VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 169

ու մրրկայոյզ ալիքներով պիաի երգէ այն արիւնը զոր Հայ բանաստեղծներր
<( Եղբայրներու գլխատումէն իրենց մաքին մէ £ ըմպեցին...))
Ի՜նչ ա դնուասլա շ տ օրէն տիւ րա սարսուռ ու մա Հա դող քերթուածներ ես
ամենքր որոնք՝ Հոգեվարքի և յոյսի քաՀեր՝ 1լրպլպլաս ու կ՚առկայծին դամ­
բարաններու լռութեան ու գի լերի՛ն ս^էք*** ^ ա յ ց արիւնը իյաւարի՛ն մէք ալ կը
Հոսի, լռութեան ՚^է՚քա լ կ՚երդէ* անոր անդիմադրելի զօրութեան ե. Հոսան­
քին մէք է որ Սիամանթօի քնարին լարերը կը Հնչեն։
Տեսէ՛ք թէ ի՞՛նչ է այդ արիւնը բանաստեզ ամար որ գե
թեան ու սիրոյ ողրերդութիւնր լսեց իր արուեստին խելացնոր տ առա պան–
ՔԻ՛Ս մէք. ա § ւ ՛ շ I § v
Ծ /՚արբտսրո սներ էն թափուած արի A ԷՀ, կեանքիս աոշեւ այն կմախ ա ա ես իչ
աւաղ անն էր,
ս Որուն խորերը, ես քանի՛ անգամ, մաքառումի և ուխտի արդար
ընկերներուս Դե ut,
«Իմ նորավարժ քնարս, գրիչս, սուգերու սրինգս ե անրի ծ սուրս արծաթ եայ
«Եկայ, եղերականօրէն, աՀաւո՚ր մկրւոութեան Ար Դամար, անոր մէ^ր
թաթխելու. • • »
Երազներու Հիւանդագին ե սպիտակ տղան Լէյղ^սի «ստնաթօրիոմ»ր,
իր ղալկաՀար մատներուն տակ, իր ի՛սկ Հոգեվարքին մէք ցեղին Հոգեվարքը
լացաւ... Ա՝աՀուան տեսիլքով ու չարչարանքի երագներով ազօթեց ան,
Հոգեվարքի իրիկուններէն վերք աւերումի գիշեր մը իր Հոգին Յիշատակի և.
Գթութեան աղաղակն երր լսեց Հեռաւոր շիրիՏներէ^և Հասնող... րայց միշտ
յ աճ ա խ ան քև ունեցաւ արիւնին որ խաւարին պատանքներէն Հոսեցաւ բար–
ձրակոՀակ ու մռնչա ձայն ալիքներով։ Ո՛– վերացումի խելայեղ ն ո պաներուն
մէք ան երգեց.
((Ո աք եր ուս տակ աւերակներ եմ տեսած, ե լուսամուտէս դուրս Հա
ւոր մեռցուածներ..*
«Ս ուր եր շողացին,, ձգեց է՝ ք ղի*՛, ո վ ակարութեան կապանքներ,
գեռ սուրեր կր շողան,
{(Եւ բանաստեղծի աչուըներս ՛որի ւն, արի՛ւն, տրի ւն է որ կր տեսնեն...
.ե «Ասպետի երգնխն մէք միեւնոյն տեսիլքը՝ որ միշտ կը Հաչածէ իր Հոգին.
HHանգ մի 1 առներ, կար միրն Է, կար մի րն Է, կարմիրն աԴեղ արիւնին...
Գերագոյն ու ճակատագրական Հորիզո՛նն Էր անիկա որուն մէք ծած
կըւեցաւ անՀետօրէն ի՛նքր մեծ՝ րանաստեղ Vb ալ...
ի՜նչեր պիտի ուգէի կարդալ ձեզի այս Հատորէն, եթէ երկար ժամա­
նակ ունենայթնքէ ^ աԲ^սնական խորունկ ու կատարեալ վերլուծում մը մի
Համարէք այս դասախօսութիւնը որուն միքոցաւ ես կ՛ ո լզէի որ մենք ա մէնքս
ալ Հաղորդուէինք ^Հայրենիքը երզոզն բանաստեղծի մը ան մա Հա կան Հոգիին
Հետ։ Թ
ոյլ աուէք որ րնեմ քանի մէքրերուՏներ, և յետոյ փակենք դուռն ալ
այս մեՀեանին, որուն սիւներուն վրայ կր թանձրանաք րաի՚լնր՝ վարդերու
ծ՛իրանիին ու դափնիներու դալարին մէք։ րայց պէտք է սրտազինուիլ, որով՛
Հետեւ քայլ մր անդին ուրիշ մեՀեան մը կը տեսնեմ որուն աւերածները
արիւնի ծովի մը մէք կը խարակուին...