քն ալ, Հայ մտքիս բովա՛ն գա կ փառքերը,
գերագոյ՛ն
ողքակէղներր
դար
զոՀաբերութեան
գաղափարի՛ս։
կս պիտի չընեմ Հոս պատմութիւնը
մեր գրակա՛ն վեր ած՜՛ն ունդին
Որուն
ամուր
Հիմնաքարերին
մին եղած՛ Է Աիամանթօ, ո՛չ ալ պիաի ըսեմ ձեզի
Էն չ երկունքով կատարուած
Է այգ գեզաՀրաշ
վերածնունգր։
Բայց
շեշտել որ եթէ աշխարՀաբարն
ւսլ պիտի ունենայ իր ոսկեդարը, ա
դարն՛ արդին սկսած՛ Էր կերտուիլ այնքան ծ՛իրանեփառ և անկործ՛ան կո
մով մր, ագամանգեայ
մուրճերու տակ՝
որոնցմով Հայ քերթողութեան
նոր աստուածները
կր քանդակէին
ա մենա վճիտ մարմարներու
վրայ։
ամենքղ
իմխօսքերուս
մէք կր տեսնէք այն երկու աստուածներր,
Ա ի
թօն ու Վարուժանը,
երկուքն ալ դափնիներով
արա ախուր ուած,
ալ անմաՀ, որովՀետեւ
իրենց երգերով Հրապուրեցին
անմաՀակսձ
վիշտըէ
Սպասենք որ վաղուան
քննա դատը, խղճամիտ և արդար կե
բանաստեղծութեան
արժէքները
վերլուծէ։ Ե՛ս քանի
մը քառորդ
ժամո
միքոցխն Հազիւ թէ պիտի կարողանամ իր րնգՀանուր գիծեբուն մէք
ներկա լացնել էարճանեանի
գրականութիւնը։
Հիացումը
ամեն ատ կար զգացուին է մեր ՚^էք, բաք g երբ անոր
Հասնինք քննական երկարատեւ աշխատանքէ
մր ու մանաւանդ գե
շակէ մր յետոյ, անիկա կր գագրի այլեւս րԱալէ այն տկար
զգացու
Թ
ո
յլ
աուէ՚ք
֊ինծի
առաջնորդել
ձեզ Հոգիներու
լռութեան այն վսեմ
Հանգրուանր՝ ուր քերթողր
մեզիկը սպասէ իր քնարին Հետ» ի՛նքն է որ
խօսի
ձեզի այս գիշեր, ի՛նքն է որ անգամ
մըեւս պիտի Հնչեցնէ այն պղ
լարերը որոնց վրայ Հեղեզօրէն Հոսեցաւ
արիւնը մեր զոՀերուն,
արիւնը մեր
մորթուած՛
արեւներուն,
(( Վասն գի \գիաեմ՝
որ րոլոր
արշալոյս
՛ն
երր
՛Սափրակա՛ն
Հողէն
((Տարիներէ ի վեր âfh-ր արիւնէն են կար ifիր..»))
Բայց նախ անցնինք այն քաղաքին
ղոր մաՀագռւժօբէն
քնացու
Եփրատին– ալիքները։
1878ին ծնած է Ատոմ Եարճանեան
Աէլնայ մ
կեվառ
Հայրենիքը՝
որուն
լեռները աստ դերով պսակուած,
իրենց
արծ
րուն Հետ Հսկեցին բանաստեղծին
մանկութեանը
վրայ, բայց ինքն է որ
խօսի»
« Ահաւասիկ լւնութիւնր ուր օր մր ես ծնես այ...
{( ԱՀ ա
LUS
սի կ Եփրաաին
ձայեր։ Րնչ կ՝ որոտաս, ո՛ վ Եփրաա,
«Փու
գաւակդ
է քովէդ անցնողր...
«Ես քեղի Հետ կ* ուդես* սուրալ, ալիքներդ կոտորէ
1
...
Տարիներ
առաք
ան կ՚ըսէր
իր^Հայրենի գետին»
(Լ
Ես
պարմանի մ
((Երադկսա, ափերուդ վրայ թափառուն,
((Յոյսով գեղուն, արեւով խենթ, և անուրջով երջանիկ..*)՝)
Շարունակենք
մեր ճամբան եւ յետոյ կանգ
առնե՛նք
Հոն, տա
առք եւ
(Լա
պարան քի մր պէս մեծ՛ ե շքեղէ)
Հոն ճրագ մը կր վառի,
բանաստեղծ՜ը որ
«Երգի
յ/եհրու.
սպիտակ
կատարէն»
