VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 164

iS4 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
Դաշնակից պետութիւնս եր ու Բարձրագոյն իյորՀուրդը, ազդարարագիր
մր ղրկեց ԹոՀ֊րքիոՀ* ՚ս^ան VU J U ^ft ադդարարագրերուն որ քԻ
ժուան էր ստանալու է ւր ոսլայ էն Հայկական յարդերէն յետոյ։ Հա
Անգլ. խորհրդարանին մէֆ ^ վարչապետ Լոյտ ճորճ, բաւականա
Հաստատելու թէ ^1իլիկիոյ ^է^_ քարդուան Հայերու թիլր 43000ի կը Հաս
և թէ դաշնակիցիներու կողմէ անՀրաժեշտ Հրամաններ տրուած են
անկ է, որպէսզի նմանօրինակ դէպքեր չկր1լնութն։
Լրօտ Պրայսի, մեն՝ Հայասէրի Հարցապնդումին ի պատասխան,
Փրրզրհ ցաւով կր Հաստատէ կոտորան՛ը և կըսէ թէ՝ նկատելով
Հայերու պաշտպանութիւնը Ֆրանս այի յանձնուան է, նա ան Հրաժեշտ
ջոցներ ձեռք առան է արգիլելու Համար կոտորանները։ •
իսկ ֆրանսական պաշտօնական շրֆանա!լներու մէ £, միշտ նոյն գթա
սիրտ արտայայտութիւսներուն կր Հանդիպինք։
Անցեալ օր, երր առիթը ունեցանք դէմ առ գէս՝ գտնուելու Ֆրա
Հանրապետութեան նորրնտիր և Հայասէր ն ախ ա գա Հին Պ* Տէշս՚նելի "֊
սէր նախկին նախարարապետի մը Պ* ԹՓ՚ւրվէէ* ո ւ ^՚ՐՐ խօսակց
դարձաւ Հայկական ֊վռր$քւն կոտորածներուն՝ այս վ ^Ր ^ի ^Ր բաւակ
միայն ըսելով» a խեղճ Հայաստան» խեղճ Հայեր, շատ ցաւալի է՛ այս»։
Պ* Միլըոան, Ֆրան սայի այժմու նախաբարապետ ր, խորՀրղարանի րէ՛
մէննոյն բանը ըսաւ, աւելցնելով ճիշտ իր անգլիացի պաշտօնակցին նման
թէ 1՝ պէտք եզան մի^ոցներր ձեռք պիտի առնուին։
Մեզմէ զատ ոչ ոք գիտէ այս զ պաշտօնական խօս
a ի ճ ա պ ը ն ա պ ա ք ա ր ը զ», մենք վարժուան ենք լսելու այս
թիւնը։
Պոլսոլ Պաարի արքո։բանը ճարաՀատ, նոր դիմուեներ է րրան՝
նախա բարաբներուն, որոնք կը պատասխանեն թէ՝ չեն կրնար
ի զմիտ էքն անդթն գտնուող Հայերու պաշտպանութիւնը ստանձնել, և թուրք
ազգայնական շարժումին արգելք ըէէտլ։
ԷԼ արդէն նորութիւն մը չէր մեզի Համար այս պատասխանը։
տենք որ թուրք կառավարութեան իսկ գիտակցութեամբ կր
այգ կոտորանները։
՛ԷԼ Հիմալ կրկին ղի ման ենք էւրոպային՝ որպէսդի ՜նա վճռէ ու կա
տարէ ժեր արդար իրաւունքներու պաշտպանութիւնը։ \}ւ կարն
դաշնակիցներու մօտ մէկի տեղ երկու պատուիրա՛կութիւն բաւական
Պատրիարքն ալ դրկ^ցի՚սք» խորՀելով թէ՝ գուցէ անոր սեւ սքեես
գտակր որոշ ագդեցութիւն րնեն դիւանագէտներուն վրար
Ամերիկային Հարիւր եպիսկոպոսներու կողմէ Հալերու ի նպաստ գի՛
մունն անգամ դժուար թէ ազդան րԱան արդէն տրուան որոշուսներուև վր
Աէկ բան միայն յայտնի է եւ շատ որոշ կերպով.
Դիւանագիտութիւնը կր շարունակէ ճառել, դաՀիճները սանձար
իրենց դանա1լները կը սրեն, ու մենք սին յոյսերով օգնութիւն կ՛սպասենք
Եւրոպայէն։ Մինչեւ ե՞րր...