ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ
Մէտքէս կուգայ
նաեւ. միջադէպ
մր։ Աեմ յիշեր
ո՛՞ր կայ արան ր՝ կա–
ռախումբր
կանգ
առեր էր, երր այն ցանկերէն մէկ երկու, օրինակ
յանձնեց
երկաթուղիի
րն կերութեան
պա շաօնեաներուն։
Հրատեր այգ դադարէն
օ գա ո լե
լով, ճամրուն
րնթացքին
նամակներ
գրեր էին իրենց
ընտանիքին։
Գրեթէ
ամանքն ալ ես անձամբ
Հաւաքելով
յանձնեցի
պա շաօնեաներուն,
Հացի կո
տորներու, կամ Հաւկիթի
կճեպներու
մէ£ դնելով։ Վերջին նամակ
մր կր սնար
Գալֆայեան
Նշան
էֆինտիի
մօտ։
Ձէը լրացուցած՝ տակաւին,
անանկ որ
չկրցայ
իրմէ առնել։
Լրացնելէ վեբ^, ինք անձամբ
կուզէ
յան ձնել պատաՀ–
մամբ
անցնող
պաշտօնեայ
ի մր, առանց ո՝ ե է զգուշութեան,
և
բախտ
անանկ կր բերէ որ մեր վրայ
Հսկող ոստիկաններին
մէկը կը տեսնէ Ա
իսկոյն,
ամենախիստ
ձայնով
մը֊ կը կանչէ պաշտօնեան։
Այ
ս
Վ
ռ
ր$ինր
մերխններեք
մէկուն
Համար ձիթապտուղ
գնան էր։ Ոստիկանին
կանչելուն
վրայ,
շփոթե
լով, իսկոյն
գրպանը
կը թխէ թուղթի ^է^ պլլուահ՝ ալդ ձիթապտուղը,
մինչ
դեռ Գալֆայեան
էֆէնտիի
նամակը կր սնայ ձախ ձեռքին
մէֆ։
Այո
շփոթութիւնը
փրկեց թէ գինքը ե թէ ՛ Գալֆայեան
էֆէնտին։
Ոստիկանը որ լաւ տեսան էր թէ պա շտօնեան
թուղթը
գրպան ր դրեր
մօտենալուն
պէս ձեռքը անոր գրպանր խոթեց ե Հանեց ձիթապտուղին
նրարր։
Յետոյ, մէջինները
թափելով, բացաւ ու շտկեց
ճմրթկուան
թուղթր։
Դպրո
ցական
գիրքէ ս^Ր փրցուան էք մըն էր, որուն
մէֆ նպարավաճառը
ԱԱլեր
ձիթապտուղը։
Ոստիկանը,
մօտը կեցող մարդու մր ցոյց տուաւ այգ
թուղթր*
LU աս!լնալո վ թէ աննշ ան բան մըն է, թողուց
պաշտօնեային
օձիքը,
առանց
այլեւս
ասոր
ձեռքերուն
մէֆ նայելու։
Եթէ նայելու
րլ[
ա
ր>
ոլիտի
գտնէր
նա մա կը։
իյեղճ պաշտօնեան
բոլորովին
գունատեր
էր, որովՀետեւ նթէ նամա!լր
մէ^տեղ
ելլէր,^_ թեթեւագոյն
Հետեւանքր
.՜սա պիտի
րլլար որ
անմիֆապէս
զինքը
պաշտօնանկ
ընելով իրր զին՜ուոր բանակ
պիտի
ղրկէին,
մինչդեռ
երկաթուղիի
պաշտօնեայ
ի Հանգամանքով
գերն կր սնար
զինուորա
դրութենէ։
ԱՀնատօլուի
երկաթուղիի
| րնկերութեան
Հայ պաշտօնեանեբր
վերջին
ալ, երբ ընդ Հանուր տա րա գրութիւնր սկսաւ, մեն նա ռայ ութի ւններ մատու
ցին տեղա Հան եղան
Հայոց։
Ո՝ չ միայն կը դիւրացնէին
անոնց
ճամբորդու–
թիւնր,
այլ նաեւ անոնցմէ
շատերուն
փախուստը։
& ա
ա
նանօթ
կուսակցա
կաններ,
որոնք ապա Հով մաՀուան
մր կ* երթայ ին, անոնց
շնորՀիւ
յա^ողե–
ցան
փախչիլ։
Գոն իա ! Աիտիքլի
բանտին մէ^
։
ուր շոնդալից
վիճաբանութենէ
մը ետք զիս թխմել
տուեր էր տեղւոյն
ոստիկան ո ւթեան
տնօրէնն \}աատէտ.
տին պէյ* մէկ քանի
Հայ երկաթուղիի
պաշտօնեաներ
կր գտնուէին։
Բոլորն
ԼF
անտ արկ
ուա
Mg մանաւանդ
Հսկողութեամբ
տարուող, —
այսինքն
անխուսափելի
մաՀուան
մը
V՛
դա տ ա պա ր տ ո լան,—
Հայերու
փախուստը
դիւրացուցան
ըլլալու ամբաստանութեամբ,
ինչ որ նանրագոյն
պատի
օներու
դատապարտութեան
մը կրնար
ենթարկել
զիրենք։
Հազիւ
չորս-Հինգ ժամ
սնաց ի բանար, որովՀետեւ
նոյն
իրիկունն իսկ գի
ս
ճամբայ
պիտի
Հանէին
դէպի Տիարպէքիր։
Բ
ա
յց այդ չորս-Հինգ
ժամերու
ընթացքին
ամէն
կերպով
աշխատեցան
մխիթարել
զիս» իրենք որ թերեւս
իննի չափ
մխիթարութեան
կարօտ էքաէյ* իննի
Համար միշտ ցաւ մը պիտի
սնայ որ չեմ զի՛սեր
իրենց
