ծՏԱՐ
ԿԱՐԾԻՔՆԵՐ
աՕԻՆ
Ոււէւումնասիրէէւթիւե
մ բ
չէ ոի՛ պէաի
ներկայ
յւքէքնե՚նք
Հոս,
" ՚ / Հ .
փն^իկ
մը պէսպիսսւն
օաաբ
կաբձ-իքներոլ.
, ոբոնք -
ա
բաա
յւս
յտո
լած
են զանա—
գան
ժաւքանակնեբ
մհբ. ցեգի եւ անՀաաի
մասին
ւ
Գիաած
- ենք .ոբ
այն
օաաբնեբբ,
ոբոնք
քիչ
թէ՝
չ ա ա
ճանչցէթծ– եՆ մեբ
ցեգբ
բնգՀսրբապէս
նբ–
պասաաւոբ, աբաայայաուած
են մեբ
մասիֆ;
ԺԸ՛
գաբու
Փրանսացի.
զիանական
մբ
0-1՝
չիվիէ — կը գրէ•
« Օսմանեան
կայսրութեան
մէ^ Հայերն ե^
ամենամեծ
աո֊ուաոլր
ուսեզոզն՚երբ
եւ
միեւեոիե
ժամ անակ էա յգւռո բծբ ամ էնից աւե
լի,
Հմ
աութեամբ
աոաք
աանոէթւեբբ։
՚էւոքա հաէքբերող են., յս՚նաււալ
ՈՆ
անխոՕջ • - •
*1,ոցա պակասում է միայն
կրթու–
թիլն՝
ե լ
մի. աէբութիւն
, որ
ա
լնքան
ճնչոգ
չլի՜
նէր՛ • . որպէսղի
Հայերբ
վերին
ասաիճանի
յա
ր–
գելի աղգ գաոնւային » (Աբզար
ՏովՀաննիսեան
,
Հայը եւ Հաւյաստանը օաարների աչք
ոՆ\ք,
Թիֆլիս՛
1881,
էշ
30):
Անղլիացի
փիւիսոփան
,
Հիէ
-մ
, \792ին կբ
զրէբ–
« Երբ ղանաղան
.ագգ^աց..
մէ9
ապքւոգ
,
մարգ–
կանց
բյսղմութիւն
մբ իրարու Հեա անճուկ
աղերս
մ^ ունենա ք՝ չաա մ՜բնո քնազզ
ի
սովո
բութի
ւ1/1։
եր
կ*իւբաց^^
, եւ ա քէէ աղզին
Հեէո՝
որուն
բն՛ա՛կա՛կից
է՝ քիչ Հաւասար բան ունի : Աքէէւղէս՝
Հբեա /ք Եւ
րոպա
(թ
ել
Հսէ քք
Աբեւելբի՛
մէշ
բո
ւո րով
ին՝
ղաա
նկաբոաւլիր
ոէնին
, թնչպէս որ աաաշիններր
խւԱ–
բէոէ թեան
մէւո են,
այսպէս այ ւ1եը9|ւնները սւաա–
ու™ւորռւ7>եա՚ն ւՐէտ են» (Հանդէս Աւքսօրէաւյ ,
1903,
Է9 222) :
քհուսերէն
Հկալկաս»
թեբթբ
1860^Տք
Հեաեւ–
եալբ կբ գրէր
Հալոց
մ՛ասին
՚
« Կրօնի
էքսէսին Հա
քբ
րարեւէքա
*ա
է– ամէ—
նէն սասաիկ
Հա
լածան
^րէէե
ր բ
չեն
քլարոզ
էմկո
բ կրօն
քբ
էիոիէել
աար..
Հայերը 1ււտն–նարեդ են • դիաու–
•թ-եանց եւ արուեստ|ւց օզաաէարու-թ֊իւնը էր ՜նաւնյ–
նաւն
եւ ասոր
Հէէէմա բ է
որ
իբենց
զ ք*ացի
հբացի–
ներքւ ու Թաթէս
րնե
րր կր զ
ե րաղանցեն
. ՚
• Քիչ
՚ ՚ ^ ՚ ^ Գ
որ Հայոց հետ բաււդատոՆեւու էարռզ Ր11՚աւ
ե,ր1ւՈագՈԱծոՆ՜թ–եան ւքասին՛՛՛
Համբերող
մսէացի
՝ոլ
իէիէր-ա քասէքէ
են եւ ձեոնա րկ ութենէ
մ բ
յաուէէ9
գ.աքի,ր
շաՀեբր
կէէէաւսրեւաուէո
կբ
նաթաաեսեն»
(Մասհս–
կ. Գ– \ա, թ. 459)
Պեքժիական
թերթ
մբ, «Պիւքրթէն
էնթէրնա–
ս իոնա ք» , Հա քասաո
/ււի
մ է 9
՛Բիլ
բաեբոլ
աււէ
^րա–
աւութիւնւնե
րու
մասին
սա
լոէրհրբ
կբ ստանա
ք
Պ"ւ"էն \աԲէ.
ւՏ;
Մ*ո
ք
եւ
հ^անի
շրշակէսներբ
, ուր
շաա
Հէէէ ք ւքէոն^ըեբ եւ
եւքեէյեբիներ
քիէէն , ասոնց ,
(՝Բիլր–
աերու՝)
էւէԼարաո
ութեանց
է^նթ|է^Iքա ք եղած
են ֊ • •
րտերր
Ա • ՅովՀս/ևնոլ
(կ
ա քքսւ է1քետ ի՝)
էքանքբ
մէոնեքուք՝
երկու. ^բաՀանա
ք սպաններ եւ եկեղեղա—
կէէէն
անօթնեբն
ու. ղարգերբ
էլոգոպտեր
են : Ասով
եօթր
եկեւյեէյ ե քք
^բքքսւ ք որ
ա րէ
՚»–1.
աքյակն1։րր մէկ
՝^Հ,ա՚ոոոէ
ան
մէ9
եոդոպաեր
են :
է՜թ-է Աէւեւեւ քի քրիս–
, ՚ւ)ւռքւեա1՜ք
աւեւհ քա9ու–թ1ււն ու֊ ս։յւձնահսււ1ւ։ Էոււո–ւ1
•՚՚^ցւււ քյնէհն . տա՚նհհ հա՜ւք ույւհ^ աՆաէրսէներն
ւայ՚ն–
յսոհ Ո-իւ՚ոաՆ >էհն
1)ո6աո
հրենքէ
^արււՆթ|ւՆնը
յէսԱ
ցեոնեւ»
<«Մասք.ս», ա Յ թ– 256)։
Ամեբի
/քւաւքի
գրազիաուՀի
մբ , ք՚զտս/էլլէէէ Պ •
Պիքրէի , .աոանց ճանչնալոլ
Հաքերբ, –աննպաստ
աբ
տա
քա քտո
ւթիւննե
բ բրած
էր •
Ուս
ոււքնասի
րելէ
վերշ մեր Աքաէոմութհւնր՝
կ^րսէ
տեզ
մր՛
« Անկարելի
է
ժխտել*
թէ
անոնք
(Հայերբ)
սւմք–%1^ն կարույ , կո ր
ով ի
,
ձեռներէց
ել քառաշ–
բնթաց
գեղն
են արեւմտեան
Աս իո
ք մէշ ,
ֆիգիյէսւ^
պէս
ոերադս^ւււ եւ մտտւոբապէ
ս
ոլչիմ » ։
(ք^իլ.–
տս15,1հոն. 1913,
թ–
4227) =
Գերման
Հա ւտւյ է տ
մբ , Տո,բթ . Ա՚ոթ
, Հաք
ճարտ՚էէէ քապետա
թեան վրա ք խօսելով՝
սա
յաէՈ–
կէէէնրական
տոդեոր 1րե առած
է՛
— «Հա1 օմրէւ^^ա^էնքո ա1քենս։1171ատարեա7 ար–
տոոսւ)ւտո1ս–հ՝նհ է հաւ ացդաւհն նհարագ՜քւ՚հն. ուր
՛իո հաոդհն ^ւ՚ողհւն՜ք է հաւ երէրհն ւււջոււ՜թ–1ւաՕ|..
(«Հանգէս
Ամսօրեա
,1>,
1924.
էշ
258) :
Հա ւկաԼս^ք ճա\ի մր աոթեւ
,
197Ո^1ք,
ճէսոա–
խօսբ ղուգակշիռն^ԸՐ՛"^
է
Հայուն
ել Անգլիացիին
,
չեքաեքով
՚
*
Հ՚՚քքր
անՀ՜աա՚ապէս
շաօէ գարգացած
է,
Ո
չխարաքքէե
րնութիէՖ
չունի : Արեւելքի
Անգլիացիէ
ք .
ոՐ Հաւա^տպէո
է ա քսին\թն՝ իբրեւ
բնկերութեան
անդամ ապ քած \աա1^՝ անՀա՚տա՚կս^բ
չոլղեր բո–
լորով
են ուրանա I :
Ե
ոկուքին
մէ^
տարբերոլթիէնն
•սւ ։ն հ ոո Անո. ք ք՛առ ին դ արերոլ
րնթաց^ին մէշ
պեաական
կանոնաւոր
կ՚եւսն^ի
մբ վաբժտծ
ՐԼԼ՚"~ ՚
քոմ՝ ե՝ա էխաաե
անՀ աաա եանր Հաւ՝ա^ակօ^ին
բսա
կէէէրեքւո
քն Համաձա՝ քնեէքնեI
,
եսԼ ^.՚" քր
գաքէերով
ոոհոէած
աոո՚ա քեն ,րտէյա.թաԼան Լեանքէ ել մաէո–
նու ւէւծ
էււմենաէք1էսռն
րոՆութ
քւ ւննե ոու՝
երբեմն
դժ՝ու տրեն՛ Լ^րքքւա ք իրք^ ս^ւՀատականքէ եւ Հաւա–
քէսէքսնհ ՀտւասարաԼ
^ոոլթեւնր
գս^ել^
(^Հան–
գէո Ամսօրետք»,
1920,
էշ7Դ)։
. ՜ • ... ֊./
1913/՛^,
երբ Հայաստանի
բաբենոբոգոլյքնե–
Աձբ,՚քճ1էագէ^աբւ
Աա,րմենի
Հիմ Հա.յբֆ,Նի։ ապ^
բիււբներբ>
բանասաեղծսւթիւնն
աչ քթին
չի սաա~
։նիր,
Բանաստեղծբ
առաշին
մասին
մէշ կը փասաէ
Երե^նը
եւ Աբագածը,
յեաոյ
կուգայ
Աեւանի^
Հոբի
նման
լուսեւ Հբաչք
արեւի տակ
չկտյ
ոչինչը
է
գալիս
են »ծազկած
ծառեբ»,
«բացուած
վաբգեբֆ
^
«քազցրակարկաչ
աղբիւբներ»
, «այգաբացը
մեբ
լեռների,
որից գեղեցիկ բան չիք տչխաբՀում»
,
արեւբ,
ձորերբ,
սարերբ,
Հովիւնեբի
կրակներբ
եւ
վեբշապէս
«Հայբենի
աղշիկնեբբ»։
«Ո՞ր
Հայաստանի
մասին
գբում է,
Հարց
կեւաայ
կարմիր
կրիտիկոսբ
գայթակգած
,
մի՚՚թէ
բոլոր
գաբեբում
Հայոց
բնութիւնբ
չի ունեցել
իբ
բազում
Հ բա չէսլէքնե
բբ
։ Ո՛՛րն է այստեղ
Նորբ,
Ա ո վետական
Հա յասաանի
Համ աբ
յատկանչակա–
նբ։ Աի բառ անգամ
չի յիչեցնում
այստեղ. մեբ
օրե րր՛– Աքօպիոի
բէսՆաստեզծո
ւթիւն
կարող էբ
գբրւե
լ , բո
լոր
ժամ սքնաէ^երո լմ» :
9՚–
Տէր Գբիգրրեան
յետոյ
ՏովՀ.
7էիրազին
օձիքին կբ կառչի,
որին
^աղղային
սաՀմանափակ֊
ուածութեան
կապէէւնքնե բ բ կաչկանղում
են» : Աեր
բանաստեղծբ
արգէն
ա^ւգամ
մը. փորձանքը
մտած
էբ իբ«Եբ՚լ-եբի
Գիրք» եւ «Լիրիկա»
ժոզովածոլ–
նեբոէի,
ուր տեզէիէն
՚լաե
լ «նաց իոնա
լ իզմ ի ռե ց ի–
գիէնեբ եւ գեկտգենտական
օլոէզիայի
աբտայտյ–~
տութիւննեբ
, ե
՛լ
զագավւարագուբկ
բանտստեղ–
ծութիւննեբ»
:
ՏովՀ՛
Ծիրազ ոչ միսէքն, չէ
յաղթտՀաբած
՛ա
քգ գազէսփարական
սիւալներբ
, այլ կրկնէէէծ եւ
նոբ
երանէի տուած է անոնց
իր «Գիրք
իէէէւղաղու–
թեան ել սիրոյ»
ժողոէիածոյին
մէշ» : Տան
ցանքբ
մեծ է բանաստեղծին
՚
բարձ բաց ուած
Հտ
րցեբբ
«նեղ
աղղայնակտն
զ իրքերից»
լուծել
ւիոբձելէ
ղատ,
կ՚ելլէ
լոլսնին
թախծոտ
բԱալն ալ
«Հայոց
վիչաոէի» բացատրել
•
Ցնորք
չի եղել
Հայոց
վիչար մեծ,
Եւ– թէ Հառաչեր
մի Հայ բանաստեղծ
,
Թէ չար գարերի
Հողմերով
քչուած
,
Լուսնի
վբայ
էլ Հայեր կան ցրուած
,
Ես կբ Հաւատամ ա քգ գառն
խօսրին
,
Ես կբ Հաւատամ
, որ լուսինն
անգաւՐ
Ծանօթ է բոկոտն
Հայ թէէււիառ ոտքին
,
Ու գրանից է նա թաիսծում
այսքան
• • •
ՏովՀ • ՀքԻրազ
Վի.բթ"ր
Հաւք բարձոէ
մեանին
ձօնած
«էքսպրոմտ»
բանաստեղծութեան
՚քէքն աք
կ՚երեւի
«մոլորած»
է եւ ինէքած նեղ սէէյւք տ լնակա–
նութեան ու սաՀմանաէիակ
խոՀերի
գիբկբ–
Գ1ւռ այգքան
բողբոշ,
էոյգքան
էէլաաանի՝
ի՛՛նչսլէս
Հասկացաբ
էէւոտղեբի
լեզուն
,
Որ իսռբՀբգաւոբ
գիբքբ
եբկնքի
կտխարղ
ուէք ես որս/էս
.րո Հայոց
լեէյոէնւ ։
Ու միայւ
եւք անում՝
ո"րտեղ
Հայ
չէլայ.
Թող
երկնքումն
էլ մի Հայ աստղ
լինի,
Որ ՚աչխարՀ
բերի
ղազտնիքբ
Նբա,
Որ
Հա՛յ
ան՚ունք։
ասաղերին՛
Հւսէւնի:
գ՛ Տէք* Գրիգոբեան
եքեւան կր Հանէ ռբ «քբն–
Նագատոլթիէնից
ապաՀով
ագրելոլ
Համա ր» բա– ՜՛
Նաստեզծր
Հետեւեալ
տողեբր
աւելցուցած
է՛
կբ Հասնի՝
քանի մեբ ոսկեշբած
Աէսնգուխքն
Ռուսաց
Հողին է գրած՛
՚ •
բու
Հարցբ
այնքան
Հասունցած
էբ ոբ ա՛լ օրերու
խնղիբ էր տեսակ
մր «Հայկական
իՆյաօբինութիւՆ՝»
ձեռք
բերել՝ շատ մբ օտար
թերթնբու.
կարգին
արաբական
թերթ
մբ եէ ս Համակրական
ղեղեցիկ
խօսքեք, նուիրած էր ի Նոլւոստ
ՀայէէւստսէՆի աՆ–
կախութեան
։Աբաբ
թեբթբ, այգ առթիլ
, սքանչա.
նա/ով
հայ ժոզովուրգի
ք՛ր սեւեաԼաՆ
մ
շակէկյթի
ՀաՆգէպ
Ոէնեց ած
նուիրումին
վ րա յ՝ կր գրէր.
« Զ՚ոբմ՚սւցմամբ
կբ ահսնենյ,՝ ոբ ւճէմէՆ Հայ
ամ ԷՆ բսէ^էէ առա
շ
իր ղաւկին
կ՚ուսուցանէ
իր
մայբենի
լեցուն,
ամէն ղոՀ ույ ութեամ
բ , ամէն
մի–
շոքքներոմ.
նոյնիսկ եթէ ^ " ՚ ր ն
աււքսոո1ն իր
հացր ծա1սեւու1»։
(^Բիւղանիոն»,
1913
0.
5074) ւ
ՎերշացՆենք ա,ս չարքբ՛՛
յիշելով
18^1^^՛
Հայ–
տնդւխակաՆ
Միութես/քւ մբ սաբքած
Հւու
աքոյթիՆ
աոթքւլ
անգլիացի
ճս՚ոախօսին
Հետեւետլ
,քտզ–
թանքբ
՚
« ինչպէս որ Հին զերեպմ աննե րում բստ
վտգհմի
աւտնգութեան
ճրադնեբր
գարերով
վառ
էին
մնէում, այսպէս էլ կարեքհ է որ,
որթ ադա–
տութհւնր կր վեբագաբձուի
այս հ|ւ6 ել յ™ր(րւ։|(51ա(ց
ա^ւժանի ացգի5,
աոաքոլայ
օբեբի
լ^քսբ
Նորից
կ՝Աքրծաոծի եւ կբ լուսաւորի
ոչ միտքն
Նրս, սե,ց–
Հական
կեանքբ,
այք եւ չբշապաաոգ
ադդէրի
կեանքբ։^՛. (Աբգաբ
ՏովՀաննիսեան
, տՆդ՝
ք-ք
78) է
Բա\աաաեգծք^եբկեբ.^
մ^է կարելի
ԷՀգյ^^
ՀՄա՚՚եաց
ձիք-նիտ. ^ք՚>Ժ– ասաեգաՀառ
սգի%^
,
կայ% չկայ
ամե\՚ագՓաւ»բբ
մեբ
եբկիբբ^
մարգբ՚ծ^
Ի*նչպէա կէ պ՚^՚՚կեբացնէ
Եիբաղ <,^^
Ամենայն
անգ^մ
՜\
Երբ– Հ ՚ ^ յ ր ^ ՚ ^ ի ք Ւ
ւ
/ ՚ « / « ^ 5 ՛
են խօսում,
իմ
միտն է գալիս
առուն մեր գրան.
Երբ
մէսնկութեանս
Հէքեաթն
է ասում.
իմ
միտն է գալիս
բարտիՆ
մենաւոր
ԵԼ
արազիլբ՝
վրան գաբնաՆ
ձիւն..,
Տ– Շիբո՚զբ
^ո՚յրենիքի
Հասկացողոլթեանբ
իբբեւ
ատրիբուտներ
Լստորողելի)
տւելացնոլմ
է
«խբճիթբ
բարտու տակ մենակ»
, «անուչ
ծուխով՝
օշախր»,
«օրօրոցբ
այգ, սուրբ
^ խ ի աակ–» , . ^Ա^
բագածբ»
եւվերշապէս
^ Ե ի ր ՚ ՚ ՚ դ ի
բոէզիայի
պար–
տագիբ
ասոբտիմենտր՝
ասաղեբբ՝^
։ - ֊֊
ի՛՛նչ է քն^ւտգաւոին
եզբակացոլթիլնբ.
«Հայրենիքի
այսպիեի.
թ ի ՚ ^ ր
Հասկացոգոլ.,
թիւնր ոչ էքի բնղՀ անո ւր եղբ չուՆի
սովետական
Հայրենասիրութետն
էութեան
Հետ :
Վերացական
ւքտածոդու
թիւնբ,
կեանքից
, ժամանտկից
ու տա–
րտծութիւնից
քլտրուէսծ
ի բ ա կ անո
լ թեան սլատկե–.
Հասքքնոլմ է գաղէսվւաբական
ա1^–.
բումբ
7յիր՚"՚լԻ
^էսսցւ
յայւէւ
սխալնեբի»
:
Գ՛ Տէր Գրիդորեան
Աշոտ
Գրա
շիին
օձիքն
ալ
կբ թօթէքէ : Պս՚աճտոն
աքն է, որ «ստէսլինեան գա՛՛.
րաշբշանում
արւքատաւէլէս
ւքերափոխուած
Հայաս–
տտնբ, նրա ծաղկող
ժողոէքրգական
տնտեսոլ–
թիւնր եւ կուլտուբան
, գեռեւս
իրեՆց
արմ.սէնէքէ–
վալեք արաացոլումբ
չեն գաել
Գբաչոլ
պոէզի՞սձ՛
յում» :
Բոլչեւիկ
տեսա բանբ
Հաէոուած
ւք բ կ^աբտա–
տւղէ Գրա
շիի
մէէլ
բէսնէէւս աեղծու
թենէն
, « ^ 1 –
վք։ւոուկաՆ
Հւււ քտստան» ,
եւ կ^ա ղ աղ տ կ է .
•—-
«Ի՛՞նչն է այստեղ
«սուքետակսն»
։ Եւ կսոՐ՝•
ին չո՛՛ I. չէքեբնսէգբե
լ , ասեն,ր •
«մ
ււէ բզպանաքլաՆ
Հա–
լէսստան» : Չէ՛" որ Ե՛ գարում
նոլնսլէս
Հայսա–
տանն
ունեցեք է •աքն րոլորբ,
իֆ՚չ Որ Գ"Վերգւէւմէ^
է
էէք քստեգ բանաստեղծբ»
:
Աէոտ
ԳրէՍչիՆ Վբաստանի
ժոգոէքրգական
տբն..
տեսութեան
եւ կոէյտուբա
լի րեքքՈէնէ
նուաճոււք^ւե–
եղ
,
Կ
ր ^ , յ ^ " ՚ " ^ ^ ^ Հ ^ տ ՚ ՚ ՚ է
^""1.է.1
՚Կ
^՚^Մ.
րր
։բզ.ոլոլ
՚ո՚՚Դ
1
^;սէղան
ո Լ
բէէ1
րւէէ1քի ր Աէն
,
Հ Ա՛սն ու մ է
կ ի տ րոն
ր ,^
նաբինշն ու խազ^ւղբ,
Լերւքոնտուիք՛ եբգած
Բուռր
• էլոլցլունք
, ԱբտգւիաՆ
քորղ ուն , եւլն . , եւլն
՚ ։
՝
Գ • Ա էէէ ր եանն ալ տեւլ
ուն՚ի Տէր Գրիգ՚ո
րեանի
մարքսեան
մտաՀոգռլթիւններուն
ւքէ^։
«Յքա^ական
Հբոսակների
գէմ մ զուած
Հա
ք
րենա կան
մ եծ պաք–
էոերտղմբ
իսոշոբադռ
քն , որ՚ոչիչ
նշանակութիէՖ
է
ո էն եց եր
սո էքե աական
կ ենա
ր"էր
Հա լբ ենա
ս եիու^
թեան
մէշ : Ատբեէէէն
ինչպիսի
զգազմոլ^է^րներ
հվ
մէէէրէոիկնեբին
ճէսՆապարՀեք
է
ռազւք աճակ՚ատ,
նոլնսլիսի
րգացմունքներով
էլ գիւքաւորել է նրանց
սլատե րաղմ
ի յտղթտքլան
սւլսւրաիգ
յեաոյ»։
« Աովետաքլան
պե\ոութեան
քագա՚քականու–^
թեան Հետ էքՍէպուած
ւքիքաւքզաքիՆ
նշանակութիւն
ունեցող
Հարցեբն
անղամ
Հ^իրացբ,
Աւս՚բմէն՚բ եւ
"՛ք՛ք ՚^Ւ Ք՚ոնի
գրոգՅւեր
փորձում եՆ լուծել նեգ
անձնական
, երբեէհւ
է լ Նո քնիսքլ
«մանկութ
օբԽ^
րի՝^՝–, տենչալե
յռլշերի»
տեււան՚կիւնով
, կր տրտբՆ–
ք
- ^ յ
թուշելիկ
տեսաբանբ։
իլ կբ շա՛րունակէ
՚
֊ « Անվիճելի է, որ Աարմէնթ.
^իբա՚զթ,
թՑքպէս
Նաեւ
ամէՆ՚մի
Հայ սուքետակէէէն
քւսղաքաւ–
ցու
իրէէէւտմբ
յուղում է այքէ աղաղակող
ււսԴքտբգ՚Աէ՛–
րութիւնբ
, որ ՀայաբՆակ
շբքա՚նների՝
էքքէ մասր դեռ
եւս
գուրս է գտՆւում
իր մայր
Հ՜ալրենիրից՝
Աո–
վետ-էո՚Աան Հա-քասաաՆքւց ել Հեծում է
թբքակսւՏւ
բռնակալութեաՆ
լծի տակ : Աակա
յն՛
մե
ր ոբոչ
^«*––
Նէհսէոեէքծ^էեր
Նեզւսցնէէւմ են աքԱ Հտբզի՛
քագաքա–
կան իմա՚ստբ
, գարձնում՛՛
այն ին՚1քէՆապաբփան՝՛
լոկ
էնէրիմ
(մաէ^րհմ)
յոքղերն ու խոՀերբ
տբաայայ–
աԽքէԳՆ մի
միք^ցյ^ւ
Գ • Տէր Գրք՚գորետն
ա քնուՀետել
կրկիՆ կր
մեգագբէ
ԱաբմէՆր եւ
8՛
՚Եիբազր
, որոնք փոխա–
^ւաէի Հօպտիմի՚ստակտն
, սովետական
պոէտիՆ
յա՜
տուկ
արմանապաւռոլոլթեաՆ
ղգտցումով
եւ կբր՜
քոտոթեամբ
բարձրացնելո
իրենց
ձտլՆբ,
աբտմա–
թսէյիծ
ՀաոաչանքՆերով,
յուսաբեկ
այ ու փ՛ո
խերով կբ տենչան
Արաբա՚տ
սարի •ազտտա՚գբւք^ան
յ
Ալս բոլռբբ
արամ^ագծօրէՆ
Հակառակ են էէովետա֊
կաՆ
Հաւոճնաօիրոլթ^^սԴ^
ակաիլ,
օպաիէդստ^ական
էութե՚ա՚ւնբ»
յ
քք%ո ք\նագատր
ւղաՀ մբ ՎաՀէՈգՆ
կտրենցի
^
քքքղվք՛ հ–ա,..ո,.տիկհանխ օձիքներն ալ
թօթվելէ
^՚ոբ,
իբոեւ
«էիՀիլիստ^
մտայնութեան
աէր,
կբ յալս^է թէ մեր «պո^տներբ,
զիՆռռած
իգէո՜
(ո^իահ՚ան
Հա^բցերհ
վեբաբերեայ
քքեՆտ ոոՆակօ^
Կոմիտէի
ոբոչում^ւեբով,
լիոէիին կբ
քտղթսւՀաքքեն
իբեԴէէ, գործեբոււք
տեղ զտած գագ՚ափաբակա%
սր–
խէսթեյ՚ն ու խեղաթիլ
բոլմՆհրբ եւ
տռաքիկայոլ/
կր ստեղծեՆ
ստա՚լիՆհան– գաբաշբշաՆի
Հերոսակա–
%ոէթքքւնն
արսէացոլող
լիաբժէք
գեղաբուեսաակաՆ
^րկեր^^
I
ՇԱՐՄԱՂ
Fonds A.R.A.M
