ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
eoi
ԶԻԿ Ե ՐԸ ԴԵ Ռ ԼԵԶՈՒ ԶԵԼԱ Ծ
#
Հո գ եմ ա շ բարեկսււքխ ւ
լյ . . . ի1յ
«Ալեկոծ գիշեր մըն էր այսպէս։
հ
Սկսաւ, պատմութիւնը
La f a ye t t e - j
t
նաւապետը։
«Այսպէս ալկեոծ, ալսսլէս կէս գրկերին ե այսպէս Ատ լան ա ե ան ի
մէշտեզը։
Արեւելքս ի էր. խորհրդաւոր
ու խոր աչքերով, այնքան
խոր, որ
կարելի էր թափանձել
իր ո ե է խորհուրդին։
Յաճախ
մռայլ ու
նոյնք
յաճախ պայծառ էին իր աչքերը, որոնք միշտ կը շփ ոթեռն էին միտքը և
կարող կը դարձնէին ո ե է եզրակացութիւն
ընելէ իր մասին։
Միակ բանը
որ անկասկածօրէն
կարելի էր մտածել, ալդ այն գաղափարն էր,
շնչէր բոլոր իրմով Հետաքրքրուողներուն —
ե չՀետաքրքրուող
չկար — թէ
թուխ ու պզտիկ մարմինին մէ$ ոգի մը կայ. որ ընդունակ է ամին բան ընե
. լու, ե այն ալ միշտ
ծայ բա լեղ տեսակին։
Յայտնի էր որ ապրած ու գրա՛մ ծախսած մարդ էր։ կր ծախ
պէս, իբր թէ միլիո՛ններ ժառանգած
ըլլար, որոշ էր սակայն, որ
ա £
ու
շռաղօբէն ծախսած
տօլաբները իր վաստաԼլն
էին։
Հակառակ
այնքան
galan t
ըլլալուն, նկատելի էր որ յայտնի
վան ո
կանութիւն
մը ունէր
կիներու ու օրիորդներու
Հանդէպ, որոնք երբէք չ
մօտեցներ
իրեն։
կիներ ու օրիորդներ
այնքան Հետ ա քրքրուած
էին
իրմով
առածին օրին, բայց այնքան վանողական էին իր գրաւ.ի չ աչքերր, որ ա
Համարձակ
օրիորդն անգամ կը վարանէր իրեն
մօտենալ։
Ապրող ու տեսնող mմարդ Օր կը նկատէին, որ իր աչքերը
փոշիաց
անէացած
Հոգի մը կը յատկանշէին. բայց ան արևելքցիի յատսւկ ճարտար
թիւնով կրնար այդ փոշեկոյտին
վրայ
սփռել ժպիտի մր գոյնր. ժպիտ
որմէ մարդ բնազդաբար
աւելի սարսափ կը
զգայ։
— Ո՞ւր է Ատ լան տեան ի ճիշտ կեղրոնր, ամենին խոր կէտը. . .
կը Հարցնէր ան ինձ ամին առտու.
Ու ուրբաթ առտու մը կրկին Հարցուց, և ես պատասխանեցի,
օր, կէս գիշերին
Հինգ րոպէ առա £, մենք մեր ճամբային
վրայ կր Հաս
Ատլանտեանի
կէսը։
Ծովն ալեկոծ էր այսպէս։
Ան չերեւցաւ
ամբողֆ °րը*
•
Ես մոռցած էի զինքը. մինչեւ ընթրիքի ատեն, երր զինքը գտայ գրե
թէ թափուր սեղանատունէն
մէֆ. որովՀետեւ
ամենին դիմացկուն
ճամ
ներն անդամ ալդ երեկոյ կը բացակաf
էին։
Աւելի ուրախ էր կարծես քան երբէք»
դէմքր կարմիր էր ու
աչ
բոցավառ, չէր ուտեր այլ միայն կը խմէր։
