139
է՛ով՛դ
վիզս
$ղակեցխ,
pnji
*nt^ r
nr
զոյգ turgntfify,
nrttfhu
tu/fyni r
րողոք֊
fifer
դ՚լո֊խս
օծեն
ո ւ
ականջիս
մոռցած
ամհճ
իԱչ,
ըսի/՛
« *Ւիտե
9
ս.
ynttî
ցաւ՛
ցուցխ
ինձի
»•
ԳուՏ
ոչ իմ ^rsmpbrmA
lurgntSf-
Ëbru
skumr.
ոչ աղաղակած
նեկեկաԱք՛
Bbru
\uեçյիr...
Մա^ի՜կ,
ւԽոքի՜կ,
իսչպհ՜ս
կը դի՛
մաճաք
àhr ս/ատճաոած
վշտԽո՚ւԱ
տակ»
ՀՐԱ Չ AUWU.rbl » »
Փաrիզ.
Ե*րր, արդեօք
ե՛րր սլիաի րացուին
մեր
առջեւ
Հայրենիքին
ալդ ճամրաներր
րոլոր...
Ո ր
Արշալոյսն
իր րոցերովր
կարմիր
Բրղրքաելով
թանձրր
գիշեր ր խաւար՝
Մեր ան դո Հին, մնր սարսափին,
մեր
ցաւին,
Մեր աղեկէզ
րսսլասումին
րնդմէջէն,
Ո
0
՛ էէ կարօտի
ճա մրան եր ,
Զեր դ
ո
դեցիկ
Հեռտպատկերր
դարձեալ
Պիտ
1
արեւէ
մեր Հ$ւդւոյն
մէջ տարւսգիր...
Ալն օրէն վերջ , երր դուք այդպէս
դոոսւեցաք
Գադտդներու
հանրակուռ
ԻորՀուրդին
ւեէջ դամանօրէն
մաՀադուլ,
Մեր սիրտն
եղաւ
դերեղմաննոցր
լրքուտհ
Որուն
ւ[երեէ ր թեւերաէ
արիւնոտ
Սեւ
ա
դո ա
ւ
ներն տնվերջօրէն
կր փաիւչին. ..
D e
նոճիներր
ր՚՚լ՚՚ր
Խորտակս։
ահ են իււսչերուն
վրայ
ջարդփրշւոր.
Ու
շի՚ւիս՚ներր,
դամրաններր
շրրջահ՝
հրենս
հոցին
ամրուլջ
դանձերր
ոսկրէ
Արիւնով թաց՝ մեր կուրհքին
վրա
լկր նետեն...
Ալն
օրէն վերջ, աւաղ,
այլեւս
չունեցանք
Վերադարձին
քաղցրութիւնն
իսկ
Հայրենի,
Ոչ ալ ոտքերն
յոգնատրխուր
պանդուխտին
Պ՛ուք
ըդգս՚ւյիք
ձեր փոշիէն
հահկրւահ՝
\)րրտի
մր վրայ տրոփող
սրրտի
մլլ նրման...
^
Ա
Տ !)
[՝
ս
Լ՝
Ո
Ղ
Ա
Ք
Ք
"
ա
" / ՛
դի շերն
անէհքին
ԱրՀաւրակոհ,
արիւնազանգ
ոճիրով՝
Թանձրահաւալ
պատանքի
պէս
հանրացաւ
Զեր
լուսեւլէն
ճերմակութեանր
վրրայ...
Ոչ իսկ հիհառ
մ ՝՛ունեցաք
Պատգամաւոր
ձեր աՀաւոր
տանջանքէն
Գէպ
ի երկինքն
օտարութեան՝
մեզ Համար,
Ոչ ալ կրռունկ
մր
ղարձաւ
Զեր
՛լերջին
ձայնր
կռնչելով
դառն օր էն
Հրռութեան
մէջ մեր Հոգիին
սաՀմռկահ...
Ոճիրին
ձեռքն
այս
անգամ
Կարհես
երկինքն
ալ հանրափակ
իջեսԱԼց՝
՛հագագներու
կափարիչի
մլլ նրման՝
Մեր
Հողին
վրայ Հոգեվարքով
ղա Հանդահ...
ւ^րլեց աստղերր
դիշերուան
կամարին,
Ու բշգշոտեց
ամե\
թրռիչք
ո ո
կ՛ուզեր
Միջոցին
մէջ
րարձոանալ
Արեւին
դէմ
պարզելով
Գաղափարին
թեւարախումլլ
Հրսլարտ...
ԵԼ
աքսորի
տառապանքին
մէջ
նետեց
Բոլոր սիրտերր
կարօտով
անձկայրեաց...
Ու վանդակեց
ՄրտահուՁներր
նրմտն
Արեւու դեղ արհիւներու
փառաւոր՛.».
Նւ տմենքդ
ալ անՀետացաք,
ւ»քւաքււււք*,
Զեր ւլարՀուրանքր
Ս աՀուան
Եղերական
կիրճերուն
մէջ խեղդելով. ՛..
կամ
լեռներ ո ւ րանտին
մէջ
Ուր լոկ արհիւր
կրրնայ՝
հր մեհ թեւերն
արեւին
մէջ
ղտրնելուէ՝
՚հարանակալ
իջք՚ել
օձի մր
դրլխուն,
՛հոլք վերջացաք
դառնտկրսկիհ
1ւ երկար
Գա լար ու մսվ մ՛աղեխարշ...
եւ ամենքդ
ալ եղաք ճ ամրան
միէւնոյն
Գէսլ ի կարմիր
Գողգոթան։. ՛.
Ու ձեր վաշին
թանձրացաւ
ճապաղիքով
արիւնոտ ...
Ու ձեր քտրերր
մաշեց ան ամէն
օր
