714
ՀԵՐ ԱԾՆ ՈՒՆԴ
է ոբ միշտ կուլայ, միօրի՛նակ և անոյշ, իր երդերուն
մէք։
Միեւնոյն
ձայնը
տարտամին, և միեւնոյն եըանգներր երազուած
պատկերներուն կը
իր սիրտը որ սափոր մընէ արտասուքի շիթերով
մարգարտացան։
((Անյայտ
Հեուիչյ,
Շշուկով
անուշ
Կանչում՛ ես ինձ*))
կանչող ձայնը քաղցր է անոր Համար, որովՀետեւ «.անյայտ Հեռուէ
կուգայ, և բանաստեղե՜ր կը լսէ այնպիսի ձայներ որոնց անՀուն եղանակր
Հոգիին մէք կը սկսի Հնչել՝յանգելու
Համար աստղերու պարտէգին մէք
ԱնՀ աս անելի գեղեցկութեան
տուայտ ան քր ամենաիսորունկ
և. ամենա
մեծ՛ գաղափարն է եդած
բոլոր անոնց որոնք երազին թալուկովը
դարն
ցան, ան մա Հա տենչ կարօտով,
կեանքի իսեդկատակութեան այս
սի՛ն մէ$ որ աշիյարՀն է։
a Երկրպագել քեղ առանց սիրւելու...»
((Ա աւեր րդ փնտրել
ամէն աեղ, ուր խենթ
Հոգին կարող է թռիչքով
չափել))
Բայց գեղեցկութիւնր
այնքան մօտ է որքան Հեռու։ Անիկա իր ծ ա զիկ
ներ ր կը սփռէ գերեգմաններուն և օրօրոցներուն վրայ։ Անոր
մարմարեա
կողերէն արշալոյսները կը ծագին
քերթողներու Ատածու մին մէք, և ան
ձեռքերին է որ կը Հիւսուի գեղադալար ՚իափնին ա Ատուածներու ճակա
րուն, և Արտենին Հեշտաբոյր անոնց՝ որոնք իրենց Հոգեվարքին մէք շր թնա՛
սարսուռ Հծծեցին Պէշիկթաշլեանի սա վսեմ երգը.
(.(Տե՛ս, զիա՜րդ գեղեցկացոյց զիս մա Հ և արար զիս տարփելի...
Գեղեցց կութի ւնր սի՛՛՛րտն է արդեօք միայն բանաստեղծին,
բաւակա՞ն
է ունենալ գերզգա/ուն
Հոգի մը, արուեստի յաւերժական
ծաղիկ մը նետելու
Համար ԱնմաՀութեան
ոտքերուն • • .
ՎաՀան Տէրեանի բոլոր արուեստը
սակայն սրտին սափորն է ո
"*էլ\ kd ծ՜աղկին շուշանները
սիրոյ ու կարմիր վարդերր
վէրքերուն։
Երբ քերթուած
մը ծնունդն է սրտի մր թագուն վիշտին, անիկա պ
տի գտնէ իր Հոգեձայն արձագանգր տառապող էաէլներուն
մէք։ րն
որ քնարերգակ բանաստեծդր իր եսը կ՚երգէ միայն, այդ եսին մէք ամգն
ղող* ամ £ն ցաւատանք Հոգի իր ցոլացոււաեըը պիտի գտնէ, ե ան
բայրակցութիւն
մը կայ արդէն Հեղինակին և ընթերցողին
միքեւ։
Երկուքը
զիրար կ՚ըմբոնեն, կը լսեն միենոյն ձայնը, միենոյն եըանգներր կր գուշակեն
մտածումին
Հորիզոնին վրայ, երկուքն իրարու կր միանան ե կր տիրապե
ումն այն խոր Հրդաւոր ե աստուածային Հրաշքէն որ արուեստին կը պատկանի
հնարեր գա կր վշտակից Հոգիներուն կախարդն է, տեսանող
որ իր անտեսանելի ցանցերը կր նետէ սրտերու կրկէսին մէք։
՛ՎաՀան Տէրեան իր միօրինակ և սրտառուչ արուեստով
քնքոյշ և
մօրօր երգերու քնար մր թողուց աստուածներու
վերքալոյսին մէք, երր Հե–
տզՀետէ աւելի կ՛ան Հետ ան այ մեՀեանը ծովին ափերուն ուր ծովանոյ շները
