VERADZENOUNT, du 17 janvier 1920 au 30 décembre 1920 - page 244

է ըլլայ անկախ ու ազատ, եւ թէ Ագգերու. Ընկերակցութիւնը ս
ուգէր ստանձնել Հայաստանի Հոգատարութիւնը, եթէ չէզոք ՛պե
ներին մէկը յանձն առնէր գործադրութիւն ր այղ Հոգատարութեան։
իսկ մինչեւ այգ չեզոք պետութեան փնտռտուքը, խնգիր չէ թ
կառավարութիւնը տասնեակ Հազարաւոր գաղթականներ փոխագրէ
տան։ Խնգիր չէ, երր ան զխն Հայաստանի դարաւոր ե երդուեալ թ շնա
թ՛աթարներն ու քՓուրքերր ձեռք տան իրարու անցնելով իրենց երագած
ծ՜րագրած՝ աւերակ Հայաստանին մէք էն։ /Սնգիր չէ թէ դարձեալ Հայ
Հոսի ու նորանոր զո Հեր աւելնան միլիոնաւոր զոՀերուն վրայ։
Այս ը ոէո Ր երեւոյթն երր պէտք է Համոզեն մեզի,՝ որ մենք միայն կոր­
նանք Հասկնալ մեր g աւերին և մենք միայն կրնանք դարման տանիլ մեր ցա
ւերուն։ Աչ մէկ ա ԴԴ տան քուած է ու զոՀուած իր ազատագրումին
այնքան որքան Հայ ազգը, ոչ մէկ ազգ f արդուած է ու զոՀուած օտարին
այնքան ՚ որքան Հայ ադգր։էւ այս բոլորին վռէ/սարին մեզի տրուածր կամ տր
Լիքը շնորՀ չ.Է,ողորմութիւն չէ, ոչ ալ կողոպուտի բաժին։ Մեր ստ
լիքը մեր արդար իրաւունքի մէկ մասն անգամ չէ։ Այդ իրաւունք
ստանանք մենք մեր սեփական միքոցներով։ Օտար դիւանագէտներն
չեն վարանիր ըսելու՝ (ք Հայ երր * պէտք է սորվին նախ իրենց վր
յ ոյսեոնին y>:
Մենք գիտենք աք գ, գիտենք նաև թէ Հայ ժողովուրդր կրնայ լնել աւ
քան յնչ որ կ* ո պա սէ օտարին։ -պ» Հ
Հայ ժողովուրդի զաւա!լներն են, Հալ բանակի զխն ոլորները, որ կրո–
ուեցան ու կր կռութն մինչեւ այսօր Հայաստանի սաՀմաններուն վրայ, կէս
քերնին ձիւներու մէք, մերկ ու անպատսպար, պա շարուած թշնամի
. և Հայ զինուորի Հերոսական դիմադրութեան ու առնական կ ո Բ ո 4ե
Հալաստանի Հանրապետութիւնր կր մնայ կանգուն՝ ե ^անգեզուրը,
րաղն ու Հքուշթն կը մնան անբաժանելի մաս մեծ Հայաստանին։
Մենք ենք ղարձեալ որ յաղթակա՛ններու գրաւած Հոգա մա սերուն
յաղթուողներին պա շարուած Հաճրնի մէք կր դիմադրենք Հերոսաբար
կռուինք։ Հայ ժողովուրգր գիտէ ղոՀաբերել, օգնել, տալ, կռուիլ,
բոլորը ոչ թէ իբրեւ ողորմութիւն կամ շնորՀ, այլ իրր պարտք
րաժեշտութիւն, իրր դարման իր իսկ Հէրքյ**՛*
Հայ ժողովուրգր իր ազատագրումին Համար իր իսկ միքոցներով,
մասնագէտներով, իր պատրաստած՛ ու զնած ռազմանիւթերով և
նով կրնայ Հրաշքներ գործել և ցոյց տալ աշխարՀի, թէ ինչ որ քսա
տութիւնն եր չկարողացան կամ չուզեցին րնել, Հայր կրցաւ ընել մեն
նակ, Հաւատալով իր բանաստեղծին սա տողերուն.
(L*finL սեփական ուժիդ կրթնած բերդ մր եղիր անառիկ,
(ԼՕժանդակի պէաք չեն զգար ոչ առիւծներ ոչ Աստուած։՝»