VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 171

Յայլի սարսափին աակ րնթարմացած՝ կեանքի փտտած թելէ
ա–
բումբ անկիւններու տակ կծկո լելով, կ՚աշխատէի Հիւսել։ Մթնոլորտր ցաւի
տնքոցով, կը սարսռար և տարածութեան մէք Հոգեվարքի
րռնի սլոռթկուեներ՝ գիրկընդխառնուած՛, կը բարձրանային, կը տարածուկի
Լոյ սի թրթռացող ճառագայթներ՝ կոտտացող վէրքի արձագանգին մէք՞ձկ
9 մարմրկէխն, մանուկի մը Հոգեվարքին պէս՝ անոնք գալարուկով՝ կը
ուէին, իրենց բաղկացուցիչ բոլոր լուսաշող գոյնեբով, տառապանքի բիւրա–
ղան երանգապնակին մէք։
Սենեակին*մէք փակուած, ՛շլմորած աչքերով, անկիւնէ մր կը
պարտադրուած մաՀը որ՝ ակռան երր վայրկենաբար կրճտացնելով, գեղ
քերբ Հոգւոքս մէք կը մխրճէր, կեանքի բոլոր Հմայքոտ առինքնող քաղցրոլ–
թիւնները, իր փտտած շրթունքներովը ծաղրելով, կր խոյանար <? վրաս
գեռ գարուններու եւ կոկոն վարդերու բացումին՝ ծ՛ովաց՛ած՛ երազով
սպա սէր։
Գուբս ր շլմորեց ո ւցի չ վայնասուններ պատերուն, դռներուն ե պատ ու
Հաններուն զարնուելով– անլուր ճիչով մը կը թաղուէին օդին մէք>» որուն
արձագանգը՝ սրտիս մէք կը թաղուէր սարսուռի պաղ Հով մըյ–
մ արսնոյս վրայ, ուր երազներ՝ ծաղկելու Համար, ֆ եկած ապաստանած
Գուրսը աՀաւոր էր, ծիծ՜աղ չկար ե ոչ ալ ժպիտի մր մոռցուած
ռագայթը լքնացած էր։ կափարիչները նետուած դագաղներ, փռուած
ամէն կողմ, բաց հնացած աչքե՛րը երկինքն ի վեր, վրէ^ի նման, յառած՛
նայէին ու կը նայէին 1ւ կը կրծէին իրենց մա տները՝, անօթութեան երկարող
գալարունները ալ աւելի ուշացնելու Համար։
Խաղաղութիւնը գերեզմաններ ո ւն մէք կը թեւածէր, անպատանք մար
մի՛ններ, լուռ ու մունք, կիքՀէէին՝ Հապշտապ գոցոկող փոսերու մէք։ Գամ­
ուող դագաղ չկար, տա խտածներու գալարուող ե չոր ողբը լռած՛
Եւ ես սենեակիս մէք, իմ սիրելիներէս անք ատուած, գուրգուրացո
միակ քրոք մը խնամքին անձնատուր, կր կռուէի մաՀուան Հեա որ՝ ամ^
գոնէ անգամ մը, գուռս կրունկին վրայ կը բանար, կը գիտէր գիս» կ
րէր ե. ապա, — Վաղը թող ըլլայ, րոելով կ՚երթար յոյսս աւելի երկարե
տառապանքս աւելի խորունկցնելու Համար։
Օր մըն ալ դարձեալ, սովորական ժամուն, դուռս չոր, Հատիկ Հ
կր զարնուի։ Գրան այգ չտփուած զարնուածքր, սրտիս մէք գամերու
կը մխրճին։ (քաՀուան կոչնակին վեր քիւնՀարուածներուն պէս կը տարա ծու
Ա կու գան կը լեցուին Հոգւոյս մէք։ Այղ աննշան Հարուածները բնութեան
մէք չի մարեցան, էութիւնս եղաւ իրենց մխացող դերեզմանր։
Դուռը վախով մը կը բացուի։ կառապանս է որ ՛ներս կը