VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 145

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ §39
Ա Ք Ս Ո ՐԻ Ճ Ա Մ Ր Ո ԻՆ Վ Ր Ա Ց
( Յ Ւ Հ Ո Ղ . Ո Ւ Թ հ Ւ Ն \ , ե Ր )
( Շ ւ ս |յ ո ^ ա !) n ւ. ի k 1 )
Զօրանոցի՛ն մէկ անկիւնը, ուր փութացինք, արդէն իսկ պզտիկ
մախմբում մը կար։ Մեր ընկերներին մէկ քանին շրքապատաՆ էին Գաս
Զերադը, որ արտակարգ յուզման մը մատնուած՛ ՐԱ ա Լ կէՀ թուէր, ե
էանային Հանդարտեցնել։ Ս՜օտը՛ ֆ ժանտարմա մը որ շփոթած՛ կեցեր է
կուշտ կուշտ կը խնդար՝ այն խումրին նայելով։
֊ Ի ՛ ՛ նչ կայ, Հարցուցինք։
—*հ ա}լուրտու, գաչոլրաու (փաքսցուց, փախ ցուց) ըսաւ խնդալով։
Բան մըն ալ էէխնք Հասկցած՛ երր խումրին մօտեցանք։ Անոնք որ ի
առաք մեր դէմր ելան, ցուցամատ երեին շրթունքն երնուին վրայ գրած՝, լռու­
թիւն կը սլա տուի ր էխն մեզի։ Բալց ի*սչ կ ա Ր Իր °Ք* Հետաքրքրուած սլիտի
ճեղքէինք բազմութիւնը, երր կարծեմ իյօճաս արեանն էր որ նշան ը
ինծի ՝ իրեն Հետեւելու։
—իյեդճ Զերազն է, ըսաւ, և զիս մէկղի առնելով, քանի մը բառով
բացատրեց եղելութիւնը։
Երբ ա յ դ մթութեան մէք առաքին անգամ կը տեսնէ զորանոցը, տա
րօրինակ յուզման մը կ՛ ենթարկուի տարաբախտ * ծ՛երունին զոր ա մինքս ա
կր սիրէինք, և որ ճամրուն ընթացքին, չափազանց արի Հոգի մը
տուած էր, լաւատեսներէն մէկն էր։ Բայց այն դժնդակ ուղեւո
այն ան Հան գի սա կառքերով, իրեն Համար ալ անշուշտ չարչարանք մը դար­
ձեր էր, ու խախտեր էր իր քղային գրութիւնը։ Միքոց մը իրենց կառքին
մօտ գտնուող ժանտարմա մը կանչելով, մտերմաբար րսեր է անոր»
տալով զօրանոցը*
— Սա շինքը կը տեսնե՛՛ս, ատիկա բանտն է, զիս Հոն կը
վազ առտու պիաի կախեն*»* եթէ կ ուզես բախտդ շինել, զիս փախցու
անգամ մը որ Պոլիս երթանք, լիապէս կը վարձատրեմ քեզ***
Հազա՞ր, թէ երկու Հազար ոսկի խոստացեր է աքդ առթիւ։
Ժանտարման, բարեբախտաբար, առաքին վայրկեանին է ս կ
կ թէ մտքի Հաւասարակշռութեան տէր մարգ մը չէ դէմինը, ե իսկո
ըսածը Հաղորդեր է մեր ընկերներին մէկ քանիին, որոնք Հիմայ կը քանայք/ն
Հանդարտեցնել զայն։