VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 717

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ ՏՍ9
կորսուած մեՀեանի մը պէս, բանաստեղծին Հրաշք-ազ^իկը "F ՔՊՐ՜Պ՚՚^
ներու սնդուր ուա ծ ալքերուն մէ £ կր ժպտի և անոնս մարմիններուն մէջ
կ եթեր ան այ .. .
Ալ..իսաՀակեան ի՞նչ կր բերէ մեղի իր այս Հատորով, իբրեւ նո
գոյն ներշնչում.— գրեթէ ոչինչ. պիտի րլլայ պատասխանը բոլոր ան
որոնք կարդացած են չիր գեր ու Վէրքերձր։ Բ ա յց տեսնենք թէ որքա՞
ժէք կր ներկայացնէ երդերու այս ծաղկեփունջը որ դրասանգուած է
ադբիւրին մօտ արտասուող ուռիի մր գալար ոստին վրայ։ Վերադարձե
յոգնած թափառականր որուն խանդավառ մե1լնումր տեսանք երէկ
ցնորքր։ Այսօր ա% կանգ է առեր Հայրենի ճամբուն վրայ, բայց նոյն երգեր
կան իր Հոգիին մէ^ նոյն ջերմ կարօտը կորսուած քադցրութիւններուն,
նոյն վիչաը սիրոյ։ j |
ԼՀԵՍ Հիմա այնպէ՛ս Գոլ յաւէրժ կ երգես,
Յոգնած եմ ու լուռ, Հայրե՛նի աղբիւր»։
ք՛ննադատութիւնը պիտի կրէլնէ՛ 0 իր մասին նախապէս գրուած
Արժէքները տեսնելու և ղանոնք անկեղծօրէն գնահատելու կերպը ենթա
ուած է մտքին և արուեստին յեղ՝–՛շրֆման։ Այսօբուան գեղեցիկք գալիք սե
րունղներր տգեղ պիտի գտնեն, եթէ անիկա չէ ստեղծուած արուե
ւէրժական և անայլայլ ձեւին մէջ որուն առֆեւ դարերու մարդկութիւներ պի
տի ծնրադրէ իր գոՀաբեր ուխտերով։
՛Բննադատութիւնր վիպապաշտօրէն առնելով՛ ես պիտի ըսեմ
իսաՀակեան ի երգերին պիտի Տնալ գեղեցկութիւն մըոր յաւիտեան պիտի*
շադկապուի ոչ թէ միայն մեր ժողովուրդին սրտին, այլ ամբողջ սերունդներու
Հետ՝ որոնք ան մա Հատ ենչ երիտասարդութիւնը ե Տնորքին կախարդանքր
պիտի պաշտեն։ Աղբիւրր պիտի ցամքի, րալց ոսկեվառ խիճերուն վրա
տի գտնենք դիցանուշի մր ձեռքին ինկած մարմարեայ գեղաքանդակ
մր ամբոդՀ մարգարիտներով լեցուն,— ի՜՚^Հ փ ո յԹ "Բ անոնք խեփորներու
իրենց իսկական գոյնը կր պաՀեն միշտ. — ժամանակ չէ եղած ղանոնք
ուես տօ րին յղկելու, որովՀետեւ վիշաը ան մա Հա կան էր ե երգելու Հաճոյքը՝
ինքնաբուխ . .
Աւ* իսաՀակեանի Հոգիին Հարազատ ցոլացուՏն է աշուղական բա
տեղծ դաոնալու ձգտումը։ քԻոդ չրսուի թէ իսաՀակեան կանխամտածութիւնը,
Հաստատ կամքը ունեցած է նոր աշուղ մը Հանդիսանալու Հայ գ
թեան մէ£։ bu բացարձակապէս սխալ 1լիգտնեմ այս գաղափարը։ Ալ.
Հա կետն դաշներգած է իր տա ղերր ժողովրդական բներգներու քաղցրութեամբ
բաք g ՛այս աշխատ ան քր եղած է աքն քան դիւրին որքան սրտագին Հաճոյք մր։
Անաթօլ Ֆրանսի Հետեւեալ մտածումր որքա՛ն մեծ չափով իր ճ
տութիւնը պիտի գտնէ Ալ. իսաՀակեանի գրականութեան Համար.
ուեստին մէջ ոչինչ այնքան գեղեցիկ է, որքան դիւրին ստեղծուած ր,Հ>
Զգացում և ներշնչում բաւական եղած են անոր։ Արուեստի երկարաբան
ցաւագին ձգտուեներ՝ գտնելու Համար տեսլական ձեւը, ստեղծելու Հ