
3
- ՜ յյտ
նալիներ^ուն
մէչ քհոժէ
Փէյոշֆիթ
հե ֊
տեւես.լը
կը գ ր է
(^^^ 30)
«Իր ձհռքււվ"%
ուր կը փայլատակէր խոշոր ադամանդը ,
ռբ իրեն նուիրած էր Սւււլթան Ապտիւլ
Համիտը , ան (էեւռն ժ՚՚1՛ •) բացաւ նամա
կին պահարանը եւ իր աչք եըը ,
որոնք
այդ ադամանդի նման կը փայլէին, կար
դացին թերթիկը » :
Վ է պ ի
ըեթացքին,
Հեղինակը
կը
պ ն դ է
(էչ
143).֊
« Շրթունքներս չափէ աւելի շուտ մօ -
տեցուցի եւ քիչ մնաց որ ակոայ մը կոտ
րէի Ապտիւլ Համիտի
(նուիրած)
մատա
նիին վրայ » :
*է՚եռ
անցեալ
տ ա ր ի , Ռ ՚ ՚ ժ է
Փէյորֆիթ
նոր
՚էէպ
մր Հ ր ա տ ա ր ա կ ե ց
«Ա
ալթայի
Ա ս պ ե տ ն ե ր ը » , ուր կրկին
կ ՝ ա ն դ ր ա դ ա ռ -
նայ
Լեւոն
ԺԳ՚ի
եւ Ապտիւլ
Համիտի
յա–
րարերութեանց
վրայ
եւ կր դրէ (է^
105) •
— «փիէռըտոնի հայրը Լեւոն
(Յ՚Գի
կոզմէ կոմս նշանակուեցաւ մինչդեո. ծո
վակալ էր օսմանեան նաւատորլ1իղին եւ
փաշա՝ կարմիր Սուլթանին » :
Տ ա ր դ
Հերքումի
ա ր ձ ա ղ ա ն դ չէ լըս -
ուած։
Պ է տ ք է Հաւանօրէն
ք1–ոժէ
Փէյոը–
ֆիթի
յա
յտնութիւններր
դ ա ս ե լ այն րո–
լոր
դ է պ ք ե ր ո ւ
կտրդին
, որոնք
կր փաս -
տեն
թէ զգաց
ա կ ա ն
շր չ ա ն ա կէն դուրս
ե լ
ք ա ղ ա ք ա կ ա ն
ղետնի
վրտյ
Հայութեան
կրած
մարտիրոսութիւնը
եւ
Հայկական
դատր
Հաշուի
առնուելու
արժանի
տ ա ր ր
մր չեն ներկայացուցած
եւ չեն
ներկայա
ցներ :
Նոյնանման
փաստ
մր պիտի
արձանտ
-
ղրենք
, Ապտիւլ
Համիտին
ժ ա մ ա ն ա կ ա —
կից , աշիսարՀ
ա կան
եւ
ձաիւակողմեան
միչավա
յ ր ի ն
կողմ
է
1
Վ–
Փ Ո Ր Թ Ո Ւ Գ Ա Լ Ե Ա Ն
X
ԻւՄԲ
—
Այս սսւթիւ յիշենք որ վեր - ,
յերս կարտինալ Ազաճանեան նոր պաշտօ
նի մը նշանակռւեցաւ քահանայապետին
կողմէ: ՛քաղաքական օտար շրջանակները
մեծ նշանակութիւն կսւաան Կարտինալին
նոր պաշտօնին, ինչպէս մեղի
յայտՍեց
Ֆրանսայի արտաքին նա|սարալւութեաԱ
մէկ կարեւոր պաշտօնեան որ աւելցուց •
— Վերջին շաբաթներու միջաղղային ե -
րեք ֊ չորս կարեւոր դէպքերէն մէկն է» :
Ստորեւ կը երատարակենք
Նիւ^
Եորք
Թայմղ\ւ
յօդուածը այս նշակումլյն աււ -
թիլ–
Հ Ռ Ո Մ
—
Երբ
Գրիգոբ
Պ ե տ ր ո ս Ժ Ե •
կարտինալ
Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն
11
տ ա ր ո լ
էր ,
Պիոս
Ժ– Պապր
որ աւելի
վերչ
ս ր բ ա ց ա ծ
էր,
ր ս ա ծ էր անոր
մասին.
Այ"
փ՚՚քրիկ
՚ ՝ ՛ " /
թղան
մեծ ծառա
֊
յոլթիւններ
պիտի
մ ա տ ո ւ ց ա ն է
Եկեղե
-
ցիին
:
Ա յ " ՚ ՚ Ր 1 աւելի
քան
յիսուն
տ ա ր ի
վերչ
,
մօրոլսալոր
այս առաչնորղր
1լանուան
-
ուի
տմրողչ
աշխարՀի
կաթողիկէներու
առաքելոլթեանց
պ ե տ ր ։
Զրոյց
կը
շրչի
թէ
ան
-
Հ ա կ ա ռ ա կ
անոր
որ
իտալացի
չէ •— արժանի
է
ք ա Հ ա ն ա
յ տ պ ե տ ո ւ թ ե ա ն
աթոռին
:
կարտինալ
Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն
արժնքաւոր
լեղոլաբան
մր եւ դիտոլն
մրն է •
դժուար
է « դ ա ս ա ւ ո ր ե լ »
ղա յն : Ան
15
Աեպտ.
ա ^ ի ն
ծնած
է կ ո վ կ ա ս
։
Մ ինչել
Հ իմ ա
Լիրանանի
Հ պտտակ
էր ^
սակայն
այսոլՀետել
պիտի
ը լ լ ա յ
Վատի–
կանի
ք ա ղ ա ք ա ց ի
յ
իր մա
յ ր
լեղուն
Հա
յե–
բէնն
է, սակայն
սաՀուն
կ ե ր պ ո վ կր խօ
սի
ռուսերէն
, ֆրանսերէն
եւ իտալերէն
է
Վ ե ր չ ե ր ս
ս ո ր վ ա ծ է քսնղլերէն
, դ ե ր մ ա -
ներէն
ե լ սպաներէն
: Տ ե ղ ե ա կ է
լատինե
րէնի
ե լ դ ա ս ա կ ա ն
յունարէնի
. կր Հաս -
կրնայ
նաեւ
արաբերէնը
:
Ի ր
ծիրանեղ
ո յ ն
պ ա ա մ ուճանը
փոքր
տարբերութիւն
մ ր
ունի
կա բտինա
լնե բու
ս • ^օլէճի
անղամնե
բու աարաղէն
,
/ ՚ ^ ՚ Հ
որ
ցո
յ ց կ ո ւ տ ա
յ թէ ան կը պ ա տ կ ա ն ի
ա–
բեւե
լեան
եկեղեցիին
:
ՏԱՎԱՆԳԱՒՈՐ
ԱՇԱԿԵՐՏԸ
Պիոս
ՀԻ
•ի
ղուշակութիւնր
կատար
-
ուած
էր այն շբչանին
, ^ՐԲ
^1՚ֆւ1"/.Ի
Ատրօնինեբոլ
՚էայրերը
որոշեցին
Հռոմ
ղրկել
իրենց
տ ա ղ ա ն դ ա ւ ո ր
ա շ ա կ ե ր տ ը
՚Լաւլտբոս
Աւլաճտնեան
: Ան շ ա տ փոքր
էր
^հպրեվանքի
աշակերտելու
՚էաւէաբ^
ս ա -
կայն
Հռւււէ
մնաց
:
1917/՛
^նունղ
ի օրր քաՀանտյ
ձեռնա
-
դրոլեցալ,
այդ
թուականին
ալւղէն
ան
տ ի ր ա ց ա ծ էր անթերի
իտալերէնի
մր եւ
ժ ողովոլբդը
մինչեւ
այսօր
Հիացումով
կը
լսէ իր շինիչ
քարուլները
:
Ե ր ի տ ա ս ա ր դ
քաՀանան
1919/՛^
կ ո վ կ ա ս
վ ե ր ա դ ա ր ձ ա ւ
, սակտյն
իր երկիրը
տակն—
ոլվբա
յ եղած
էր Պ ոլչե
լ ի կնե
րո ւ յեղավէ
Ո՛
խութեան
պ տ տ ճ ա ռ ո վ ։
Երկու
տ ա ր ի
պ ա շ –
ա օ ն ա վ ա բ ե ց
Թիֆլիղի
մէչ :
Օր մը ղինքը
ներկայացուցին
կովկաս–
ցի ծեր
կնոչ
մը, որ ըսաւ
իրեն–
« իմ
որդիս
ալ ա տ ե ն օ ք
՚)՚սլբեւԼանք
յ ա ճ ա խ ա ծ
էր՝»–
կնոչ
ղաւկին
անունն
էր (իողէֆ
Վ ի –
սարի
Ն ՚ ՚ վ ի չ
Ջ " ՚ – ՚ լ ՚ " չ վ ի լ ի
Աթալին
:
կարտինալ
Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն կը ՚ւերքէ
ս ա -
կա
յ ն , թէ
Ս թալինի
Հետ
նո
յ ն
՚1՚պրե
վ ա ն
քր
յ ա ճ ա խ ա ծ
է : Ա ր դ ա ր ե ւ այն ՚իպրե
-
վանքր
ուրկէ
ա ր տ ա ք ս ո ւ ա ծ
էր
Աթալին
,
ոչ մէկ կապ
ունէր
Թ ի ֆ լ ի ՚ լ ի
վարժարանին
Հետ^
ուր յ ա ճ ա խ ա ծ է Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն :
կարտինալ
Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն
մօտէն
ուսում—
նասիրած
է Աթալինն
ու
Հ ամ ա յնավա
ր ո լ –
թիլեր
ե լ այսօր
եկեղեցաէլան
աշխար՜էի
մէչ
ռ ո ւ ս ա կ ա ն
խնդիրներու
լ ա լ ա դ ո
յ ն
մ ա ս ն ա դ է տ ն է
1923
ին
, երր.
վերստին
Հռոմ
կտնչուե–
ց ա ւ ,
Հրաժեշտ
ա ռ ա ւ իր ծնալներէն
ու
քրոչմէն:
Հռոմի
մէչ , մինչեւ
1932
պաշտօնավա
րեց
Հայոց
Ե պ ի ս կ ո պ ո ս ա կ ա ն
վ ա ր ժ ա ր ա
—
նին
մ էչ
, աւելի
վերչ
նո
յ ն
վ տ ր ժ ա ր ա ր ա –
նին
տնօրէ
ն կարւլ
ուեցալ
%
Երկու
տ ա ր ի
վերչ
վ ա խ ճ ա ն ե ց ա լ
Կիլի ~
^ / ՚ " յ
Հ ՛ " յ ՚ ՚ Յ
Ա՚֊ետիս
Պ ե տ ր ո ս
Ժ՚՚հ
՚ Պատ
-
րիարքը
եւ Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն
իրեն
յաչորգ
նշանակսլեցաւ
: Ան
^"ձ"՚՜^էՏ.""՜
^^է՚է"(՛
՚
• " " Ճ Ա Շ
Ւ ՊՍՏՒՒ ՊԱՏԳԱմԱհՈՐւեՐՈՒՆ
Հ. 6– Գ– Փարիզի
Շր1– Կոմիտէն
Տ"՛––
նիս
՚Հ՚ձին
Հացկե
րո
յ թ
մ ր ս տ ր ք ա ծ է ր ի
պ ա տ ի ւ
՜0)րդ
Շ րչ • Ժողովի
պատգամ
ա ֊
լորներուն
:
Ա ւ ա ն դ ո ւ թ ե ա ն
կ ա ր դ
ա ն ց ա ծ ա յ ս Հտց -
կերո
յթնե
րը
Շ րչ • ժողովէն
յետո յ ^ ե ր
կու
տ ա ր ի է ի վ ե ր տեղի
չէ ի ն
ունենար
մեր
ունեցած
կո րուս տնե ր ուն պատճա
-
ռով։
Ե ր ե կ ո
յ թ ի ն
րացոլմր
կ տ տ ա ր ե լ ո վ
րնկեր
Ա ա Հ ա կ
ՏովՀաննէսեան
յիչեց
թէ
երկու
տ ա ր ի ա ռ ա չ , ՚էերչին
ա ն դ ա մ , սե -
ղանին
կր մասնակցէ
ր մեր ո դ ր ա ց ե ա լ ըն
կերը
Շաւարշ
Ա ՛ ի ս ա ք ե ա ն , որուն
յ ի չ " ՚ ~
ա ա կ ը
յարգելու
Համար
ներկաներր
վայր–
կետն
մր յոտնկայս
լռութիւն
պա~էեցին
:
ԱյնոլՀետել
ընկերներ
Տ տ կ ո ր
Պ ա պ ի կ -
եան
եւ Ա արդիս
Ա ռ ա ք ե լ ե ա ն
նշանակուե–
ցան
ս ե ղ ա ն ա պ ե տ ՝
տեղւոյն
վրտյ
պատ
-
ր ա Ատելով
գեւլա
ր ո ւ ե ս տ ա կ տ ն
յա
յ ա ա գ ի ր
մր : Ա ր տ ա ս ա ն ե ց ի ն ՝
Շ ա ք է
ՏովՀաննէս
-
եան,
է^իրայր
Փ տ լ ա մ ո ւ տ ե ա ն
^
^րԻ՚քՐ
՚Բէնտիրեան
եւ Վ ի գ է ն
թ՚որոսեան
: Եր ֊
դ եցին
՝ Ա ա ֊ , ա կ
քձովՀաննէսեան
,
Տիկի^
ԱրմենոլՀի
Տ տ կ ո ր ե ա ն , կ ա ր պ ի ս
Ա փ ր ի կ –
եան
եւ կարապետ
Տօնէլեան
:
Մէչ 1
Լ
)՚
Գ
՚^՚^ւ. ^1 քԼւԼ"՛յէ՛^
է"^րերդնԼր
, խ ա ն ղ ա վ ա ~
ռութիւն
ստեւլծելով
սեղաններուն
չուրչ
՚՛
^ ա չ ո ր դ ա բ ա ր
խօսք
առին
բնկեբներ
Ա •
Տ է բ
Թ ո վ մ ա ս ե ա ն
, է^Աէն
Բ ի ւ դ ա ն դ ,
Տ •
Զէքեան
, կ. Գ է ո ր դ ե ա ն , 3– Եղիտղաբ
-
եան,
ժ– Միրիճեան,
Պ–
Ջ պ ո ւ ք ճ ե ա ն ^
ընկեբուՀի
^^պուքճեան
,
3 •
Պ ա պ ի կ ե ա ն
եւ իք՛ Մկրտիչեան՝.
Բոլոբ
ընկերներն
ալ
շեշտեցին
գ ա ղ ա վ ւ ա ր ա կ ա ն
պա
յքաբին
եւ
ԱՆԳԼԻՈՅ
մէչ կիներու
ակումբ
մը
Հ բ ա պ ա բ ա կ ա լ
Հարցուցած
է իր ս ե ռ ա -
կիցներուն
թէ իտէալ
ամ ուսին
ի մը
եօթը
յատկութիւննեբր
որո՛՛՛նք
են է
Ա տ ա ց ո ւ ա ծ
Հ ա դ ա բ ա ւ ո բ
պ ա տ ա ս խ ա ն ն ե ր է ն
կարելի
ե —
ղեր
է եղրակացնել
: կ ա տ ա ր ե ա լ
ամուսին
մ ր պէտք
ը Ա տ
յ
^երմ
տնացիի
մ ը Լ ա փ
ղ ա ր գ տ ց ա ծ , Յ ո յ ն ի մր պ է ս ոլժեղ,
Ամե -
րիկացիի
մը պ է ս Հարուստ
,
Ա ւ ս տ ր ա -
լիացիի
մր պ է ս ա ռ ա տ ա ձ ե ռ ն , Պելճիքտ
-
ցիի
մր պ է ս գ ի ւ ա ն ա ղ է տ , Անդլիացիի
մը
պ է ս
մարգկային
եւ Յէրանսացիի
մր պ է ս
սիրաբար
:
Ս Տ Ա Ց Ա Ն Բ . ֊
Հայրենիք
ամ
սագիրին
Յունիսի
թիւր^
Հրատարակութիւն
«Հայ
րենիք»
Հ ր ա տ ա ր ա կ չ ա կ ա ն ի ն
,
Պոսթրն
,
դին
տ ա ր ե կ ա ն վ ե ց տոլար
:
Պ ե տ ր ո ս Ժ Ե • ՜.
Ներկայ
Պապր
1940 .
Փետրուարին
^ի–
րանաւորի
ա ս տ ի ճ ա ն
շնոր՝> եց Աւլաճան
—
եանի
: Այս Հայ կւլերականր
Ա •
^ոլէճի
կրտսերադոյն
ա ն դ ա մ ն էր : Յիսո՚-ն
տ ա -
րու
էր ան , եւ իրր Պ ա տ ր ի ա ր ք
աւելի
րտրձր
ա ս տ ի ճ ա ն
ունէր
քան այն
Արքե—
սլիսկոպոսնե
րն ու Ե պիսկոպոսնե
ր ր , ո -
լանք
իրեն
Հետ
ր ա ր ձ ր ա ց ա ծ էին կ ա ր տ ի –
նա
լ ի աստիճանին
:
Նո
յնիսկ
Հայ Ա ռ ա ք ե լ ա կ ա ն
Եկեղեցին
,
որ
շ ի ճանշնար
Պ ա պ ը ^ է ե ռ ա դ ր ո վ
շնոր
—
Հա
ԼՈ
րե ց կարտինալ
Ա ղ ա ճ ա ն ե ա ն ր :
Այդ
թուականէն
ա ս գ ի ն ,
Ա գ ա ճ ա ն ե ա ն
իր
պարտականութիւնը
կը կատարէր
Պէ յ -
րութի
եւ Հռոմ
ի մէչ եւ յաճախ
կ ՝ ա
յ -
ցելէր
աշխար՜էի
ղանաղան
կողմերր
դտ
—
նոլող
Հայ գագութներուն
: Վ ե ր չ ե ր ս
ան
այցելեց
նաեւ
Միտցեալ
ՆաՀանւլ
ներ % ^
կաւլմակե
ր պ չ ա կ ա ն
աշխատանքին
վրայ
^
որ
կ ո ւ ս ա կ ց ա կ ա ն է
աւելի
Համաղգային
նշանակութիւն
ունի : Զօրացնելով
՛ք՛աշ -
նա 1լց ութ
իւնր՝
ղօրացած
կ՝ րլլանք
սփիւռ—
քի
Հայոլթիլնը,
որուն
պ ա շ տ պ ա ն ո ւ թ ի ւ
նը
ուրիշ
բան շէ , եթէ
ոչ
Հայրենիքի
սլա
շտ պ ա ն
ութ
ի լ ն ը : Ընկերները
ծ ա ն բ ա -
ցան
նաեւ
ատ
ր րե բ երկիրներու
եւ
իբաբ^
մէ
տ ա ր բ ե ր
պայմաններու
մէչ
գործող
մեր
կտ
ւլմ ա կե
ր պ ո
ւթ ե ան
ն ո լաճ
ո ւ մ ն ե ր ո
ւ ն
եւ
գ ժ ո լ ա րո
ւթ եանց
վրայ,
աւելցնելով
թէ
որեւէ
եբէ^քի
տակ
ե լ որեւէ
ձեւի
աշ–~
խ տ տ ա ն ք ՝
Հիմնական
մէկ նպատակ
ունի
միա
յ ն -
շարունակե
լ գ ո յամարտր՝
մին
չեւ
այն օրը երբ
պիտի
ի ր ա կ ա ն ա ն ա
յ
Հայուն
ե ր ա դ ր :
Որքան
ալ գ ր ա կ ա ն
րլլան
ձեռք
ձդուած
աբդիւնքներր
, Հաբկ
է նոր թ ա փ ո վ շ ա
րունակե
լ գործը՝
նախորդներէն
մեղի
վախ
անց
II լած պ ա տ դ ա մ ն ե
րը
փ ո խ ա ն ց ե լով
նորեբուն,
պա՜էելռվ
՛ բ ա ն ա կ ց ո ւ թ ե ա ն
ո ~
դ ե կ ա ն ու դ ա ղ ա փ ա ր ա կ ա ն
ներքին
կա -
պը, որ ա ւ ա ն դ ա կ ա ն է
՜էինեբոլ
եւ
նորե—
բու
միչեւ։
Մ տ ս ն ա լ ո ր ա պ է ս
շեչտոլեցաւ
ե բ ի տ ա ս ա
բ դ ո
ւթեան
կարեւոր
դերը
մ
եր
իրականութեան
մէչ •
գաղափարապաչտ
ու
Հ ա ւ ա տ ա ւ ո ր
ե ր իտասա
րդութիւն
՚^1Լ
միայն
կրնայ
ա պ ա Հ ո վ ե լ մեր ժոգովուր
—
դին
գ ի մ ա դ ի ծ ր , որուն
Համար
ճ ի գ
պէտք
չէ
խնա
յ ե
լ , ա ր տ ա ք ի ն թէ
ներքին
բոլոր
ճ ա կ ա ա ն ե ր ո ւ
վրտյ
:
Փարիզի
կ ո ւ ս ա կ ց ա կ ա ն
թէ
ազգայիՆ
մեր
կեանքին
կենսոլնակոլթեան
Ղ ՚ ՚ ՚ ք ^
տալու
Համար
անՀրաժեշտ
է
զօրավիգ
կանգնիլ
Մշակոյթի
Տ ա ն վ ե բ ա ն ո ր ո գ մ ա ն
^
ոբպէսզի
մօտ
ատենէն
Հայկական
վա —
ռ տ ր ա ն մը դ ա ռ ն ա յ ան, իր չու֊րչ
Համա
-
խմրելով
ցեղին
մեծութեամբ
Հ պ ա ր տ բո
լոր
Հայորգինեբբ։
Վերչին
ճ ի գ մը եւս ^
ու
արդէն
ի ր ա կ ա ն ա ց ո ւ ց ա ծ
՜կ՝ըլլանք
մեր
ու փա
ր իղա^ա
էութեան
երազը
ունենալ
ազւլային
–էաւտքավայբ
մբ, ոբ պիտի
ը լ —
լաք
էլարելոբ
աւլղակ
մը
ազգասլաՀսլան–
մ ան ՜էմա
բ :
^եռնարկը
իր
ն պ ա տ ա կ ի ն
Հ ա ս ա ւ •
պ ա տ գ ա մ ա լ ո ր ն ե բ ր , իրենց
յոդնութենէն
ե տ ք
առի
թ ր
ունեցան
լ ^ կ ե ր ա կ ա ն
տաք
մ ի չ ա վ ա
յ ր
մ ր գտնել
• խրախճանքը
վեր -
չ ա ց ա լ ուշ դիչեբին
, խանգավառ
մթնո
—
լորտի
մէչ ։
ՇՐՋ.
Թ%ԹԱԿԻՅ
«ՅԱՌԱՋ»Ի
ԹԵՐԹՕՆԸ
(107)
բ–
Հ Ա Տ Ո Ր
ՓՈԹՈՐԻԿ
Մ ա ն կ ա Հ ա ս ա կ
աղչիկր
, Հօր
օրինակին
Հ ե տեւելով
, նո յնպէս
ցատկե
ց
նաւակի
մէչ
եւ տեզաւորեց
այնտեղ
մեր ն ա խ ա ֊
ճ ա շիկի
Համ
ար պատրաստած
պաշարը
•
տապակած
Հալեր
, պանիր
, ս պ ի տ ա կ լա~
ւաշ1ւեբ
եւ մ ի շիշզ է ՚ ^ ի • Ասլանը
նո
յնպէս
անցաւ
, բ ա
յ ց ես փայտի
նմ
ան
կ ա ն դ ն ա ծ
մնացի
ա փ ի վրայ
: ի ն ձ ՜էամար
տախտակ
զրեցին,
վբայից
անցայ։
կարոզ
էք
երե
ւակայել
իմ ամօթը
, իմ քրտինքր
՜Ծովի–
կի
առչել
ւ
Վարպետ
Փանոսր,
եզրից
բաբի
ճ ա ն տ - ^
պաբՀ
մաղթելով,
Հքովիկի
Հետ
վ ե ր ա -^
ղարձաւ
զէպի
գիււլըւ
Նտւակր
սկսեց
լո–
ղտլ : Նբա մկչ տ ա ր ա ծ ո ւ ա ծ
էր մ ի փ ո ^ –
րիկ
զորդ
1
որի վրայ
նստեցինք
ես
ու
Ա ս
լան
ր .;
՚Օ՚Ո՚ՈԼ
Հանղարտ
էր : Նաւակը
լողում
էր
տ ռ ա ն ց
օրօրուելու։
Առաչին
անզամն
է ր ,
որ եւ, ծովային
ճ ա ն ա պ ա
բՀ
ո ր գ ո ւթ
ի ւ ն էի
անում
, եւ իմ ուբախութեանը
Լավւ
չկար
։
Ասլանը
նոյնսլէս
լաւ
տ բ ա մ տ զ բ ո ւ թ ե ա ն
մէչ
էր երեւում^
բ ՚ " յ ց
լ ՛ " – " ֊ էր՛–
^ " ՚
ղ ՚ " ~
նւում
էր մ ի տեսակ
յավւ
շ տ ա կ ո ւ թ ե տ ն
մ է չ ։
Անտարակոյս
, ծովային
սքանչելի
ա ռ ա ւ օ ա ը չէ ր , որ իր ղե՚լեցիկ
տ ե ս ա ր ա ն –
նե բուէ նբա
ուշագբոլթիլնր
գ ր ա ւ է ր : Ո Վ
զիտէ
, ինչ բանի
վրտյ
էր մտածում
նա։
ս տածո՛՛ւմ
էր ա ր դ ե օ ք այն բանի
վրայ
(
որ նբա մշտակւսն
ցնորքն
էր , որի
մասին
շ ա տ
անւլամ
խօսացել
էր ի ն ձ Հետ ,
թէ
"(Հ "՛ք է արդիւնաւոր
կա
ցուց
անե
լ չրա
յ ի ն
ա յ գ մեծ աւազանը
եւ , գարղացնելով
նրտ
՚Լրայ
կանոնաւոր
նալաղնա
ց ութ
ի ւ ն ը ,
պէ տք է ալե լ ի ս ե ր տ կա պե բ ո վ
մ իացնե
լ
չւ՚^ակայ
գ ա ւ ա ռ ն ե ր ի
յարաբերութիւն
-
ներր
Ա տաէ.
.,՝ էբ արզեօք
այն բանի
վ ր ա
յ ,
որը
ի ն ձ բոլորովին
անկարելի
էբ
թւում՛
^
թէ
պէտք
է մ ի չրանցք
բ ա ց անել
եւ , ըս -
կսելով
ա յ գ ծովի
ա ր ե ւ մ տ ե ա ն
ա փ ե ր ի ց ,
Հասցնել
մինչեւ
Եփրատ
(Արածանի)
գե
տը , որը ճեղքելով
անցնում
է
Մ " ՚ ֊ չ ի տմ–
բողչ
ղաշտի
երկարութեամր
եւ,
՚ / ^ / ՚ ^ Հ »
խառնուելով
Տիդրիսի
Հետ,
թափւում
է
Պաբսից
^"ՅՐ • Այսպիսով
մ ՜ ի ճ ա ն ա պ ա բ Հ
կը
բացուէբ
Հտյաստանի
սրաից
, որը ,
Ա ր ա ր ա կ ա ն
ծովի
եւ
Հ ն ղ կ ա կ ա ն
" վ կ ի ա -
նոսի
միչ^ւորդութեաՀբ
, կը կ ա պ է բ ա յ գ
սիրտը
Հ ն գ կ ա ս տ տ ն ի
Հարուստ
Հայ գ ա զ -
թ ա կ տ ն ո ւ թ ե ա ն
Հետ ։ Ի ՚ ^ ն չ էր
մտածում
նա
, ես չղիտեմ
, ե լ անկարող
էի զ ի –
տենալ
: Այսքանր
մ իա
յ ն
ի ն ձ յա
յտնի
էբ ք
որ նա մանբ
րանե
րի վ ր ա
յ մ՚աածե
լու
սո
վորութիւն
չունէր
: ի ն ձ յայտնի
էր ե լ
այն,
որսլէս
նախընթաց
օրը խօսեց
(յՈրին
Արբտւլնութեան
՝ առաչնւ՛բզի
Հետ եւ նր–
բանից
յանձնարաբական
թոււլթ
ստա
-
ցաւ
• նա գնում՛
էր կտուց
անապատը
ա
յգ
կղդու
մէչ սլաՀուած
մ՚ազաղաթները
Հե -
տ ա զ օ տ ե լու
Հ ա մ ա բ ւԱրգեօ"
ք ա յգ եւս մ ի
պ ա տ ր ո ւ ա կ չէբ^ որի մէչ թաւլնուտծ
էին
այլ
նսլատա
կնե ր • • •
Ե ս
է լ լուռ
էի , րտյց
ես չբանցքի.
, նա–
լա
ղնաց
ութեան
ե լ ծովի
վ բ ա
յ
չէ
ի
մտա
ծում–
իմ մ տած
ութ
իւննե
բ բ շ ա տ
անմեզ
է ի ն - ես
մ տ ա ծ ո ւ մ էի
միա
յ ն ^ ո վի կի վր–
բ տ յ \
Մտաբերում
էի ^ թէ
ինչպէս
նա
մ իչ՚>րէ
Ի ս ա ս տ ի կ
տօթի
ժ ա մ ա ն ա կ
, ծա–
ռեբի
ճիւզերի
վ ր տ
յ բ ա ր ձ ր ա ց ա ծ , նախ -
շում
էբ խնձորները
, մտարերում
էի , թ է
ինչպէս
դիչեբային
լռութեան
ժ ա մ ա ն ա կ ,
լսե
լով
մօր ձայնը
, նա ց ա ծ իչալ
կտոլ
-
րից , տ ա ր ա ւ , Հ ա ն գ ս տ ա ց ր ե ց
գ ժ ր ա խ տ
մօրը–
մտաբերում
էի , թէ
ինչպէս
առա
ւ օ տ ե ա ն , երբ մարղիկ
դ ե ռ նոր էին
զար–
թել
, իոկ նա վե ր ա գ ա ռ ն ում էբ
Հ ե ռ ա
լոր
աղբիւրից
• մտաբերում
էի նբա
ս ր տ ա գ ի ն
խօսակցոլթիլնր
, ե լ վեբչասլէս
կ ո տ ր ա ծ
սանտբր՛՛.
եւ ամաչոլմ
էի
Ասլանից
,
Հանել
ա յ գ թ ա ն կ ա գ ի ն
յիշատակր,
նա -
յ ե լ ,
ե ր կ ա ր
նայել
նրա ւէրայ–
•• Այդ րո ~
լոր
յ ի շողութ
իէննե
ր ը , որոնց
մէչ փա
յ -
լում
էբ կ ա յ տ ա ռ
ա դ չ կ ա յ
սիրտն
ու Հս -
դին , պտտկերացնոլմ
էի իմ մտքի
մէչ ,
եւ
՜էամ
եմատոլթիւն
էի անում
նբա, Ա ա–
րոյի
ե լ Աոնայի
մէչ–
. •
Այդ
Համեմատոլթիւնը
ե ր կ ա բ
ղբաղե
-
ցրեց
ի ն ձ , մինչեւ
Հեռուից
, նուրբ
մշուշի
մէչ,
նչմարեցի
կտուց
կզղէն
:
Ակսեալ
երե խ ա
յութէւնէւց
, ա յնքան
զաբմանալի
պատմ
ութիւննե բ էի լոել
ա յ գ
կ ՚ լ զ ո ւ անա–
։
պ ա տ տ կ ա ն ն ե բ է
մասէն
, ոբ ցանկանում
էի
չոլտ
տեսնել
նրանց
, Համբուրել
նրանց
սուրբ
աչր ե լ առնել
նրանց
փ ր կ ա ր ա ր
օբՀնոլթիւնր
: Լսել էի ք թէ էնչպէս
նրանք
էրանց
փէլէ^ւնե
րը տ ա ր ա ծ ո ւ մ
է էն
ա
յգ
ծուէէ
ալէքնեբի
՚էրայ^
կատաղած
ալիք
—
ներր
իսկոյն
Հանգաբտւոլմ
էին, եւ նը -
բանք
նստում
էին փիլոնի
վ ր ա
յ , որը որ–
պ է ո
մ ի աւմրտկագմ
լ ա ս տ ա փ ա յ տ ,
լուլում
էբ
չրեբի
ե ր ե սին
եւ տ ա ն
ում
էբ
սուրբ՛
Հայբերին
, ոբտեզ
որ նրանք
ցանկանում
էին
: Լսել
էի , թէ
ինչսլէս
նրանք
մօ -
տեն
ում էին իր անց
կզղու
աւիե
ր ի ն ,
կան–
չում
էին եւ , ձէթերը
նրանց
ձայնր
լսե -
լով , ոլբախ
- ուրախ
ւէաղում
էէն
զէպի
եբգը,
եւ նրանք
ձեռնեբր
մէէ^ում
,
րոնոլմ
էին ձ1քներին
, նայում
էէն
նրանց
վ ր ա
յ , զո լա
բճան
ո ւմ էէն , եւ կբկէն
թող–
նում
էէն չբերէ
մէչ ա զ ա տ
ու
ա ն Հ ո գ
ապրելու
յ
՜ -
(Շար–) ^
: ^ I I
Fonds A.R.A.M
