VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 256

622 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
Դիւրի՛ն էր ղտեղաւորուեցէքգ րսելրՀ էօնդիրր տեղա լոր ո լիլն էր։ Բայց
վերջապէս սլարզ ալ էր։ Տախտակի՛ն վրայ երկննալ կամ կծկուիլ։
կ՚երեւայ՝ քաղքին մէք նախապէս լուր ունէխն մեր ժամանումէն, որ
վաճառորդներու ամբողք խումրեր կր շրքէին Հրապարակին վրայ։ Հաւկի
պանիր, dթային Հէլվասին, ձիթապտուղ գնեցինք անոնցմէ՛ նոյն ինքն ոստի­
կաններուն Հրաւէրին վրայ, որովՀետեւ, կ՚րսէին, ճամբուն ընթացքին դժուար
պիտի րլլայ ուտելիք բան մը գտնել։ Վաճառորդներուն Հետ՝ Հետաքրքիրնե­
րու սակաւաթիւ խումրեր, սովորաբար թ՛ուրք, դաժան դէմքերով, ամէն
ալ նայուածքը չար, չար, դաշոյնի պէս։ ՛Բանի մր Հայեր որոնք Համարձակեր
էին մինչեւ կայարան գալ, Հեռուն կր սնային, չէին մօտենար։ կր նախզգա­
յի՛՛ն արդեօք թէ այդ կաոքերր քանի մր ամիս վերք ղիրենք խմրովին առ–
նելով պիտի առաջնորդէին սպանդի վայրերը։ իրենց դէմքին սրացաւ արտա–
յայտութենէն Հկր Հասկնայինք Հայ րլլալնին։ Աեզմէ մէկ քանին՝ մինչեւ
անոնց մօտ յառաքացան, րայց Հազիւ թէ կրցան մէկ քանի խօսք փոխանա­
կել, որովՀետեւ իպրաՀիմ պէյ» անՀամըեր, կր պոռար որ ամէն մարգ
քերր ելլէ։
Ներսր ՝ կայարանին մէք ՝ տակաւին խումր մր կր յամենար քարտէսի
մը առք եւ որուն վրայկխ մատուըներով կր Հետեւէին այն ճ ամուրն զոր պիտի
կտրէինք մինչեւ Գանդրրր։ Ոստիկաններ դուրս քշեցխն զանոնք, և պաՀ մ
վերք» կառքերր լեցուած էխն ու ճամրայ կ՚ելլէինք*
իյօճասարեան Հայկ, Ֆէրի գի լդի Տէր Վար դան քաՀանան և ես
էինք աղտոտ, թաց տախտակներով կառքի մր մէք ուր շուտով
ղինու՜որ մր մտաւ մեր ետեւէն, սուինր Հրացանին ծայրր, մինչդեռ ուրիշ
զինուոր մրն ալ կը տեդաւորուէր կառապանին քով։ Բոլոր կառքերուն մէք ալ
նոյնքանը կ՚ըլլար։ Ուրիշ Հեծեալ դխնուորնեբ կառքերու գիծին երկու կող­
մերին կ՚րնթանային սպայի մր Հրամանատարութեամբ։ Ապաներ, իպրա­
Հիմ պէյ» ոստիկանութեան քօմիսէր մր թափօրին կր Հետեւէին վեայլրգով մը։
—Բարի ճամրորդութիւն, կր պոռային մերինները իրարու։
Բայց այգ կառքերով՝ այս ճամրորգութիւնր–Գէրնաւ չէր խոստանար
բարի բան մր ըլլա՛լ։Գէշ աղէկ անցանք քազքին մէկ ՚ արուարձանին, Հազիւ
քանի մրցանցառ Հետաքրքիրներու մէքէն ՝ զորս զինուորներր կր Հեռացնէին
և որոնք րնկրկելով Հանդերձ՝ չէին դա դրեր մեր վրայ խօսելէ, որովՀետեւ մա­
տով իրարու ցոյց կուտային մեզ։ Բայց իրենցմով զբաղելու սիրտ չունէինք,
որովՀետեւ այգ քարուտ ճամբուն վրայ ուրկէ կ անցնէինք՝ կառքերը շա
նակ ցնցումի մէք էխն, ե ան Հանգիստ էինք՝ մենք ալ անոնց Հետ ցնցուելով։
Սակայն եղածր տակաւին բան մր չէր* Բուն պարր պիտի սկսէր
ռուղի ին վրայ, երկար տարիներ չնորոգուած, փոսերով՝ սապատներով,
նաեւ ճշմարիտ անդունդներով ծածկուած անիծեալ ճամբայ մը որո
երկախքր, կառքերր բոլորովին պիտի յիմարանային։ Ցնցունները յաճախ
այնքան ուժգնութիւն կը ստանային որ մարմիննիս կ՛անք ատուէր կառքին
տախտակներէն, մեզի անանկ կուգար թէ օդին մէք կը սաւառնինք։