688
ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
աս որ մեղմ կամ բարձրասլաց շեշտերը կր Հասն է՛ն մի՛նչև, Ա՛ տած՜ումին տ
լաՀրաշ Հանգրուան ր՝ ուր Ներշնչումը կը ծաղկի վերստիս . . .
Վէոլքքնի քերթողական
արուեստը կը խտանա/
Հետեւեալ
տողին
«De l a musiqu e avan t tout e chose» * Mallarmé
միեւնոյն արուեստը ՜ կը
Հռչակէր իր քաղցրադաշնակ և տարտամ երդերուն մէք» և արդէն
ռաբար Մալլարմէ և Վէռլփ։ կր Հա սնին միեւնոյն ՄեՀեանը որուն գեդա քա
գտկ սիւներուն վրտյ միենոյն քնարը կը Հնչեցնէ Հոգիին և կապոյտ –քիքոցնե–
անիւ ou ասուդու
ու
շութիւններր։
Որոշին ու Տարտամին լուսաժպիտ և
Ստ
աւ
m.
»
Լ
Լ
երագեղ ներդա շևակութիւնր
միայն կը յօրինէ այն գեղեցկութիւնը
որուն
մենք ամենակատարեալ ձեւերուն կը Հանդիպինք Վէռլէնի քերթողութեան
մէք
«De l a musiqu e encor e et toujours /
և եղանակը պէտք է ունենայ եր
ներ
միայն, դոյներու երազներ որոնք կախարդական
թիթեռնիէլներն են ան
ծանօթ գարուն ի մը Հոգիներու պարտէզին մէք իր ծաղիկները բացող.».
Տէրեանի բանաստեղծութիւններր
ունին Վէռլէնեան
Հնչականութիւն
մը որ չէ փնտռուած, այլ Հոգիէ Հոգի իր եթերաՀիւս կարժերը նետող ան
եղանակն է անիկա։ Տէրեանի
զգայութիւնը գերյագեցած է Վէռլփտով,
ռապանքին վայրագ
Հարուածները, եղբայրական
սրտակցութիւնով
մը
ստկեցին այս երկու բանաստեղծները
իրարու
այնքա՜ն
մօտիկ։
Միեւնոյն
ճակատագիրն ունեցան անոնք, և միեւնոյն եզերական թշուառութի^նը փա
կեց երկուքին ալ աչքերը մեր աշխարՀին
արեւին դէմ բանալով
ղա
իրենց ան Հուն խորհուրդներով ՝ աներե՜կ արշալոյսներուն . . .
Երագներու գրկին մէք յաւիտեան շփացած տզան եր էին երկուքն ալ,
բայց տառապանքով
այնքա՜ն մեծ» այնքա՜ն տիրապէս մարդկային։
թողունք որ մա Հը, Պ °տրլեռի այնքան վսեմ բացատրութեամբ,
սաւառնի ն
րածագ
արեւի մը պէս և անոնց մտքին ծաղիէլնեըը բանայ, ոբովՀետեւ
կաւին միքոցներ կային անոնց Հոգիներու թո-իչքքք" Համար, եր1լնային սար*
բինաներ որոնցմէ անոնք պիտի քաղէին ոսկի աշուններուն
գինովութիւնը,
տառապանքին և երազին ի խնդիր, վիշ
ա
Ր Հրապուրելու
Համար նոր մե
դիներով, նոր դիւթեր գներով . . .
Տէրեանի քերթողութիւնը
զգալու և սիրելու
Համար ան Հրաժեշտ է
ճանչնալ Վէռլէ^նը։ «Ս ագուռն ական տաղերգի Հեդինակր քաՀաղարդած է
գիշերական
Հսկումները, անոր դառնակսկիծ սպասումներուն խաւարը, բա
Վէռլգն եղբայրն էր, սփոփարար քաղցրութիւնը, սրտագին ստուերը
թեւա
բաց, և Հեկեկանքներ"՛֊՝
եբէլնային մեղեդին . . . .
ջէբեանի կրած ազգեցութիւնը
իր ամբոդքական
գիծերուն
մէք նոյն
գեղեցիկ դրոշմներով չի յայտնուիր դժրաղդաբար։
Երբեմն բռնազբօսիկ Հա՛
ման ման ութի ւն մը կայ, փնտռուած, Հետապնդուած
ո ւ
ղի ՚^Ր^
n
fi Հանգըր՛
ուանը Հասնելու Համար։
՛Տէրեանի զգայնական ութի ւնը սակայն յաճախ նոյնացած կը թուի
ըլ
լալ Վէռլէնի զգայնականութեան
Հետ։ ]}ոփե ստօրէն մտածողները սխալ պի
տի Հասկնան
զիս, կարծելով թէ Տէրեանը Վէռլէնի Հաւասար
արժէքներ
կը ներկայացնեմ։ Եթէ սակայն առնենք մեր ամբողք Հայ գրականութիւնը,
