փոքր ինչ մարդավարի կրթութեան, կը յուսացուէր՝ որ դոնէ
կառակ
կ՚ըլլար քարդի
սկզբունքին,
րայց սխալուած 1նք եզերէ
Ֆաթ
Հրապարակը տեղի ունեցած՝ միթինկին
մէք, որուն նախագաՀն Էր
ժառանգ իշխան Աէճիտ, երր Աիւլէյման
%ազիֆ անուն
սրիկաս
պօռա
ոռնաց թէ (վԱռւլթան
ֆաթիՀ Պօլիսը առած
մի քոցին շա՜ա մեծ սխալ
գործած է ո՝չ՛ իսլաս* տարրերր րնաչինչ
չընելովը»),
յանկա՛՛րծ՛ գա
ռանգը ոտքի կ ելլայ ու կր գոչէ* («Մի՛շտ անոր չկրցած ըրածը կ
չուզածը,
անոր արդի յաքորգներր
չե՛՛ն կարող ընել, քանի՝ որ մեր փրկու
թիւնը այգ
է»)։
| B
|
Եւ այս ժիթթնկին
վաղայաքորղ
օրը սկսաւ
Մ արա
շի նոր Հայա
քարդը..։
Յըտեսութիւն։
Կ,
Պօլիս 2 9 սար տ 62 0
Arméniaca
Ծ* հ***— Յօգ«»»ւսծագիր Ը վադեմ ֆ ե» , խխւ տ յար գ ուա ծ ազգ ային գ
ո
րծ [ * £ u*pù Է ո ր
ցած Է շարոս՚եսւկսւբա ր իր շա^հկա ն ԹդԹ՜ակք յ m.Թիկն՛ներ լ» ղրկել « Վ ե ր ա ծնա ծ դ
» ի։
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆ ՓՈՐՁ ՄԸ ՍԻԱՄԱՆԹՕԻ
ք ^ՐԹՈ՚ԼՈՒԹԵԱ ն ՎՐԱ 8
Մեծ՝ քերթող մը րնո ւթեան
ձայները 4լըլսէ իր եղբայրներուն
ձայնին
րնգմէքին, բնութեան պատկերը կը տեսնէ անոնց գրուած՛քներուն
խո
ճշմարտութի՛ւնը
միայն իր գերագոյն նպատակն էէ
Ազդուի լ չի նշանակեր Հետե լիլ։ Լա մարթին
Վիրգիլիոսը և Օսսիանը
կը յիշեցնէ իր շաա մր գեղեցկագոյն
տողերուն
մէք
Հ
ասիկա չի նշանակե
երբեք որ ան Հետեւող
մըն է անոնց։ Եթէ կ՚ընդունինք
որ բանաստեղծ՛ի
Հոդին քանդակուած
բիւրեղ
մընէ որուն մէք կը ցոլանան
բոլոր
լոյսերր,
բոլոր գոյները և երանգները տիեզերքին, և կը Հնչեն բոլոր ձայները կեան
քին, ինչո՞ւ պիտի չրնգուն թեք
ուրեմն որ այգ լոյ սերը, ալդ գոյներն ո
ձայները իրենց նմանօրինակ
ազդեց ո ւթի ւններր ունեցած՝ են միշտ ալդ րիւ–
րեղային Հոգիներուն վրայ։
^
Արուեստին և գրականութեան
խորքր միշտ անայլայլ էէ
Ո՞ր գրականութիւնը
աւելի բոցավառ գեղեցկութեամբ
մը և ստեղծ
գործ՛ական ոյժով մը պիտի թրծեր այն անվարժ տղուն սիրտր որ «.շրթ
ները • գէպի ցաւը կարկառած»
եկաւ Արեւմուտք՝ իր Հոդին դեռ այ
միկ Ա այնքան կախարդանքով
լեցուն Արեւելքի խո րՀուր գներին։ րայց անոր
ամենամեծ՝ և Հգօրագոյն գդացումը տառապանքն էր, մերկ ու ցաւագի
ռապանքը
որուն վաղը պիտի Հագցնէր պաշտումի ե սիրոյ ամենաշքեղ
րանիս t
Վքւպակտն
fro m ail tique )
քնարը
թերեւս ոչ մէկ լար տուաւ
Պաոնասեանը սորվեցոլց
այն Հպարտութիւնը
որուն մէք վսեմ
լռութիւնը
