VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 38

'• se ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
ծունէութիւնը սերտ կերպով կսկսի Գա շնակցութեան Հետ որուն Հ
՛ներէքն մէ1լնկ որուն ամուր սիւներէն մէկը եղած է և, որուն լայ՛ն զմբէթին՛
բոլոր ծանրութիւնր մէջոց մր մի՛նակը տարաւ էր անճկելի ուսերուն վրա
չեմ ուզեր սակայ՛ն ծա՛նրա՛նալ էր Հասարակակա՛ն գործուն էութեա՛ն մաս
այգ բանր լքնելու ոչ միջոցները ունէմ ե ոչ Հարկ եղած ձեռնՀասութիւ
ես պէտէ ջանամ ներկայացնել էր րազմաղեմէ Հոգէէն մէկ Ծրեսր,
ս ^ ա ՐԴւ ո * էր ^"գէւքհ ժպիտները, այն էնչ որ շատ շատերուն անծա
նացած է որովՀետեւ էր բազմազբաղ և Հեւ է Հեւ կեանքէն մէջ, ա
նէր, ժամանակ չունէր արտայայտուելու ե որ տար օրէն ակ ե էյէստ վ
Հութեաժբ մր կարծես քօղարկուած կր պաՀէր։
# #
Ամէն անոնք որ քհոստոմր անձամբ ճանչցած են գէտեն որ անէկ
կաւաիյօս էր, յաճա էյ լռակեաց* էր ղէմքը էյոժոո էր և անժպէտ,
դիմագծեր ր, խսրշոՁներով գծագրուած առաջէն Հանղէպումէն կը
ան Հա ղորդ և ներամփոփ։ Արնիկա կարողութիւնր ունէո ընդ մէշտ ան Հա ղորդ
ՖԼա լու ոմանց Համար։ իր խորաթափանց ա£քռրր մէկ անգամէն կր
ւէէն մարդոց Հոգէէն մէնչեւ է*ո րքը ե. այդ էր պատճառը անշ
անիկա մէկ անգամէն կր սէրէր կամ ոչ* էր ատելութէւններր ե
էէն ե գրեթէ մշտնջենական, էր զօրաւոր խառնուածքը չ՛էր Հաշտուէբ
Համակրութէւններու, փ ոքրէ^լ սրտմտութիւններու, միջակ զնաՀատութիւն–
ներու ե անցողակի տրամադրութիւններու Հետ։ Աքսպէս էր կամ
կ՚ընտրէր կամ կը մերժէր և անոնք որոնք ըաղդը ունէին իր Համա
թիւնը վայելելու, անոնք որոնք իր սրտին ճամբան գտած՝ էին, ա
միայն գիտեն թէ գորովանքի, ս էրոյ* անձնուիրութեան ներողա­
մտութեան ինչ ան սա Հման ծով մը ^£ Ա Ր ա յԴ խի սա
ան Հա զորդ երեւոյթով մարդուն Հոգւոյն ^"ՐՔՐ* անոնք միայնգի՛
տեն արժէքը այն դժուարին ժպիտին որ գէմքին վրայ կը ծաղկէր որ
բողջ իր էութիւնը կր լուսաւորէր և որուն յիշատակր շատ
բանի մընման կ՛ընկերանար մարդուս մտածումին ե զգացումներուն։
# #
Առաջին անգամ իրեն Հան դի պեց այ ^օլսոյ մէջ* Ա տ անաւքն նոր վերա­
դարձեր էի* ճաշի սեղանի մր շուրջն էինք* իր անունը լսած՝ էի բայց իր գէմ–
քր անծ՜անօթ էր ինձ* անձնական սուգ մը մթագնած էր գ1 1<ս ՔՐ՛ ուշ
թեամբ կը նայէի այդ խիստ ղէմքին մեծ՜ութեան տարօրինակ ու անբա
տրելի գգացում մը կը ներշեջէր ինձ* լոին էր ու ճաշի ամբողջ տեւողու­
թեան բառ մը չ՛արտասանեց, իմ քովս նստած էր կարօն* Հարցուցի
ո՛վ է* անմիջապէս մեզծ՜անօթացուց* իր նայուածքր քանի մը անգամ ծան
րօրէխ սեւեռեց իմ վրաս, իմ տաժանելի ճամբորղութենէս դրուագներ
պատմէի* ա մէնքն ալ Հետաքրիր էին և ամէխուն ուշադրութիւնը կե
ցած Էր իմ խօսքերուս վրայ ու երբ սեղան էխ կ ելլայինք ինձ մօտ
ձեռք ս սեղմեց, կարծես ուզեց բան մը ըսել, ռնգունքը լայնացան, շրթները