i I pi| | I)111
ԳՐԱԿԱՆ. ՀԱՍԱՐԱԿԱԿԱՆ Եհ -ԻԱ%Ա՝ԲԱԿԱՆ
ՓԱՐԻԶ*
ՏԱՐԻ
թիի
47-4H-49
U ԴԵԿՏԵՄԲԵՐ
Î920
ԴաքՐԱՆԱԻՕՍ ՀՌԵՏՈՐՆԵՐԸ
-3 • E
/» սպա սա Հալերու, ճառերը սկսան նորէն» այղ ապրանքէն ա Հագ
պաշար մը ա մրար ահ՝ է Հայ ժողովուրդը, որոնց շատոնց կը նայի արգահա
տանքով իբրեւ, բորբոսած
Հնութեան մը։
Հայանպաստ միջազգային ճառերր, մէյ մէկ դամբանականներ են
ամէն անգամ մէք տեգ կուգան, երր .առն ոսա զն 10-20 Հագար քար ղու. ած
յութիւն
կաք, կամ երբ Հայաստան
կ՛անոնէ իր գոյութեան
տագնապալի
վայրկեանն երէքն մէկը։
ճառեր կան, որոնք արտաբերուած
մարդասէր
անձնաւորութիւն
և իտէապաշտ
անզօրներէ,
իրենց անկարութեան
մէք իսկ, սփոփանքի
աղօթքի մը տպաւորութիւնը
կը ներգործեն։
Բայց երբ անոնք մարդասիրու
թեան դիմակովը սքօղուած, կը թաքցնեն շաՀագէտ,
անձնական նկատո
ներ, առնուագն կը դաոնան ծիծաղելի և գզուելի։
Ազգերու Դաշնակցութեան
ընղՀանուր
մէզովը, վերքին
շաբթուան
մէք թատր դարձաւ նորէն մի քանի դամբանախօս Հռետորներու, որոնք շատ
անգամ, աժան գ
Հ
կերպով մեր մեռելներու
դիակներուն վրայ
կ՚անմաՀանա
իրենց երեմիական սաղմոս եր
գոլթիւններովը։
Անոնք Հայութեան տառապանքը
կողբան, և > քաղաքակրթութե
անունին նետսւած նախատինք մը կը սեպեն, քաք և Հաւատարիմ
ժո
դի մը և անոր նորակազմ տէրութեան մարտիրոսագրութիւնը, իբր թէ ա
նախատինք կոչւած անծանօթ էութիլնր, Հաշուի առնուելիք երևոքթ մը ըլլար։
C
Մենք շատոնց սովորած ենք լսել ալդ կարեկդ ական, անիմաս
փեստութիւննեբը։
կօրներուբերնէնարաասանուած
այգ
անզօր խօսքեր
մեգի Համար աւեչի կսկծեցուցիչ և աւելի նողկալի են քան այն, եթէ անոն
գիտնային յարգել մեր վիշտը և մարդու պէս լռէին։
Լօրտ Րօպէր Աէսիլի, ծերակուտական
Լաֆօնթէնի,
ty.
Հալֆուրի
1
