$026
Հ
դ
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
ղարիպ Արծրունին՝ Տ
ա
ըսոնը, Հա լկա մ իշխան՝ արեւմտեան ծովեզերքը* Բա
դունի իշխա՛ն՝ երկրին լեռնայի՛ն մասը, Դող Վասիլ՝
//»ա
ս-էլ-ի)անզի րին ուղիղ
գծով մի՛նչեւ.Հռոմ/լլայ երկարող տարածութիւնր։
Ապլղարիպ
Արծրունին՝
Ալեքսիս կոհնենոս կայսրի՛ն կողմիս Կիլիկի
ա
զրկուած էր, մա Հմետ ակա՛ն
՛ներու ձեռքին ետ առնելու. Համար կիլիկիան։ Ասլլղարիսլ իշխա՛ն Պ
ա
պեռօն ու
Լամբրոն րերգերր գրաւեց, եւ վնրքինր 107^խն յանձնեց Գանձակի Ա՝այրե
Գոմք ա՛ւանին Կիլիկի
ա
գաղթած
վերոյիշեալ Աւշխն իշխանի՛ն։
Հայկական Կի/իկի
ո
յ սաՀմաններր փոփոխական եղած են թէեւ, ՝
բնդՀանրապէս
Հետեւեալ
սաՀմաններն ունեցած է ան* — արեւելքին՝ Ա
Հալք, որ Կփլիկիային բաժնուած էր Եփրատ
գետով,
արեւմո
փիւլիա. Հիւսիսին՝ Տաւրոսեան լեռներ, ե Փոքր Հայք, իսկ Հարաւին՝
Միջեր
կրական ծով ե Ամանոսեան կամ Աեաւ լեռներ, Հասնելով մինչե
քՍանղիրի Հբուանղանր, որ երկրին Հարաւային բնական սահմաններուն յե
տին կայանն է, ե ուր կը վերքանայ Ամանոսի
լեռնաշղթան։
կիլիկեան Հայաստանի գլխաւոր նաւաՀանգիստն
եղած է Այաս
Միջերկրականի արեւելեան խորշին մէք ա սլա Հով վայր մրն է, ուր մի
Հիմայ ալ խարիսխ կր ձգեն փոթոբի/լնեբէ փախստական
ամին տեսա
ւեր։ Այս խ
ո
Ր2Ը ո*
Ծ
ր պատմի՛չներին կոչուած է «Հալոց ծոցդ, ինչպէս ե
գարուն մէք ապրող Հռովմայեցի պատմիչ մը՝ Ամմիանոս Աարսելլոս՝ կոչ
է զայն
ճ ա ա ո ւ Շ Ա
Տ SinU S ( Հ ա յ ոյ
ծոց)։ 1}ւբեհն չորրորդ գարնւն
մէ՞ք ալ Հա
յոց ձեռքն էր ալս ծոցը, որուն
«Հա լկ ա կ ա նյ> անունը տուած են նոյն
օտարներ, թէ՝ Տիգրանի տիրապետութեան
ժամանակին հնացած
մրն է։ թերեւս այս վ
ռ
րքինր ճիշտ րլլայ.
r
t
վասն զի մեր Ա՝եծն Տիգրան թա
գաւորր, ^Արք
ա
յից
Արքայէն, ՚Բրիստոսէ առաք .83 թուականին
մինչեւ 69
թուականը, — ամբողք տասնըչորս տարի, — տիրապետ
ած է ոչ
կիոյ վրայ, այլեւ ամբողք Աիւրիոյ եւ Պաղեստինի
վրայ։ Անշուշտ այս մ
քոցխն է որ Հայ գաղթականութիւն
մր եկած տեղաւորուած է Եիլիկի
ո
յ մ
քանի որ (հուրին Ա.ի Հիենած իշխանութենէն առաք,
ուրեսն 1080 թուակ
նին առաք, կր տեսնենք որ Հայեր կը բնակէին այս երկրին մէք։ Եւ
կայ. Զէւքէո^՚ի
Հաճինի մէքտեդերը, կոկիսոնի (Հիմա՝ կէօքսիւն)
մօտ՝
կանչի բերդին քովերր՝ ôl)0 թուականին նա Քատակուած
են Ա՛ ա րի
կազն, իր որդին Ատեփանոս Ո՚-էնեցի, և իրենց երեսռւնրչորս րնկերները։ իսկ
չորրորդ գարու Հոյակապ ե մեղրածորան բեմբասացը՝ կ. Պոլսոյ
յոյնպատրի
արքր Ա. ՅովՀան Ոսկեբերան՝
երբ իր Համարձակախոօսւթեան
պատ
Եւդոքսիա կայսրուՀիին կողմին աքսոր ղրկուեցաւ կոկիսոն, 404 թուխն, տեղ
ւոյն Հայ եպիսկոպոսր՝
Դիոսկորոս ՊաՀլաւունի՝ Լուսաւորչայ տօնին օրը իրմէ
խնդրեց քարոզել Հայոց եկեղեցիքն մէք, ուր նոյն օրր «յոգնախումբ
բազմու
թիւնդ մր Հաւաքուած կ* սպա սէր Մեծ Աքսորականին։ Ոսկեբերանի ա
նալի ճառր մեր նախնեաց կողմէ Հայերէնի թարգմանուած է ե կը կրէ
եալնշանակալից տիտղոսը. «Ներբողեան, ասացեալ՝
յաղագս վարուց
տակութեան
Գրիգորի, Հայոց Մեծաց Հայրապետի, ի կոկիսոն Հայոց,
