VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 716

Գ Ր Ա Խ Օ Օ ՚ Ա Կ Ա Ն
(ՎԱՅՐԵՆԻ ԱՂԲԻհՐԻՑ» — ԲԱՆԱԱՏԵՂՔՈհԹԻԻՆՆԵՐ
ԱՒ– ԻՍԱձԱԿԵԱՆԻ. — Տպագր . « Հ ա յր ե՛նի ք » ի, ՊօսԹ-ըն , )
<
ՄնմաՀ է աշուղէ Հոգի՛ն, որովՀետեւ ցեղի մր Հոգիի՛ն ծնունդն է անի
կա։ ԱԼ* ի ս աՀա կետն է տաղերէն շատերը կ՛եր զուին այսօր, ե պատճառ
այն այն պարզունակ արտայայտութիւնն է որուն մէվ երեւան կուգայ
ղովուրդին սէրր իր Հովուական գա ՛շներգութեամր
«Երգեր ու Վէրքերյ>ի Հեղինակր այս անգամ ես մեզի կը բերէ
քաղցրութեամբ թաթաւուն երգեր որոնց մէվյ տխրութիւնը անբաժան է
սիրոյ և գ ռ Դ ռ ցիկի ա% մա Հա տենչ կարօտէն։ Աւ* իսաՀակեանին
քէ ն է միայն որ կը բղխի ռ րԳՐ* առանց վիրաւոր ԸԱ ա [ ոլ ՛ ս էր տ Ը
թըռար անոյշ Հեծ՜կլտանքէ մէի Այս է պատճառը որ Աւ* իսաՀակե
կանութիւն ր ամբողջ զգացում է, առանց ունենալու միեւնոյն ուժզնութեամբ՝
արուեստին ստեղծ՛ագործ՜ութիւնը։ Երբ Հոս արուեստի մասին կր խ
րեւ բանաստեղծ՛, կը Հասկնամ ալն ներղաշնակութիւնր որ Հիմնո
ղաչափական օրէնքներու վրայ՝ որոնց՝ կը Հպատակի ներշնչումը առանց
զա ցումթն զօրութիւն ր կորսնցնելու և առանց քերթողին մտած՛ումը Հեռաg ր–
նելու իր առածին գեղաՀրաշ տեսիլքէն։ քերթողական արուէստը գեղեցկ
թիւնն է բառերու Հարազատ Հոգեբանութեան և անոնց ճարտար
ման։^. Չէ* որ բառերն ալ ունին իրենց քանդա1լներր * որոնցմով f գր
պէտք է զարդարուած՜ րԱայ մեՀենական սիւնի մը պէս, 1ւ կամ ա
որուն յաւերժագեղ Զեին մէվ ներդա շնակութէւնր կ՚երղէ։ Վէռլէն կը Հարցնէր»
ԱԵԼ ԱաԱտղէկր Միլոսեա՚ս մարմարեղէնս Էթէ ոչ*,*))
Այս մեէլնակէտր սակայն անողոք պիտի դարձնէր Աւ* իսաՀ
երդերուն քննադատութիւնը։ Բացարձակապա շտ ՐԱ ա լ ո վ է ս Կ՝ ես
որ «Աբու Լալա Ա ա Հարի» ի Հեդինակր աշուղական ամենապարզ տոգ
խորունկ զզացումի անկեղծութիւն մը ե արուեստի թեթեւ դրոշմ մը գրած՝
է։ Ամէ՛ն ֊ա՛նէ առավ իր մէվ ուժգին է ալն ազատութիւնը որ ցաւէն Հ
քին կր Հպատակի՝ ներշնչումի թեւերուն վրայ բարձրանալով դէ՚դէ
խարՀը ոսկի ցնորքներուն* *• *
Աւ* իսաՀակեան իր խորքին մէի մեծ՝ նմանութիւն ունի, տյս տե
կէտով, ՎաՀան Տէրեանի Հետ։ Բաղդատեցէք այս երկու բանա
ս՝էկր ժոզովուրղին մէի մտորուն թափառական, միւսը եւրոպական
կերտ ոստանի մը մէի գրգարաններու զաւակ, բայց երկուքէն Համար
շնչումը միեւնոյն ծաղէկներն ունէ։ Մէկը զանոնք Հովէն, Հուրէն և սէրուած
եարէն ոտքերուն կը նետէ շռայլօրէն, էնչպէս էր սրտէն ծ՛աղկած– ա
վարզերով գարուն մր* մէւսը վերանոցներու ծան բա բոյր մթնոլորտէն մէվ կը
պաՀԷ զանոնք, և երբ կը քաղէ, անոնցմով կը զարդարուէ, գեղեցկու