VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 718

600 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
վերջապէս այս եղանակը որ ձողիիդ մէջ կը Հնչէ, ասոնց ամէնը թերևս
պով մը եղծանեն աշուղական բներգին անուշութիւնը։ Աւ» իսաՀակեան
առանց նորագոյն բան մը բերելու իր այս Հատորով, ուռիի գալար
մը կը Հիւսէ, իբրեւ պսակ, Հայ ղրականութեան մեՀեանին։ Արիւ
ու սարսափելի տարիները բարեբաղղաբար չեն բզքտած իրենց անողոք
քերով աշուղին սիրտը որ միշտ միենոյն գեղեցկութիւնն երագած և. միե
ցաւատանջ սիրո/ անփոխարինելի Հաճոյքն է երգած։ Պէ՞՛աք էր որ անպ
մեր բանա ստեղծն երր ցեղին տառապանքովն ու խաչելութեամբր
շնչուէին։ Աւ» Ւ ս ա Հա կեան ին Համար այս փորձերը կատարեալ ձախողանք
պիտի ըլլան։ «Հատուածներ ԱՀնտիպ Պօէմայից» խորագրով «Վեր ածն ու
մէվ երեւցահ իր ոտանաւորներր կրնան արդարացնել ալս մտածումր։ Հոս
ռթէ Ւ սաՀակեան պիտի երգ է կորսուած կեանքին անոյշ արեւբ, Հայրենի((օ
խձր որուն կրակր մարեցին անգութ Հովեր, վստաՀ ըլլանք որ պիտի
ԼՈՂՒ* Բ ա 13 առանց երկար նկարագրութիւններով պար փակելու, իր ե
«Հայրենի Ադբի ւ րի °, Հատորին մէջ անոյշ 1ւ Հեռաւոր արձագանգներ
կը Հնչեն Հայ աշուղներու, «ջան գիւլիւՏներու » և.պարսիկ բանաստեղծ՛­
ներու քառեակներէն։ Օմար /սէյեամի գործած ա զգեցութիւն ր բացայայտ
Աւ. իսաՀակեանի վրար
թ՛ոդ որ խմ՛եմ իմ սիրական,
Նրթունքներուգ կարմիր գինին,—֊
Գլուխս զտ՚րկ դաՀճի նման*,.
Եւ֊ սա քառեակը «Ջան գիւլիւմ» մըչէ՞*
«Ա՜խ, աղջիկէ սարի միլին,
Ջա՛ն աղչիկ> վարգի միլին,
Եօթ տարի քեզ սիրել եմ
Սրաիս սեւ գար տի միլին։))
Այս տազերով վերյագեցած Հողիմը ունի արդէն Աւ* իսաՀակեան,
երբ նմանօրնակ բներգներու կը Հանզիպինք իր գրուածքներուն մէջ, պատ՛
ճառը ուրիշ բան չէ, եթէ ոչ այն սերտ եղբայրութիւնը որով իր Հողին կ
շդթայուի բոլոր ծ՛անօթ կամ անծ՛անօթ աշուղներուն որոնց աւանդութիւնը
վերստեղծ՛ած և. նոր զեղեցկութեամբ մըկարողացած՝ է երեւան բե
((Քվ կեանք ունի, գա բա էլ ունի,
Գարաին դարման եար էլ ունի,
Մենակ ես եմ անբախտ ծնւել,
Սիրտս դար տոտ ու ճար չունի։
«Հայրենի Աղրի՚-րրց^Ր իրապէս վճիտ սափոր մըպիտի ԸԱ ար, ե
այս փոքրիկ խճաքարերը (քռաները) չի խառնուէին զայնլեցնող մա բղար"
տաՀոս բիւրեղին Հետ։
(Մնացե ալ ը յա ջ որդ ո վ ) | | 1 ԱՐՍէՆ-ԵՐԿԱ
{(՝Քու ունքերդ, իմ սիրական,
Կեռ են գաՀճի թրի նման։
ԱշխարՀր սուտ, երազ ու սին.
Քուչակի տաղ մրն է Հետեւեալը*
Այէդ Համբոյրը որ ինձ տուիր,
էնպէս ան ո ւշ-մեղո՛ւշ էր,
էդպէս պտուղ ծառ ու ծաղիկ,
Մով ու ցամաք չի ծլեր։»