VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 257

- ՎԵՐԱԾՆՈհՆԴ 823
ժամ աեղ Հազիւ, յառաջացած՝ արդ1քն իս1լ լխկնր էի՛նք, ե ոսկորներու, ցաւը
որ ալ բնաւ չպիտի զազրէր մինչեւ Զանղրրր, ե տակաւին այնտեղ ալ օրե–
բոզ պիտի տեւէր, կը խարտոցէր մեզ։ կառքին մէք՛, մեր մօտ տեղաւորուած
զինուորր միայն անփոյթ էր։ իրեն Համար փոխաղրութեան այս միքոցր թեր­
եւս պերճանք մրն էր, որովՀետեւ կը զարմանար որ կը գանգատէինք։ Ծա
լապատիկ նստեր էր, Հրացանը ծ՛ունկերուն վրայ, սուինին ծայրը զէպի Տէբ
Վյարգան քաՀանան, որ կառքին իւրաքանչիւր ցնցումին՝ երկու կբ ակի մէք
կր սնար, շփոթեր էր թէ ո՞ր մէկէչն զգուշանայ, տախտաէլներէ՞ն որոնք
իր ոսկորներր կը ճմլէին, թէ այդ ոստոստող սուինեն որ վաfրկեանր ան­
գամ մը կը սպառնար կուշտը մխուիլ։ ճ V ^
—: ՝Բիչ մը բան ծամենք, թերեւս ղբազումը ցաւը կը մոռցնէ, րսինք
իրարու նայելով։
Հացեր ր դրինք մէք տեղ, մէյ մէկ կտոր բաժին Հանելով երկու գին–
ոլորներուն։ Բաժին մընալ ստիպուեցանք կառապանին Հանել, որովՀետեւ կը
դառնար կը զառնաբ մեզի կրնայ էր, և ամէՀն անգամ որ ետին կը դաոնար* բր–
նական է ձիերր ուզածնուն պէս կը քալէին, կառքը կ՚իյնար փոսերու մէք, կը
ցնցուէր, կը ցնցուէինք մանաւանդ մենք։ Տուինք որպէս ղի ալ չդառնայ։
—Հանէ՛ նայինք սրւոնք, րսաւ /Սօճասարեան՝ Տ* Վյարդան քաՀ՚անային,
որուն մօտ կր սնային ճամրուն Համար զն ուած ուտելիքները։
Բայց խեղճ մարղր ՝ իր շփոթութեան մէք, անգիտակցաբար անոնց վ ր
բայ նստեր էր, ե ռ րբ ծրարր բացինք՝ ոչ Հաւկիթը կրցանք զանազանել, ոչ
ձիթապտուդր, ոչ պանիրը, ոչ ալ ճթային Հէլվասիֆն։ ԱՀնճանաչ խառնուրդ
մըն էր այլեւս, որ բոլորովին խեղդեց մեր արդէն իսկ ողորմելի ախորժակը։
Հազիւ կրցանք պանիրի կտոր ե քանի մր ձիթապտուղ կորզել անկէ, ու մը–
նա ցածր թողուցինք զինուորին, որ սկսաւ Հափ րա փել զայն, առանց իսկ Հաւ­
կիթիս փոոր՝ փսոր եղած կճեփները Հանելու։
Աղուոր ու սիրուն ճամբէ մը, մշակուած i ընդարձակ արտերու ե՛
լեռնաշղթայի մը յանգոգ անսաՀման արօտավայրերու մվէ՚ն կ՚անցնէի՛նք։
Պ ա տեր ա ղմին արՀաւիրքը տակաւին իր լրութեան չէր Հասած, դեռ կարելի
էր Հանդիպիլ լծկան կենդանիներու ե ոչխարներու, մանաւանդ այծի Հօտե­
րու։ Բայց էրիկ մարդ շատ քիչ կ ա Ր ա ք ս արտերուն մէք, որովՀետեւ ճիՀատի
Հրա տա արա կո ւթեան վրայ՝ մեծ մասամբ դրօշի տակ կանչուած էին։ Արտե­
րուն մէք՝ աւելի կիներ ու պգտիէլներ, որոնցմէ ոմանք շատ Հեղ պակսած
անասուններուն գործր կը կատարէին։ Ատեն ատեն՝ գիւղացիներ, բայց աւելի
յաճախ զինուորագրուելու . Համար քշնկիւրի զա ցող երիտասարդներու խում–
րեր կ՚ելլէին մեր դէմր։ Ա ա բղիկր կր կոնային ճամրուն վրայ, զարմացած
մեր կառքերուն բազմութենէն, մեզի րնկերացող գինուորներու առատ ութ են էն։
կը նայէին, կընայէին ամբողք վայրկեաններ, առանց կարենալ մեկնութեան
մր ենթարկելու այս ան սվոր Հանդիպումր։ Ա՜երինները՝ մեծ մասամբ ներ­
կայանալի, շատեր բոլորովին պատկառելի երեւյթ մը ունէին։ Ո՞վ էինք»
ի՛՛նչ էինք որ այդպէս աՀա ւոր Հսկողութեամբ մը կը տանէին ամեե։ կրօն–