(Լ
Ա
Ա
աղահորեան
դիշերներու
յոյսին
Հեա,
((Վարէն ահեղավազ
Եփրաաին
կ՚ունկնդրէ***y)
Տարիները
կ՚աքւցնին։
Տ6ի քարդին
վերքը
կզի սլա ո ս է ան, բայց
ար՛
գին երազներու,
սիրահա՛րն
է տժգոյն
ե սլացիկ։
Ան կր լսէ Զայները
որոնք
Հեռուներին
կուգան,
կր ճանչնայ
զանոնք,
ե. Հեռա կարօտ
լ ի չատածներու,
թախիծը
կը մաշէ աղուն
Հիւանդագին
էութիւնը։
Մուսաներ ր կր ժսլտին
ե կը խոնարՀին
իր սրտին վրայ, ուր արտա
սուքի
լի՛ճ մը գոյացած
է արիւնի
կարմիր
ծաղիէլներով
եզերուած***
Կը յիղէ
տունը.
Հայրենի
տունը։
Լսե՛՛նք անոր,
ի ոքն է որ
միայն
սլիտի
կարենայ
վշտադինօրէն
ոգեկոչել
իր ծնած՜
տունը»
«Ափ
ս*ը մոխիր
Հայրենի, տուն))
(Այս քերթսւածը
արտասանեց
Պ* Ա արեան)։
Եգիպտոսին
վերք երկար պիտի
ըԱայ ճամբան,
եթէ
քայլ
առ
քայլ
Հետ ելին ք իրեն։ Վաղը ֆարի զ է ան, Ժրնէվ, Ամերիկա, թափառական,
միշտ
երազուն,
միշտ իր ցեղին խնկած՛ Հերոսներուն
Հետ,
եղբայրական
մաՀուան
մը խորՀրդաւոր
վսեմութեամր,
գեղեցիկ
մաՀուան
մը որուն
ձեռքերը գափ՛
նեպեաէլներ
կը Հիւսեն,
քեարր միշտ
կուրծ՛քին
վըայ. Հալած՜ուա՛ծ՛է որովՀե՛
տեւ
կը Հալածուին
իր եղբայրները*
* *
Բայց արգին գաղափարին
ձայնը ըսած* Է անոր*
((ԱմրոդԼԼ երկիրր
սսէուերիգ
աէԷքԷԷն,Հոգիիդ Հեա,
աոանձին,
((Հորի գոնէ
Հորի դոն վլաչէ*
գուն***
գԱքսպէս շրթունքներդ
դէսչի 0աւր կարկառած,
((Ողնակի դուսն եր ու ուխտուած
սպիաակ
աղայ***
Ու պարմանին
քալեց, գրեթէ ամբողք քսան տարիներ,
որոնց
ընթաց
քին ան
վայրկեան
մ՛իսկ
չի շեղեցաւ
այն նպատակին
որ առա
քէն
օրին
իսկ մարմնաւորած
էր զքքնքը ցեղին տառապանքին
մէք։ Ան
միշտ
ունեցաւ
գիտակցութիւնն
իր կոչումին,
Il Հիւկօին
պէս Հաւատաց
որ
աստուած՛առաք
մարգարէն
էր ինք որ եկած էր կռուելու ճշմարտութեան
և իտէալին
Համարէ
Անոր
՚Բնարը Աուր
մըն Էր որուն կրակին մէք մկրտուեցաւ
իր
Հոգին։
Հիմա որ ճանչցանք բանաստեզծր,
իր քնարին
մօտենա՛նք,
տեսնե՛նք
թէ ինչպէս
անոր լարերը իրենց Հեծ՛կլտանքներուն
աստուածային
տխրու
թեան ը ՛մէք յանկարծ
ըմբոստացումի
փոթոր կա ձայն
պղինձները
կը
Հնչեցը–
նենէ Արծիւի
աղիքներ
կան
Հոն, քնարխն
կուրծքին
վրայ
ուժզնօրին
պըր՛
կուած, կան
Հայ մայրերու
աղիքներ,
և քնարն
ամբողք
զոՀերու
՚ ոսկորնե–
րիս շինուած՝
գերեզմաններու
արՀաւիրքին՝
I* մեռելներու
յարութեան
սար
սուռներն
ունի***
քերթողին
մազերբ կը խառնուին
անոր՝ պատանքի
մը նը*
ման ծած՜կելով
զայն***
Ր
0 Ա
յլ երգեց այս լարերուն
վրայ
սիրտը բանաստեղծ՜ին,
քս^ԱԼէս
թտ–
փեցաւ
անոր
արիւնաՀոս
ու վճիտ սափորը ճերմակ
թուղթերուն,
մեր նոր
գրականութեան
անքն քելի
մագաղաթներուն
վրայ։ —
ԱՀաւասիկ
գիւցագնավէպ
մը, <ւԳիւցադնօրինւ>ր,
գրուած
1890»t90f,
