VERADZENOUNT, du 01 janvier 1918 au 01 décembre 1939 - page 183

ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ 301
Աոք ՝ եր բ ծառուղիի ն եզերքը պշուցեալ * կ ը
ղսղ կւսնայի ՚ ծիրանարփիի ն ծաւա լ ման ր չա փ
յուշիկ ո ւ վ&իտ , qquiy ի քո ւ շոյանքներդ, Ո Ր
անոն ք չտուին , մայրօրէն օրօրեցիր ինծի ո ւ տարի ր
եւ այնտեղէ ն ա ՛ լ չլսեցի անոն ց երիվարներու ն
ղռոյթր։
Տառապա՜նք , դուն լեււներէն սորսորո դ զուլալ
առուակ ն ես. Ո Ր գռեհի կ սէրեր ը կր սրբադործ է
ու անոն ց ակ ը մինչեւ գագաթներ ը կը տանի .
՛հուն արեւակն է պատուար ն ես , ուրկ է երկո ւ
սէրերը՛ իրա ր կր դիտե ն բայց երբե ք չե ն հանդիպիր ։
Տառապա՜նք * ի մ հպարտութիւնս , կ ր սիրեմ
քեզ, ի՛նչ ձեւո վ ա լ զաս։ ^՝ա-.
Մայրամուտներուն * մրոտուած , անհամա ր արա *
րածներո ւ շարաննե ր տեսայ , ծամածու ռ դէմքերով ,
դիակնացա ծ աչքերով , Ո Ր փապուղիներո ւ նամէ տ
խորշերէ ն դուր ս կ՚ելլէին։
Տօնակա ն օր մը, քաղաք ի մե ծ պողոտայի ն մէջ ,
վեշտօանամեա յ պոռնի կ մր ծաղրեցի՜ն , պոռնի կ
մր ծաղրեցին.. . ե ս տեսա յ թ է ինչպէ ս ի ր ակռա ­
ները տենղադինօրէ ն շւթներուն մէ ջ կը մխրճուէին։
Ինծի էյը թ ա ի թէ , պարտէզի ս ցանկապատի ն
եզերքը , առտո ւ մ ը կանուխ , եր բ մսրենիիս
մերկապարանո ց թուփին, վրա յ խաւարծի ի մը
պտկածայրի ն դուր ս ելլե|ու հիզին վրա յ կը հաս –
նէի* սու ր հի չ մը նուաղեցա ւ շուրջս :
Վ,ստա հ ե մ Ո Ր , աշնան ՝ հսկա յ սօսիներու ս
վեր ի բարձրութիւներէն եր բ ոսկեզոյն տերեւներ ը
կոթուններէն կ ր փրթէին ե ւ բաժանում ի ո ւ չքաց ­
մա ն սարսափէն , օդին մէ ջ երկա՜ր , աղիողո՜րմ
օրօրներ կըզծէին, հառաչներո ւ վերջի ն նուաղնե ր
հասա ծ են ինծի։
Տառապա՜նք , ղուն դերազօ ր յուռութն ես , Ո Ր
մուրերուն ե ւ տդեղութիւններուն վրա յ մանուշակ– ,
ներ կ ր բանայ , Ո Ր արիւնոտա ծ հպարտութիւներո վ
փողոցաշրջիկներ ը մեղեսիկ ի փայլո վ կր սքօղէ.
Գո՛ւն հաշտեցուցի ր ի մ ւ վայր ի այլամերԺու –
թիւնս ընկերութեա ն բոլոր համեստներու ն հե տ ե ւ
ես* քեզմո վ սիրեց ի անոնք։
Դո՛ւն համայնակա ն զօրութիւնն ես , Ո Ր
բազմամիլիոն այլատար ր հոգինե ր ի մ ի կը պւս –
խուրց է ե ւ այնքա ն ամուր , որքա ն քո ւ ստեղծագոր ծ
թաթ դ ուժեղ կը ննշէ անոն ց Արտերու ն վրայ։
Տառապանք * ի մ սփոփանք ս , ե ս կ ր
քեզ, ինչպէ՚ս ա լ գաս ։
Ե ս սիրեց ի քեզ նոյն իս կ այ ն րոպէին , եր բ
քու հարուած դ ուժեղ թափո վ մ ր ծառացա
նետելո ւ համա ր ինձմէ անծանօ թ անապատներո ւ
անծանօ թ անկիւնները ա ն փոխարինելի ն ի մ սի *
րածներէ ո . նիշդ է , այ ն ժամանակ , իբ ր առաջի
անգամր , հոգի ս փոթորկօրէ ն համբա յ ելա ւ քե զ
ուրանալու , քեզ.. հայհոյելու, բայց դ ե ռ շրթնե–
րու ս չհասած ՝ ինքնիր մէ ջ մխրճուեցաւ , ինչպէ ս
մռայլագո ռ համակերպում ը չպայթա ծ ամպրոպ
ներուն :
Իմ տառապա՜նքս , դուն կարկեհանեա յ թա
կաղակ ս ե ս ո ր տիեզերակա ն հրդեհավա ռ
գակի դ բիւրաղա ն բոցերը հարաղատօրէ ն ե
անխտրօրէ ն ի մ մէջ ս կը հրածորես ։
Դուն անւքահներու ն ամբրոսեա ն ես , ո ւ ք
նաշակողներու ն պատենափա կ ես ը թեւեր կը բան
դէ պ ի անչափել ի ընդհանրացումները։
Տառապա՜նք , դուն յայտարա ր նշանակ ն ե
գոյացութիւններու ծնունդին կա մ չքացման ը .
դուն կը յայտնուիս, ինչպէ ս գիշերէ ն յետոյ այգ ը
եւ վերջալոյսէ ն յետոյ գիշերը, եր բ անոն ք ըլլան
կա մ ղադրի ն ըլլալէ։
Տառապա՛նք , դուն ի՞նչ ես.
Դո՛ւն իս կ ես ՜էութիւնը էութիւններուն :
Ե Լ Տառապա՛նք , պիտ ի սիրեմ քեզ ,
բազմաբարբա ռ ե ւ բազմահամա ր այցերէ դ յետոյ*
երբ արդէ ն ես * տարբաղադրուէ ) ու պատրաս
վերջի ն անգամ ի մր համա ր դուն պիտ ի գաս , զ
տանելո ւ ընդմիշտ ե ւ քեզի հե տ . հիւլէացնելու. ո ւ
մեր ճամբա ն անգա մ մը եւ ս պիտ ի շողշողայ,
քո՜ւ պատ&առովդ , քե՜գ ի համա ր , քո՜ւ վր
ծաղկա ծ կենսակէ զ երանութեա ն վերջի ն ժպիտովս
ՀՐԱԶ ԶԱՐԳՈՐԵԱՆ
Րարիղ .
Հ