VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 223

քանի րացաոութիւններէ որոնք մինչեւ վերֆր պիտի յամառէին արդին՛ տե­
սա էլ մր առանձնաշնորհեալի պատրանքր տալ իրենց, մինչդեռ մեր վրայ ծան–
Ր աոո Դ աղէտր Հաւասարապէս, նոյնն էր ամէնուն Համար ալ անխտիր,
Հ՚երր շուտով վերցուցին այդ դասակարգի խտրականութիլնր ե իրարու
ի* առնուեցան։
Արգին քիչեր սրածներուն մէ £ ձնացեր էին։ Մ եհ՝ մասամբ դուրսր, կայ ա
բանին բակին մէֆն էինք, որովՀետեւ անգամ մր իսկի՚֊րի Հասնելնէս ետք,
Հսկոդութիլնր գաբմանալի կերպով թեթեււցեր էր։ Զինուոր բնաւ չէինք տես­
ներ։ Հագիւ քանի մր պաՀակլնեբ այս ու այն կողմ, որոնք մեզմով Հետա֊–
քրքրուելու երեւոյթ ր չունէին։ Ոստիկանները միայն առատ էխն։ Մեզի Հետ
եկողներուն՝ ]քնկիւրիին ալ ամբող £ խումբ մր միացեր էր, բայց բոլորը մէկ
անկիւն մը քաշուած՜ խորՀբդաւոր խօսակցութեան մր բռնուած էխն, ցան
ձայնով, գրեթէ փսփսալով, ատեն ատեն՝ ա չքի խուսափուկ նայուած՜ք
ձգելով մեր վրայ։
—Դուրսր կառքեր կան, ըսաւ մեզմէ մէկր, որ կայարանին շուրքբոլո՞
րր դարձեր էր ու կր վերադառնար մեր մօտ։
Մինակ չէր։ Ուրիշներ եկան միեւնւյն լուրր կրկնելու, աւելցնելով որ
կառքեր ր բազմաթիւ են։
Բայց չվրդովուեցանք։ ՚Բաղաքր՝ կայարանին բաւական Հեռու էր,– և
ապա Հովար ար Հետիոտն չպիտի տանէին մեզ մինչեւ Հոն։
Ոչ մէկերս ուս մտքին կ* անցնէր թէ մեր բուն աքսորավայրը տակաւին
Հեռուն է, ե նոր ու աւելի չարչարալից ճամրորդութեան մր տաժանքր պիտի
ունենանք։ ԸնդՀակաոակր, կր կարծէինք թէ ինկիւրի պիտի ւաանք։ է լ այս
ասլա Հովութեան մէ £, նորին մեր աչքերը կը յած՜էին քաղաքին շուրթը տա֊
բահ՛ուող այն աղուոր ամարանոցներուն վրայ,՝ որոնք կարծ՜ես աւելի գե­
ղած՜իծ՛աղ, աւելի Հրապուրիչ երեւոյթ մր ստացեր էխն։
—Մի֊֊աիւր պէյ... միւտիւր պէյ...
Ձայնը ոստիկաններու խումբէն կուգար։ Բոլորն ալ յանկարծ րնդՀա–
տ եր էխն իրենց խօսակցութիւն ր և կարդ կարգ կր շարուէին Հապճէպով,
ա զնած ալփ g երեւոյթ մր տալով իրենց սրիկայի շնական դէմքերուն, խնչ որ
պարզ ծաղրանկարներ կր դարձնէր զիրենք։
Աալօնի դուռ մր զոր ոստիկան մը բացաւ յարգանքով, ճամբայ տուաւ
վայելուչ րրտէնկօթի մր մէ£ ամփոփուած տակաւին երիտասարդ մարդու մ
որուն կը Հեաեւէին քաղաքային Հագուստով մէկ քանի պաշտօնեաներ, ոս­
տի կ ան ո ւթեան քօմիսէբ մր և երեք չորս ոստիկան։
ւնկիւրիի ոստիկանոլթեան տնօրէն ՊԷՀաէտտին պէքն է՛ր, այն որ վեր­
տէն այնքան տխուր Համբաւ մր պիտի Հանէր, կազմակերպելով քաղքին Հա­
յոց զարՀուրելի Հարդր։
կարգով կեցած ոստիկաններուն աոՀեւին անցաւ՝ ձեռքի անորոշ .շար՛
Ժումով մր պատասխանելով անոնց բարելին, մօտեցաւ մեզի, պաՀ մր կանգ