VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 837

''֊£• զ, Ե Ր Ա Ծ Ն Ո հ Ն Գ 713
կուլան րոլոր կորսուած կախարղանքր Բնութեա՛ն Ա կեա՛նքի՛ն . • •
Բանա սա եղծ ր կր Հաւաքէ իր սրտին սափորին մէ £ ամէն կաթիլ
կր շողա/ մարգարտացած» աւ11Հն ծաղիկ որ կը թօշն ի ծ՛աւալելով իր
ու թեթեւ րոյրր* ամէն ժպիտ որ կ՛անոնի, և իրիկուան ստուերին մէ$ կապ՛
տածորան րոլոր թիթեռնի1լներր որ կը մեռնին ոսկեթեւ, և ասո՛նց ամէքևը
Հոգիին կախարդանքս են։ Բանաստեղծր կր փշրէ սափււրն իր սրտին,
ճապակի անճաոօրէն ՛գեղեցիկ ու րագմերանգ, գեղեցկու թեան մ ար մար ադ
ոտքերուն։
(՜շարոհ՚նավ^է Օ ԱՐՍԷ-Ն-ԵՐԿԱՕ
ՄԱՀՈԻԱՆ ՄՕՏ
Ինչպէս մութին մէ2_ գիշերուան կր փայլի
Կայծոռիկը՝ թուփի մր ծոցը ինկած, վշտալի
Այնպէս կեանքիս խաւարին մէ £,
Սիրոյգ ^Լայ^Ը_ 4
ա յ ^ա ա յ սիրարհարծ։
Օրերով Հեոո ւ նա յոլա ծվլէդ անգին,
Հեռո՛ւ, լուռ կանգնած անդունդի մը քով
ճակատս Հակած բաղդիս անիւին՝
Յոգնած կը խոկաս՝ մաՀուան սարսուռով։
Յոգնած կը խոկամ, մինչ միտքս կ իյնան՝
Մեռած երազներս այնքա՜ն վաղաժամ,
Եւ յոյգերուս բ ո ց ո ր բողբոջեցան
Կեանքիս ապրելի օրերուն մէֆ_ վառ։
Եւ երր թախծութեամբ կը նայիմ ներկան՝
Հոգիս կ՚արիւնի յոյգի մ՛անանան,
Եքի՛րոյդ ցաւին Հետ վիշտն Համայնական
1քը լեցնէ սիրտս զայրոյթով մ անՀուն։
Ա. Ս. ԼուՏՒե ր
# #
լււ֊ո ւ.*1ւ|ւ կ՚աւլօԹԷ..
Ու* օո1ւու,Թ|ււ/ս ւքը գսւլուկ ՛
ձորիզոնէ ք}ո|փքլոՆ ՝
puip[ i Թեւեր Ն է՜ բա(|եո.. .
էւ. կոյս մ՚niqn'i.nji, շա տ աւլ ո ւ»որ ,
Սորտի ս i||iuij , ւՈւկու.ււ[ւ։
Աս տ դ ե լա 1)ոգւ,ոյ ս կլ ւ g ա ս է՜՛
Սփ՚ս ջ տ1ւ1ւ £սւՆք ս |ւ ր կ՚երւտյէ. . •
լո_ու.Թ[ււ!ւլւ կ ՛ ադօԹԷ \ .
ւքլւտածու,ւ ք 1ւ ւսււքյոոսի՚Ս
է -ուԹԱ ա ս ս ւքէ՜9 կ ը IIUlÇ[l..
Լ՝ ԱՊՐՍԱ Մ