VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 142

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ 136
Փարիզի, Տի՚֊րիի՚ի ու ՎԷԻսնայի ^kf* տեսնենք որ «սպիտակ աղան»
փառական է միշա, կար առլի մը պէս որ ան սա Հման ծ՜ովու մը վրայ
Հի, և այղ ծ՛ովը իրեն Համար արիւնին ծ ո ՝գն է**» Ւ' ս է թուական, 1899»
տակաւին երէ՛կ, քարդերու վաղորդայնին յղացուած՛ այս գործ՜ը որո
կ՚ուրուագծէ առաք քէն պատկերը բանաստեղծին որ այն ո ւՀետ եւ
պաղտի տեսլական գեղեցկութեամբ մը երեւցաւ Հայ գրականութեան
Մէկիկ կէկէկ բացատրել ձեզի իր բոլոր երկերը, ՚ամբողք գէշ ռ [՛ ^
պիտի առնէ գուցէ, ու մենք պիտի տեսնենք որ մեր պատո
առք եւ*
«Առաւօտը պայծաոօրէն կր մօտենայ*..))
Որքան կարելի է պիտի Համառօտեմ ըսելիքներս, յարգելով իրաւունք
բոլոր անոնց որոնք պիաի ուզեն պաշտամունքի արտայայտութիւն մ՚ընել
աստուածային քերթողի յիշատակին, կապել դափնիի նոր ուղէշ մը
արգին ծ՜անրակ ա պ ու գեղադալար պսակներուն ։
«Գիւցաղնօրինգր կը բաժնուի 7 մա սեր է։ Եօթը թի՚֊ը նուիրական
եղած՛ է միշտէ ինչ որ ապրած՝ Է եբբեսե աստուածներուն Հետ,
վերապրի բանաստեղծներու Հոգիին մէքէ
Հսկայական ոաՀվիրաներր
«.Ըմբոստացումի ապառաժներէն իրենց ճակատներն արիւնաձ՝
կը քալեն մարմարեղէն յոյսին ճամբուն վրա» որ զիրենք կ առաջնորդէ
« Աստուածացումին^ գէպի «.Արշալոյսները» երր
«Անգին, ա՛ն ծալր ածիր ե Հեռաւոր արտերուն վրայ,
«Բոլոր երիտասարդ ու լայն ու Հուժկու Հերկոդներլլ մեր. վաղնջական՛
V. Հողերուն,
«Իրենց խելայեղ եզներն երկաթներու լծած, ու յաս՚աոօրէն
«Ագամանդեայ արգասաւոր աբշալոյ սԱերր կ արօրեն...
կամքին Հսկաները «.ճակատամարտին» և «յաղթանակին յետոյ»
Հասն քէն «Հան գրուան ր» ուրկէ վաղորդայնը կաբշալոյսուի։
ԱՀա՛ նիւթը։ կը տեսնէք թէ ինչ ինքնատիպ ու խոբՀրզաւ
ռոլցուած՜ք մր ունի ամրողք քերթուածը։ Առանց խօսելու ձեզի ալս գիշեր
«Հայորդիներրնի մասին, դիտել կուտամ որ «Գիւցազնօրին»ը արգին ինքնին
նախարտակն է «Հայ որ գին երր »ին որ արժանի է կոչուելու մեր ցեղին «Յ
ղափոխական Աւետարանը»։ Հո՛ս ալ քերթողին բոցավառ շրթներուն
կուգան այս պաշտելի անունները որոնք մեր երէկուան արիւնոտ
և այսօրս լան կարմիր արշալոյսը կերտեցին*
«Գոլք այլեւս անմաՀօ՚րէն ժիրայր, ու Պետօ ու Փարեան կ՛աղաղակուիք,
«ԵԼ Գ՚նունի, ե Արամեան, ե Սեր որ, ե Գեւեան...
(Շարունակելի ) ԱՐՄէՆ-ԷՐԿՍւ