VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 809

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ 693
Այս ցանկի մէջ յիշուած ԳՐՔՌԸԸ գլխաւորաբար կ՚զբաղին երկու խըն–
գրի ուսուՏնասիբութեամբ* նախ՝ թիւ 229 Աւեաարանի գեղարուեստի
ման ակր ճշդելու եր) Արիստոն երիցու խնդրով։ Այս աւետարանի թ
ղոսկրէ կողքերուն քանդակները ե թէ "էֆը գտնուած • մանրանկարներն
զարզանկարներո կոնիբէր, Աէֆրէգ Րու֊դլէր ե Շաոլ ԴիՀլ Հակամետ են
դունելու իբր Զ* կամ է* զարու գործ» որոնք յետոյ ներմուծուած ըլլանԱւե­
տարանի մէջ.իսկ Մակլէր, թնչսլէս արդէն տեսանք, մանրակրկիտ քն
մագաղաթի և թանաքի տեսաէլն ու որակը՝ ժամանակակից կը Հ
չադրին ե Հայ Գ՚ԳՐ՚՚ՅՒ ^Լ 1 արտադրութիւն՝ Հետեւողութեամբ սիւրիական
նկարչութեան։
Ալ աւելի Հետաքրքրական և նոր –կտա կա բանի ուսումնասիրութեա
Համար մեծ կարեւորութիւն ունի Արիստոն երիցո՛ւ ի յսդիրր ։ Ս լ սերիոս կե–
սարացին կը քիշէ Արիստոն Պելլացի Հրեայ–քրիստոնեայ մըԲ. գարու առա­
ծին կէսին իբր մատենագիր, բայց որու երկերու անունը չի տար։
Պասլիաս կր յիշէ Յիսուսի աշակերտ Արիստիոն, որ ՅովՀաննէսի
Հին վկաներն են Յիսուսի գործունէութեանր։
Արդ գիտունեերէն ոմանք թիւ 229 Աւետարանի Մարկոս վերջաբան
առաֆ գրուած Արիստոն երէց կ՛ուզեն նոյնացնել Պապիասի ուսուցիչ և
սուսի աշակերտ Արիստիոնի Հետ ե իբր Հեղինակ Մարկոսի վերջաբա
Դեր ման աստուածաբան Հառնակ (1897) և Մակլէր չեն ուզեր նոյնաց
գրչագրի Արիստոնր Յիսուսի աշակերտ Արիստիոնի Հետ։ Ա*ակլէրի առար
կութիւնն արզին վերը տեսանք* ի ս կ Հառնակ որ, 1897-ի իր քննութ
մէչ <լանՀ աստ ատ» կր Համարի «.փաստերը» 1906-ին գրած մէկ ուրի
մէջ աւելի Հակամէտ կը թուի ընդունելու և այսպէս կ՛արտայայտուի* (
պի աս Յիսուսի աշակերտ Արիս տ իոնը և 3ո վՀանն էս իբր Հին վկաներ կը
ճանչնայ* ե ^ա յ գրչագիր մըԱ* արկոսի ան Հար ազատ վերջաբանն անոր կ
վերագրէ։»
իսկ կոնիբէր, Ռէշ, էբէրՀարդ Նեստլէ գրչագրի Արիստոնր կը նոյն
ցնեն Պապիասի ուսուցիչ Արիստիոնին, որովեւ 1լը ճշդուի Մարկոսի
աւետարանի վերջաբանի Հեղինակը։
Դիտողութիւն* — 1) Մակլէր գրչագրի Արիստոնր նոյն անձը չի Համա՛
րիր Յիռուսի աշակերտ Արիստիոնի Հետ նաև անոր Համար, որ թ
աւետարանի. գրի՛չն այնքան խղճամիտ է որ չէր կրնար Արիստիոն
մէջ վերջին վանկի -ի- զեղջել ե գրել Արիստոն։ Մենք կը կարծենք, որ նախ՝
•ի– զեղջումը կրնար կատարուած ըլլալ Հայ լեզուի Հնչականութեան Համա­
ձայն, որ կր նախընտրէ յունարէն բառերու մէջ կրկին ձայնաւորները մէկի
վերածել, ինչպէս թէատրոն ըրեր է թատրոն* երկրորդ՝ –իոն վերջաւորու
թիւնն այնքան սովորական չէ Հայ ականջին, որքան ՚ոն։Ասկէ դատ ղիա
է նաե, որ գրիէը շատ խղճամիտ ՐԱ ալով Հանդերձ դարձեալ կրնար Ա
տոն գրել» երբ իր օրինակն ալ նոյն ուղղագրութիւնն ունենար։
2J Ո՚֊շադրութեամբ գիտելով գրչագրում այն տեգր, ուր գրուած