թաղել \հւ
ւասւու կ տեսարա՛ն
մր, փայտաշէն
ու.ցած տուներով։
Ուրիշ բա
Րի
չէր երեւար
գրեթէ։
*Բազաքր
օղակի Ար ձեւով կը պլորուէր
բարճր
մը շու֊րքը*
ք *
ա
յՅ րնութիւ-նր
չորս դին, շատ
ծիծղուն րան մը ունէր։
֊Ար
տեր կը նշմարուէին
աքակողմր,
անսահման տարածութեան
մը վր
գետի մը գոյութիւնը
ղգ
ա
[ի կը ղաոնար
Հաճելի կարկաչով
մր որ
մեղի կը Հասնէր։
Զօրանոցին
գէմր, պզտիկ
քուրի լեզուակ
մը։ Պաղ
քո
մը ունէր զոր կուշտ
մը խմեցինք։
Յետոյ,
/Աօճասարեանի
Հետ
ծ
մեր քով գտնուած
մէկ, Հատիկ թաշկինակը
որ սեփ սեւ րան
ձեր, սկսան ք մաքրելու
աշխատիլ։
Հայ կթն մը որ վաճառորդներուն
Հետ
եկեր էր, մեգի մօտենալո
ցուց թէ լուածքի
տրուելիք րան
չունթնք
•— Ե՛ն չ րան,
Հարցուցի։
— էթասլիկ, վարտիկ,
թաշկինակ**,
մենք լաւ կը լուան ք կը
էքն գալս եկաւ։ Մէկ ձեռք ճերմակէ դէն
միայն կար մեր մօտ» և
կռնաէլնիս։
Լուացքի
տալու Համար պէտք էր որ մերկ պատինք։
Ո
ԿԻ՚եը
ո
Ր լէր կրնար
ըմրոնել թէ մարդիկ
կրնան
րԱ
ա
լ
առանց գոնէ
մր փոխնորդ
ճերմակեղենի։
Ղյերսր
զօրանոցին
մէք մեր ընկերներէն
ոմանք»
մասնաւորաբ
Արենց ե ուրիշ կուսակցականներ»
զբաղած
էքն պատրաստելու
մը Հաւաքական
կազմակերպութիւնը
որ ամէնէն
մխիթարական
և
պատուաբեր
բանը պիտի
րլլաբ մեր աքսորի
կենցաղին։
Մեր "է
ամին արՀեսաի տեղեակ
մարդիկ
չէին պակսէր։
՚կօշկակար»
դերձակ,
լաճի, խոՀարար,
ֆէսճի, են.։ Եթէ ամէն մարդ իր արՀեստը
գործ՜ա
վիճակին
մէք դրուէր,
պիտի
կրնայինք
բաւել
մենք մեզի։
Գթները
պիտի
ենթարկուէին
որոշ սակացսյցերու,
որպէս գի շահագործութեան
դուռ՛
ուի։ Թէ՝ անգործներուն
զբաղում
պիտի
Հայթայթուէր
ե թէ
Ասաց
նեբը որոնք ար Հեստ մր չունէին»
պիաի
կրնային
իրենց կեանքի
պէտքերր
Հոգալ
լաւագոյն
պայմաններով։
Յաք որդ մէկ երկու
օրուան
ընթացքին
պիտի իրականանար
այս
ուոր մտածում
ր որ միշտ
մեր տիրական
մտաՀողութիւսներէն
մէկը
մնա
Ձանղրրիի
մէք։ Այգ
առաքին օրր որոշեցինք
նաև կազմել
մատակ
մարմին մր որ քաղքէն
եկող վաճառորդներէն
թեք միայն պիաի
լնէր
ամեն ուս պէտք եղած՛ ամէն
բան։
ՈրովՀետեւ
շատուոր
էինք»
կրնա
տեսակ
մը աճուրդի
ենթարկել
մեր գնուՏներր, և նուաղագոյն
գթոը պա
քողէն
միայն
դնել։ Այդպէս
ալ եղաւ։
| |
ք
խաղքէն՝
կաթսայ,
սաներ
եւԼ\. բերած
էին Հայ բնակիչները»
և
սեցւոց
այնքան
ծ՛անօթ
եղող Համբաւաւոր
ձԵբքանիկ
Արամրգր՝
ցերեկուան
Համար Հա/կական
փառաւոր
փիլաւ մր կր ծանուցանէր,
անարդա
րագով։
՜
Արմէն Տօրեան,
անկիւն
մը նուագաՀանդէս
մը սարքեր էր»
