VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 246

220 ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
քաղաքական ոչ մէկ Հետեւանք առաք քերելու անոն գունակ ՐԱ ա
միայն առաքին և բարերար օրինակ մր կրնար րլլոտլ, նոյնքան օգտակա
Հայերու որքան թուրքերու Համար, յետամնաց, լճացած՝ թուրքական այգ
գաւառներուն մէք։
§~քՅ Րնչոլի սի նիւթական ու բարոյական զ ոՀողութիւններուք; գնով
թափանցեց }+ ու \ թափառեցաւ ան Մ ուղփ, էբղրումի, Աասունի գ
ւառնեբր, մինչեւ ամենայետին գիւղերր, իբրեւ շատ Հմուտ րժիշկ, տանե­
լու Համար j, լոյ սի ու ա ռողքա սլա Հ ա կ ան րմրռնումներոլ առաքին կայծերր
տգիտութեան ճիրա՛ններուն մէք գալարուող ժողովուրդին։
Միայն անոնք կրնան չափել գոՀողութեան ու անձնուիրումի խռբու»
թի՛նը այգ գործ՛ին, որոնց ճյսկատներր գոնէ անգամ մր զարնուած են ի
պէս կարծր ապառաժներու, խրտչումին, անվստահութեան ր, թ շնա մութ եա֊
նը ժոզովուրգի մը որ թշուառութեան ու տգիտութեան մէք կր
Պէաք էր Բժիշկ Զաւրիէֆի դժբախտացած արտայայտութիւնր տես
Հասկնալու Համար այգ, երբ ան կր պատմէր թէ ինչպիսի մարտ
էր գիւղացի Հիւանդ մր քննելր, մանաւանդ կին մր, երբ ան ամին գնով
մերժէ րազկերակր շօշափել տալ, մարմնսյն մէկ մասր Սոյց տալ ե
Համար ամին տեսակ Հիւանդութիւն, ամեն տեսակ ցաւ մէկ խօսքով
կ՛արտ այ այ տուի,՛ a աղա , իմ փոր կր ցաւի»։
պատաՀած է, որ Զաւրիէֆ, ընկերային ու քաղաքական այսպիսի
պայմա՛ններու մէք, ձգած է մէկ գի՚-ղր* իր պարտականութեան գի
թեան ր մէք մեծ եւ ուժեղ, ու անկէ յ առա քացած տանքանքին մէք
ե բոպիկ ոտքերով, ճամբորդի պայուսակ մը կռնակը, դիմած է դէպի
գի*-ղ "Ը» առաւօտուն րնդմէքին, Հայաստանի ճամբաներին...
Ե֊~$Զաւրիէֆ կը պատ կան էր ազնուական ընտանիքի մը ու իր կեան
քը, մինչեւ պարտականութեան ժամի Հնչումր, անցած է աւելի քան լա
ու Հեշտ պա լմա՛ններու մէք։
թնչքան աւելի անփոխարինելի կր դառնայ ՜իր այս անսպասելի կո­
րուստ ր երր կր ՝մտած՜ենք թէ ինքնուրաց ոլ վճիտ գաղափարական
մր մէք, վերականգման Հսկայական աշխատանքներուն գժուարութիւնները
խիզախող ճակատներուն օրինակը որքան ազդարարիչ ու խանգավառօրի
մղիչ կրնար րլէալ Հասնող երիտասարդութեան Համար։
^քհուելէ յետոյ երկու գիծը միայն, այնքան ս իըելի Զ՚^՚-րիէֆԻ*" առա՛
քինութիլններուն, ես ալ չեմ ուզեր շարունակել ե ինծի ուրիշ րան^չի գա
ալ ըսել, եթէ ոչ կք^^է անգամ մը եւս այնքան անգամ րոուած
թէ՝ մեզի, փոքրիկներ ո ւս Համար, որոնց գլուխն երր երբեՁե շօյուա ծ են իր
Հայրական ձեռքերին, իրենք գերեզմանի քաքերուն անդիին կր դաոնան գա­
ղափարին ու քաքալերութեան աղբիւրներր, ուրկէ մեր փոքրութեան ու
կար ութեան պաՀերուն պիտի երթանք գօտեպնդուիլ։
Անոնք լեցուցած են այժմեան ամրոդք աւերակ Հայաստ ան ր ե կա
ռուցւոզ Հայաստանի Հիմնաքարերուն տակ, աւելի ամուր, իրենց ստուեր­
ներն են որ պիտի մնան։
ZPU .S ԶԱՐԴԱՐԵԼ Ն