VERADZENOUNT, du 03 mars 1919 au 27 décembre 1919 - page 215

էյ լ. աՀա Դաշնադր ութիւնը տապալուա ծ Ամերիկեան Ա էն ատի մէ[**. Ե<-
ման տայ ի ի/և դիր ր՝ աւելի քան աոեղծուածայ ին— գրեթէ անյոյս։ Աեւատես
չենք ուղում լինել**, Ա՜Հ Հ
ա յ մարդուն արգիլուած՜ յուսահատութիւնն ու
լքումը։ Հայ մտ ա ւոր ա կան ր իրաւունք Հունի վՀ ատելու։ Այնքա՚ն անդունդ–
ներից սաՀեցինք ու անցանք մեր դժոխք պատմութեան մէք—այսօր էէ որ պի­
տի ջնջուինք։
Հարկ է, սակայն, ճակատաբաց Հանդէպ գալ իրականութեան, որ
վտանգներով։ Ա^նօրխնակ կորուստներից յետոյ, մեր յոյսը գոել էինք
դաշնակից պետումս ի ւնն եր ի վրայ։ միտէինք, որ մեր սիրուն աչքերի Համար
Հպիտի գային աղատելու մեգ ոչ ֆրանսացին, ոչ անգլիացին։ Աեծ պատ երազ՛
մրց, Հանդիսաւոր ծանուցումներից յետոյ, դիւանագիտութեան էութիւնր մր–
նում էնոլնր—նենգ, շաՀախնդիր, արՀամարՀոտ ղէոլի տկարը, արՀամարՀոա
գէպի սրբազան իտէալները ՀամաշխարՀա յ ին Ո*ամկա վարութեան։ Ա իա միտ
չէինք և գիտէինք, որ ք)ւիլսօնեան գաղափարների աւաղանում մի քանի տաբի
լողալով, զառամ էւրոպայի դիւանագէտը մէկէքն ի մէկ Հպիտի \ ենթար­
կուէր մետամօրֆօզի, չ
սլիաի նետէբ իր Հինաւանդ Հաւատամքը*** -
Բայց մենք յոյս ունէինք, որ գէթ ա յ ս անգամ պիտի րմբռնէին իրենց
կենսական շաՀը, մենք Համողուած՜ էինք, որ մեր դաշնակից պետութիւնէն եր ր
պիտի գային արագ ու վճռական՝ դուրս բերելու արեւելեան դժոխքից մի
ղովուրդ, որ իրենց միակ կռուանն Էր երէկուան գոռ պայքարի մէ £ ե պիտի
լինի իրենց ՛միակ նեցուկր վաղն 1ւս, անստոյգ ու փոթորկոտ ապագայի ծոցում,
մաՀ մետական, պանթուրանեան ովկիանի մէ^***
Աին, ցաւագին պատրանք ւաացին այգ յոյսերն Աս**.իրողութիւնն այն
է, որ զինա գա դա ր էն մէկ տարի յետոյ Հայրենիքի մեծագոյն Հատուածը մը–
նում է գեռ թշնամու ձեռքը, որ տասնեակ Հաղարաւոր Հայ կանայք ու
աղքի1լներ Հեծում են տակաւին թիւբքական մղձաւանջի տակ ե որ երեք Հա­
րիւր Հազար փախստականները քամում են դառնութեան բաժակը իրենց օճախ­
ներից դուրս, թափառական ու ոքնօթի։ Իրողութի՛ւնն այն է, որ Մ ուսթաֆա
՝Բէմալի Հօրդաներին ՚ ազատութիւն տրուեց բանակ է Հաստատելու Արվազ,
էրզրում ո՛ւ քյրզնկայ ե. վաղը նոյն դիւանա գիտ ո ւթիւնր պիտի ասէ մեզ սո­
վորական փարիսեցիութեամբ* «Հայաստանը չենք կարող ձեզ տալ, որովՀե­
տեւ ոչ մի ոյժ չի կարող դուրս մղել այնտեղից Ա՝ ուսթա ֆա֊՝քՀէմալըգ։
Իրողութիւնն այն է, որ անգամ կ ո վկա սի մէք, ուր վեՀապսսնծ ծ ած տք­
նեցաւ դաշնակիցներու դր°շըյ դարձեալ Հայն է ամենէն լքուածը ե ամ/^ն^ն
Հալած՜ականը*** կը յուսայինք, թէ գէթ Հաւասար աչքով պիտինա/էին անդըր–
կո վկա սեան բոլոր ժողով ուր դներ ի վրայ, չէինք էլ պա Հան քում, որ «դա՛շնա­
կից Հայութիւնր» գուրգուրանքով շր^ապատուէր, իսկ միւս ցեղերը, որ