VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 42

ՀՕ ՎԵ Ր ԱԾՆ (Ա՛ՆԳ
սպառն ալիքին զերծ ^էիսք* քանի որ ո^իէ^^րր քալելով քալելով կրնային
մինչեւ, մեզի ալ Հասնիր J^jjÉj j
— Պիտի, խենթենամ, պիտի խենթենամ, կր մրմնջէր խեղճր շարուն
աչուրներր ան րամ ան իր սեւ. վերարկուին, միշտ այն վախով լեցուած թ
յանկարծ ո $իէ մր կը տեսնէ անոր վրայ:
—Աւելի խելօքն ա լու, քան խենթենալու ատեն է, րսաւ ]Աօճաս ա
վճռական շեշտով մը բ որ ԸոլոՐոլ11քս ^Jl gu f UuaB nL ՝B Վարդանր։
Մեր ձիերը լաւազոքեները չէխն» ե շարունակ եա կր մնայինք միւսկառ­
քերէն, որոնց երկար տողանցքր աղեղի մր ձեւով տ ար ածուած էր ճա
երկայնքը։ ԱյԳՊ-է" շ ար ոլնակ ետ մնալով, մօտեցեր էինք այն կառքին որու
մէջ կր գանուէին մեզի րնկերացող սպաներր, ոստիկաններն ու պաշտօ
աարներր։ Լաւագոյն կառքն էր իրենցր, րայց կառապանր յամրաբար կը
րէր ձիերր» որպէս գի ետ սնան մեր կառքերին ե Հսկեն անոնց վրայ։ ճր
մարի տ խորՀրղա ժողովի մր մէջ էին կարծես։ •քքնկիւրիին մեզի .միացած ոս"
տիկանութեան քօմիսէր մր բաներ մր կր բացատրէր միւսներուն, որոնք
ուշադիր գխնքը ^ տ իկ ^Լըեէ^նէ ՛Բանի մր անգամ՛ «ԳալէճիքՖ բառր Հաս
ականթիս։ {£էինք գիտեր թէ ի՞նչ՛ կր նշան ա կէ ույդ բառր։ Տեղի՞ թէ բերդի
անուն մընէր։ Զինուորր՝ որ սիկառ մր խնդրելու շնորՀր ըրեր էր սեղի, իմ
Հարցմանս վրայ լուսաբանեց այս մութ կէտը։ Գալէճիք գիւղ մըն էր Ջա
ԳԸՐըի ճամրուն վրայ, և ապաՀով արար պիտի ստիպուէինք այդ գի
անցներ
— Բայց կրնայ Ըէէ աէ Ո Ը չկենանք յարեց անփութօրէն, ե գիշերանց
շարունակենք ճամբան։
Այո Հեռան կարբ բոլորովին ընկճեց մեզ, որ ցնցուելով ցնցուելով ճրշ"
մարտապէս Հարդ ու փշուր եղեր էխնք արդին, և չէխսք գիտեր
պիտի ըլլայ մեր ոսկորներուն դրութիւնը, եթէ քիչ մը կանգ չառնենք, չ
Հանգչինք։
—էյս կը մեռնիմ, ՛եթէ տակաւին ժամ մրն ալ տեւէ այսպէս,
Օ* Վարգան։
}յւ սակայն, դեռ երկու ժամ ալ պիտի տեւէր մ խնչել առաջին
գրուան ր, Րավլին՝ ուր կանգ առինք իրիկուան մօտ։
Ընդարձակ խանի մր առ^ևն էինք։ Գիւդր Հեռուն էր, ծառախիտ պար­
տէզներու ետին։ Հազիւ վար իջած, ոստիկանները մեզ զղուշացուցին որ
ւԸԱայ Թէ Դէ^Դե*" մօտենալու փորձ ընենք։ կ՚րսէին թէ ոչ մէկ էրիկ
կրնայ այղ գիւղին ներս մտներ Եթէ մտնէ՝ գիւ-ղխ" թոլոԸ հէները վրան
կ*իյնան ու լաւ մր կր ծեծեն։ Աւելի Համոզիչ դաոնալու Համար կ՛աւելցնէին
թէ կրնան նոյն իսկ մեռցներ Այդ պա Հուն անանկ կարծեցինք թէ*
զապէս մեզ կը խաբէին, որպէսզի չցրուինք, միակ կէտի մը վրայ կեդրո
նանանք և դիւրանայ իրենց կատարելիք Հսկողութիւնը։ Բայց ամիսներ վերջ
երբ աքդ միեւնոյն ճամբէն էնկիւրի կը տարուէինք, պիտի Հասկնայի
ոստիկանն երր մեզ չէին խաբած։