VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 222

Ց90 ՎԵ Ր ԱԾՆ ՈհՆԳ
անունը, ուղղակի իրենց Հատուցանելու Համար երախտագիտութեան այ
Հարկը։
Վեր^/քքս՝ թուրք կառավար ո ւթիւնր րազմիցս ա՛շխատեցաւ Աքնատօ
րոլոր Հայ սլա շտօնեաներր Հաւաքելով քշելու, բայց Ընկերութեան տ ր֊
նօրէքՒփ Պ* ՀԷւ-կո^ո միշտ ըն՜դդիմացաւ։ Նոյն իսկ յաֆոդեցաւ արտօնութիւն
ստանալ որ Հայ պա շտօնեաներր կարենան իրենց մօտ պաՀել իրե
նիքներն ու ազդականները որոնք այս կերպով ղերծ կը ւաային տարադրուելէ
Այս արտօնութենէքն օգտուելով, այդ պա շտօնեաներ/քն շ ատ երր ամուսնա
գաւառացի ծանօթ րնտանիքներու աղջիկներուն Հետ, և յաՊոդեցան
զանոնք, իբր Էրոնց ընտանիքը վար դնելով այն ոստա՛ններուն մէջ
պա շտ օնա զա րէ ին :
Պ* Հիւ1լն£ գերմանացի մրն Էր որ անցեալին մէջ ալ Հայասէր մր
նկատուէր։ Ա՛նաց որ դրապէս անկարելի էր մէկ անդամէն Հրաժարեցնե
տօլըի դիծին Հայ պա շտօնեաներր, որովՀետեւ կարելի Հպիտի ըԱ ար մէկ օ
միւսը անոնց տեղ ուրիշ ադգէ պաշտօնեաներ կարգել։ էյւայդ գիծին
կատարուած՛ երթեւեկին կանոնաւորութիւնը կենսական մէկ Հոգն է
վարութեան, որովՀետեւ անով կր կատարուէին ղին ոլորական փոխադ
թի ւննեըը :
Վայրէջքը»՝ 1^ ս ^էէ Լ -րէէ կայարանին մէի թեթեւացում մը եղաւ։ Ելքս էր»
գոնէ .այդպէս կը կարծէինք։ Հետաքրքրութեամբ կը դիտէինք քաղաքը,
Հանդիպակաց բարձունքի մը վրայ կր տար ածուէր մաՀիկի ձեւով։ Տգե
խառնափնթոր շէքնքերու կոյտ մր, թրքական բոլոր ոստաններուն պէս։ Բայց
քաղաքը շր^ա պատող րնդարձակ ղա շտին շ ուրջբոլորր ՝ ծ առերու ե կան ան
էութեան աղուոր օղակ մը, մանր մունր սարերու ստորոտը։
—Այգիներն են, ըսաւ մեզմէ մէկը, զանոնք ցոյց –տալով, բոլորն ա՛լ/
Հայոց կը պատկանին։
Արելի ուշ ա –լրութեամբ նայելով՝ իւրաքանչիւր ծաոակոյտի ետին կի­
սովին քօղարկուած սիրուն ամարանոցներ կը տեսնէինք։ Այնքան ապաՀո
էինք քքնկի՚ւրի Յն ալն ուս մասին, որ նորէքն երազներսւ անձնատուր, եղանք։
Այդ ամարանոցներէն մէկուն մէֆ քանի մը ամսուան կեանքի մը Հեռանկարը
այնքա՜ն անուդ բան մըն էր որ չէքքոք դադրեր անոր վրայ մտածելէ։
նոյն իսկ անՀունապէս աւելի անՀրապոյր վալրերու Հանդէ՛պ ալ այդ
պիտի ունենայինք։ կենալ, տեղ մը կանգ առնել, շունչ առնել տարագրու
թեան այն փորձանաւոր ու անվերջանալի ճամբուն վրայ, պաՀ
՛միշտ առաջ, միշտ դէպի անծանօթը, դէպի մաՀը քշուելու մղձաւանջ էքն։Էյւ
ամէքն տեղ ալ այղ երազր չպիտի իրականանար։
իպրաՀիմ պէյի ձայնը մեզ սթափեցուց նորքքն։ Մինչդեռ խմբուեր էինք
կառախումբին մօտ, եկեր մեզի կը Հարցնէր թէ ընկերային ի՞նչ դիր
նինք։ ՈրովՀետեւ սպասման երկու սրաՀներ կային, մէկր Ա» ե Բ» կարղի
բորդներուն, միւսն ալ Գ, կարգի ճամբորդներուն յատուկ, ե նորէքն կ
դասաւորութեան մը ենթարկել մեր խումբը։
Այդպէս ալ եղաւ։ Բայց այս անջատումը երկար չտեւեց։ Բաց